Geluksmomentje: Stoeien in de lucht

De bedoeling is om vandaag een rustdag te houden. Mijn lijf geeft aan dat het nodig is. Tegelijkertijd voel ik me onrustig. Ik lig nog in bed en kan het gevoel niet van me afschudden. Gisteren ben ik bij die ene observatiehut geweest. Daar zaten ze met z'n tweeën op afstand. Ik heb geen goede foto's kunnen maken. Wat als ze vandaag nou eens bij die andere hut zijn? Dat zou wel stom toevallig zijn. En wat als ik daar dan in mijn eentje ben en de mooiste foto's kan maken? Het gevoel van onrust wint het van het gevoel rust nodig hebben. Wat een geluk.

Als ik naar de hut wandel, zie ik al een silhouet. Ik ben dus niet alleen. Ik zit nog niet eens als de al aanwezige bezoeker roept "ze gaan weer". En daar zie ik ze vliegen. Met z'n tweeën. Duikelen in de lucht, elkaar achterna zitten. Voor ik goed en wel zit en geïnstalleerd ben, zitten zij alweer op de grond. Daar ligt ergens een dode vis. Lekker makkelijk maaltje. Het zijn duidelijk een vrouwtje en een mannetje. Bijzonder is dat ze niet geringd zijn. Mijn hutgenoot is aanspreekpunt voor zijn vogelwerkgroep als het om roofvogels gaat. Hij weet te vertellen dat alle vogels in Nederland en Duitsland geringd worden. Het is dus een raadsel waar deze twee vandaan komen. Ze zijn duidelijk samen. Ze zijn ook nog jong. Ze hebben nog niet het verenkleed van volwassen vogels. Toch zijn ze blijkbaar al wel op zoek geweest naar een geschikte nestgelegenheid. Hoop gloort. Maar voor nu geniet ik van de capriolen op de grond en later ook nog in de lucht. Mijn wachten wordt beloond. De luchtacrobatiek aanschouwen we ondertussen met z'n vieren. De consensus is dat we deze plek met wat we hier zien en meemaken niet wereldkundig te maken. Een aantal weken geleden was het bij Deventer een gekkenhuis vanwege een paar afgedwaalde uilen. Dus nee, ik vertel niet waar ik dit heb mogen gadeslaan.