De bedoeling is om vandaag een rustdag te houden. Mijn lijf geeft aan dat het nodig is. Tegelijkertijd voel ik me onrustig. Ik lig nog in bed en kan het gevoel niet van me afschudden. Gisteren ben ik bij die ene observatiehut geweest. Daar zaten ze met z'n tweeën op afstand. Ik heb geen goede foto's kunnen maken. Wat als ze vandaag nou eens bij die andere hut zijn? Dat zou wel stom toevallig zijn. En wat als ik daar dan in mijn eentje ben en de mooiste foto's kan maken? Het gevoel van onrust wint het van het gevoel rust nodig hebben. Wat een geluk.

Het is woensdagochtend. De hele week houd ik de weersvoorspellingen nauwlettend in de gaten. Ik weet van een plek waar regelmatig baardmannetjes gespot worden. Een vogelsoort die nog steeds hoog op mijn verlanglijstje staat. Kleine meesjes die zich vastklampen aan rietstengels op zoek naar voedsel. En daar zit 'em de crux. Rietstengels. Zachtjes ruisend in de wind of volledig plat geblazen door stormkracht. Dat eerste is oké, dat laatste is een garantie voor verborgen vogeltjes. Maar voor deze ochtend is kracht 2 voorspeld. Zachtjes ruisend in de wind. Dus ga ik op pad.

Mijn eerste fotohut van het nieuwe jaar. De bedoeling was dat het de laatste van het vorige jaar zou zijn, maar helaas gooit een minuscule bacterie roet in het eten. Dus vandaag in de herkansing. Een paar dagen terug zie ik dat de hut nog vrij is deze dag en de weersvooruitzichten zijn goed. Dus pak ik mijn kans.

Het is zaterdag, 28 oktober 2023, en de hele week lijkt mijn wereld zich beperkt te hebben tot binnen de muren van mijn huis. Vandaag verlang ik naar de verkwikkende buitenlucht en de vrijheid van beweging. De hemel is gehuld in dreigende wolken. Echter de regenvoorspeller geeft me de moed het erop te wagen. Ik spring op mijn trouwe Boterbloempje en laat me meedrijven door de dansende wind, op zoek naar een nieuw verhaal. De verleiding om langs de altijd verrassende Tichelgaten te fietsen is sterk, maar vandaag kies ik voor een andere weg, een nieuw avontuur tegemoet.

Op een warme dag in de vroege herfst, terwijl de zonnestralen zachtjes door de bomen breken, bevind ik me verscholen in een goed gecamoufleerde schuilhut. Al jaren ben ik gefascineerd op zoek naar de mysterieuze Picus viridis, een prachtige vogel met felgroen verenkleed en een kenmerkende lach, die altijd ongrijpbaar lijkt. De schuwe en behendige vogel, is een meester in het vermijden van menselijke waarneming. 

In mijn schuilhut, gehuld in de warme kleuren van de herfst, lig ik op de loer. Mijn camera, mijn venster naar de wereld, staat gericht op een scène voor mij. Het vuurgoudhaantje, een miniatuurjuweel, flirt met de rand van de vijver, zijn verenpracht glinsterend in het gouden herfstlicht.

Het is al een dag vol bedrijvigheid voor de hut. Vinken en mezen vliegen af en aan. Spechten en gaaien zitten elkaar in de weg. Jonge roodborstjes proberen tussen al dit geweld een graantje mee te pikken. Maar allemaal gaan ze op de vleugels zodra de eekhoorntjes er tussendoor springen.

Even een paar uurtjes in een vogelkijkhut ergens langs een rivier een beetje ontspannen, genieten en hopelijk ook iets leuks fotograferen wat niet te ver weg zit. Een paar meerkoetjes, fuutjes en ganzen in overvloed.