Met nog vier minuten boarding tijd over, weet ik een plekje in de bus naar het vliegtuig te bemachtigen. De dag is dan al enkele uren oud. Die begon met ontbijten, inpakken en een busrit naar het vliegveld. En een sprintje, voorzover bagage dat toeliet, van het ene gebouw naar het andere op datzelfde vliegveld. Binnenlandse en internationale vluchten op Irkoetsk, dus een gebouw voor elk. De vlucht van Irkoetsk naar Moskou kom ik door met wat schrijven, dutten en muziek luisteren. Ik heb een stoel in het midden. En ook nog eens boven de vleugel. Ik zie dus weer niets van de Oeral.

Opstaan voor de laatste ochtend op het ijs valt me zwaar. Ik voel mijn hele lijf na een koude nacht. In de loop van de nacht is de kachel uitgegaan. Toch sleep ik me uit bed. De thermometer bij het meteostation geeft min 27 aan. Er staat een snijdende wind als ik op een ondertussen vertrouwde plek sta. De kou dringt door alles heen. Ik moet in beweging blijven om geen bevriezingsverschijnselen te krijgen. Mijn vingers en tenen krijgen de volle laag. En voor het eerst merk ik de extreme kou ook aan mijn neus.

Aan het einde van de wereld, ver weg van de beschaving, word ik al vroeg geconfronteerd met de werkelijkheid. Iets na zevenen rijden de busjes het ijs op en al snel zie ik dat we niet als enige zijn. Hoewel dit deel van het Baikalmeer een stuk minder druk zal blijken te zijn, voel ik me niet echt alleen op de wereld.

Ik sta voor dag en dauw klaar. Het is de dag die het meest tot mijn verbeelding spreekt. De reis naar hert afgelegen meteostation ergens in het noorden van Olchon. Ik verruil de blauwe UAZ voor de witte.

Het gloort rood boven de horizon als ik bij het hotel sta te wachten op de rit de heuvels in. Op zoek naar een mooie plek om de zonsopkomst te fotograferen. Een stuk op tien fotografen staan op een kluitje om als die warme tinten rood, oranje, geel en roze vast te leggen op de gevoelige chip. Ik voel me wat claustrofobisch en maak me los van de groep op zoek naar een eigen plekje. Als een berggeit klim en klauter ik over rotspartijen op zoek naar wat rust en mijn eigen beeld. Ik vind mijn plekje en mijn beeld weg van de zonsopkomst. Weg van de warme kleuren. Precies de andere kant op. Koele tinten blauw. Ik speel wat met compositie. Maak opnames voor als ik een foto van voor tot achter scherp wil hebben. Maar bovenal zit en geniet ik van het uitzicht. Met voldoende opnames op mijn geheugenkaart om de foto die hier in mijn hoofd ontstaan is, te maken, heb ik het gevoel klaar te zijn. Ik heb mijn foto. Het is goed. Ik kan hier nu weg.

Ergens in de heuvels richting grote zee probeer ik in allerijl een compositie te vinden. En mijn camera op te zetten. De lucht kleurt al oranje, geel en roze. Ik moet me haasten. De wind bemoeilijkt het proces. Het voelt ijzig koud. Ik kan eindelijk probleemloos mijn groothoek gebruiken. Het is een mooie ochtend. Met een bijzondere kers op de taart. Voor het eerst in mijn leven zie ik een vos in de vrije natuur. En niet in een flits. Nee, de vos bleef geruime tijd voor de UAZ lopen. Magistraal.

Verborgen achter flarden mist kondigt de zon een nieuwe dag aan. Bij kaap Draak op de zuidpunt van Ogoy eiland staan al zo'n vijftig fotografen op een rijtje. Deze aanblik leidt tot een unaniem besluit om ons heil ergens anders te zoeken. Opnieuw aan de westkant van het eiland. Opnieuw ijspegels. Bevroren golven tegen rotsen. Ik loop nog steeds verloren rond. Meer een mens van landschappen word ik voor de tweede keer gedwongen om op zoek te gaan naar de details. Tegennatuurlijk. Het gaat me niet goed af.

Als ik het hotel uitstap, staan ze voor de deur. Twee UAZ busjes. Eentje wit, eentje blauw. Ik kan uitroepen van enthousiasme niet onderdrukken. Avontuurlijk reizen door Siberisch Rusland in de winter. Dit is dé manier om dat te doen. Ik kijk uit naar de ervaring. Eenmaal buiten Irkoetsk rijden we door een golvend landschap van velden, heuvels bossen en hier en daar wat bebouwing.

De zon zakt. Een laagje mist vormt zich boven het land als vlucht SU2695 naar Moskou loslaat van Nederlandse bodem. Een groen lappendeken doorkruist met grijze potloodstrepen waarover mensen zich naar huis haasten, verdwijnt al snel onder een sprei van witte dons. Daarboven staat de zon weer hoog aan de hemel. Ik zit in de schaduw en kijk uit over de rechtervleugel van het vliegtuig. Langzaam maar zeker verschijnt een roze gloed over de wolken.