Het is ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst wat op mijn blog heb geschreven. Na de eerste lockdown van 2020 doe ik een poging mijn blog nieuw leven in te blazen door te schrijven over de foto-uitjes die ik in de maanden daarna maak. Een ritje langs de IJssel, een workshop, een voorbijrazende komeet, een paar pogingen om in mijn eentje wat aan macrofotografie te doen. Dan wordt het weer stil op mijn blog. Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het druk heb, maar mijn hoofd wil nog niet meewerken. Dat zit zo.

Als in 2008 mijn laatst aanwezige kat overlijdt, ben ik vastbesloten voorlopig geen nieuwe huisdieren te nemen. Niet omdat ik geen huisdieren meer wil hebben, maar omdat ik een tijdje de vrijheid wil voelen. Met huisdieren heb je toch een bepaalde gebondenheid. Het is maar van korte duur, dat besluit. Binnen drie weken merk ik dat ik het getrippel in huis mis, het kopje bij de deur. Ben je daar weer? Dan komt mijn volgende besluit. Oké, er mag dan weer wat komen, maar dan wordt het wel twee wat oudere katten uit het asiel. Een setje.

Op 16 januari 2017 ga ik naar het optreden van HammerFall in TivoliVredenburg, Utrecht. Onderdeel van de Built-to-tour tour om hun laatste album Built to Last te promoten. Als muziekliefhebber en -fotograaf concentreer ik me meer op de progressieve kant van rock en metal. Voor veel mensen in die scene is HammerFall een vies woord. Ik noem ze dan ook mijn “dirty little secret”. Zweedse heavy metal met geen wereldschokkende of -verbeterende boodschappen. Gewoon lekker simpel. Ik kan er heerlijk van genieten.

Op 22, 23 en 24 februari stond Dream Theater in Carré voor een integrale uitvoering van hun laatste album “The Astonishing”. Ik had voor de 22e en 23e kaartjes bemachtigd. De eerste avond heb ik het spektakel vanaf het balkon aanschouwd, de tweede avond zat ik er midden in, beneden in de stalles.