Baikal Siberië
"Ik sta op de ijsvlakte van het bevroren meer en zie een waterig zonnetje boven de horizon verschijnen. Het is min dertig als ik mijn camera opstel om dit tafereel voor eeuwig vast te leggen. De wind blaast. Ik voel de kou tot op mijn botten. Mijn tenen beginnen gevoelloos te worden, mijn vingers zijn nauwelijks in staat om de knoppen van mijn camera te bedienen. Ik verlang naar de opgestookte kachel in het simpele huisje waar ik mijn nachten doorbreng met een kop hete thee in mijn ene hand en een lepurska in de andere.Ik kijk op van mijn computerscherm en ben weer terug in de realiteit van alledag. Op kantoor, klaar voor een nieuwe dag van vergaderen en dingen doen. Ik open mijn eerste programma en weg is het beeld van het immense Baikalmeer in de winter. Verborgen maar niet verdwenen. Ik verlang terug naar de koude ochtend, de snijdende wind, de verloren wereld ver weg van de beschaving. Ik klamp me vast aan de gedachte dat ik terugga, de wetenschap dat deze kantoorbaan me de gelegenheid geeft terug te gaan. Tot die tijd moet ik het doen met de indrukken, herinneringen, foto's en mijn eigen woorden over hoe het was."
Het is maart 2017 als ik bij toeval opvang dat Nordic Vision een reis naar het Baikalmeer in Rusland gaat organiseren. Ik aarzel geen moment. Zet mij maar op de lijst. Ik ga mee. Ik heb al vaak foto's voorbij zien komen op internet van deze bijzondere bevroren wereld zonder ooit te bedenken dat ik daar zelf naar toe kan gaan. Bewondering en verwondering vanaf een ver plekje op deze aardbol. Tot dat moment.
Het duurt een tijdje voor de reis te boeken is, maar dan ben ik er ook als de kippen bij. De reis is binnen no-time vol. In september maak ik kennis met mijn mede-reisgenoten. Altijd een bijzonder moment. Eerste indrukken. En dan tijdens de reis bekijken of die eerste indrukken de juiste indrukken zijn. Ik zit er niet vaak naast. Ook deze keer niet.
We krijgen nog wat goede tips over materiaal en kleding. En over het visum. Kleinigheidje. Belangrijk kleinigheidje. Als je het niet goed regelt, kom je Rusland niet in. Zodra het vliegtuig van Aeroflot los van de aarde is, bevindt je je op Russische grond. En heb je dus een geldig visum nodig.
Vastbesloten om dit keer een uitgebreid verslag te maken, besteed ik bijna iedere vrije minuut aan het maken van aantekeningen. Pas terug in Nederland, knoop ik alles aan elkaar tot een samenhangend verhaal. Zodra er dat is, begin ik aan mijn foto's. Maar het gevoel is weg. Ik weet steeds beter mijn woorden te vinden. En met het beter vinden van mijn woorden, neemt mijn behoefte voor het fotograferen af. Alsof fotograferen voor mij een middel is om over te brengen wat ik niet in woorden kan bevatten.
Ik heb nog veel te leren. Ook dit relaas is niet volwassen genoeg volgens mijn eigen maatstaven. Dus ga ik terug. Volgend jaar. Om het beter te doen. Tot die tijd is dit mijn verhaal over de parel van Siberië.
