Purdey Snurdie

Als in 2008 mijn laatst aanwezige kat overlijdt, ben ik vastbesloten voorlopig geen nieuwe huisdieren te nemen. Niet omdat ik geen huisdieren meer wil hebben, maar omdat ik een tijdje de vrijheid wil voelen. Met huisdieren heb je toch een bepaalde gebondenheid. Het is maar van korte duur, dat besluit. Binnen drie weken merk ik dat ik het getrippel in huis mis, het kopje bij de deur. Ben je daar weer? Dan komt mijn volgende besluit. Oké, er mag dan weer wat komen, maar dan wordt het wel twee wat oudere katten uit het asiel. Een setje.

Ik loop de volgende weken de deur bij het lokale asiel plat. Is er een paartje katten dat binnen kan? Een vereiste, omdat ik op een flat woon. Maar er komt niets. Gelukkig voor de katten. Blijkbaar voelt niemand de noodzaak of behoefte om hun katten naar het asiel te brengen. Minder gelukkig voor mij.

De medewerkers van het asiel zelf beginnen te hinten om toch maar op zoek te gaan naar twee kittens. En dat staat me niet aan. Ik heb eerder kittens in huis gehad. Ik weet wat ze aan kunnen richten. Toch realiseer ik me meer en meer dat het de enige optie voor me is. Geen stelletje senior katten in het asiel die binnen kunnen blijven. Dan moet ik zelf twee mini katjes gaan opvoeden om binnen te leven. Dus begin ik aan mijn volgende zoektocht.

Het is nog vroeg in het kittenseizoen en alle nestjes die ik vind, zijn al vergeven. Het zoeken naar kittens levert ook wel weer een opwindend vooruitzicht. Kittens zijn wel heel leuk. Alleen zo jammer dat ze alles slopen. En hoe langer mijn zoektocht duurt, hoe meer ik me verheug op wat hopelijk snel gaat komen.

Ik vind mijn toekomstige huisgenootjes uiteindelijk op marktplaats. Ik heb eerste keuze. Vier kittens, twee meisjes, twee jongens. De meisjes zien er erg bijzonder uit. Eentje lijkt veel op een lapje maar is het niet, de ander is grijs. Ik hoef niet na te denken. Mijn keus is gemaakt. Vooraf heb ik al lopen bedenken hoe ze moeten heten. En als ik ze zie, is voor mij direct duidelijk welke de naam Mrs. Peel zal krijgen en welke de naam Purdey. Hun uiterlijk beslist.

Ze zijn nog maar 10 dagen oud als ik ze ontmoet, dus heb ik nog aardig wat weken te gaan voor ik ze mee naar huis mag nemen. Ik wil niet teveel tot last zijn, maar een paar kraamvisites kunnen ze me niet ontzeggen. En zo krijg ik toch wat mee van hun ontwikkeling van kleine hulploze wezentjes tot al echte minikatjes.

Ze zijn net zes weken als ik ze in een reismandje stop en hun wereldreis naar hun nieuwe thuis begint. Langzaam maar zeker verkennen ze steeds grotere stukken van die nieuwe wereld en binnen no-time hebben ze mijn wereld volledig overgenomen. En gesloopt.

Ik heb ze nog geen jaar in huis als ze hun 15-minutes-of-fame krijgen. Ze worden ontdekt door de eigenaar van [thedailykitten.com](http://thedailykitten.com). Na wat heen en weer gemail, krijgt zij een aantal foto’s om mijn meisjes op haar website te laten pronken. Drie dagen lang. Eerst Purdey, dan Mrs. Peel en de derde dag als verrassing voor de bezoekers de onthulling dat het zusjes zijn.

Ergens in januari 2009 is Purdey als eerste aan de beurt. Al snel krijg ik een berichtje van [thedailykitten.com](http://thedailykitten.com) waarin ze het letterlijk uitschreeuwt. Exact die dag schrijft niemand minder dan Katy Perry op haar blog dat ze het uit heeft gemaakt met haar vriend. Als troost vermaakt ze zichzelf op [thedailykitten.com](http://thedailykitten.com). De aanblik van de meest snoezige kittens moet iedereen wel opvrolijken. De volgende dag als Mrs. Peel het spotlicht overneemt van zusje Purdey, heeft MTV news het verhaal van Katy Perry overgenomen op hun website. Daarna verzinken ze weer in redelijke anonimiteit. En zijn ze gewoon mijn lekkere huiskatten.

In 2010 krijgen ze er een nieuwe wereld bij. Buiten. Ik verhuis naar een huisje met een tuintje. Maar ondanks de mogelijkheid van “buiten” blijft Purdey meer een binnenkat. De bank en het bed zijn haar favoriete plekken.

We schrijven november 2016 als Purdey een paar keer overgeeft in het weekend. Niks ergs. Gebeurt wel vaker. In de loop van de maandag vertrouw ik het niet helemaal. Ze lijkt iets onder de leden te hebben. Misschien een virusje. Ik wacht even tot woensdag. Zie ik dan geen verbetering, dan ga ik even met haar naar de dierenarts. Zal wel een anti-biotica kuurtje worden.

In de loop van de middag bekruipt mij toch een gevoel van onbehagen. Ik wacht niet tot woensdag. Die avond loop ik binnen op het spreekuur. Purdey vertoont geen fysieke tekenen van ongemak, maar ze is in twee maanden tijd wel 10% van haar lichaamsgewicht kwijtgeraakt. Bovendien is haar temperatuur wat aan de lage kant. Dat is geen virusje. We maken een afspraak voor de volgende dag. Er moet bloedonderzoek komen. Twee dagen later krijg ik het resultaat. Een nierprobleem. De ernst moet verder onderzocht worden.

Dan volgen weken van dierenartsbezoeken. Spoelen, medicijnen, aangepast voer. Een compleet circus. Ik zie Purdey opleven en weer instorten. Maar het opleven gaat steeds moeilijker en het instorten gaat steeds dieper. We besluiten haar een paar dagen intensieve zorg bij de dierenarts te geven. En een paar dagen heeft Mrs. Peel thuis het rijk alleen. Het lijkt te helpen. Purdey leeft verder op en een aantal weken gaat het naar omstandigheden best goed. Waar ik eerst dacht haar snel in te moeten laten slapen, geeft ze me de hoop dat ze zeker nog een half jaartje bij me blijft.

Uiteindelijk volgt de instorting na deze periode van opleving ook weer. Dieper en langer dan tot nog toe. Het einde is wel degelijk in zicht. Maar we blijven vechten. Met regelmatig spoelen, met medicijnen, met het wisselen van voer.

Mijn geplande vakantie gaat gewoon door. Purdey gaat samen met haar zusje uit logeren. Als ze terugkomt, is ze niet zo hard afgevallen als ze daarvoor deed. Positief. Maar ze ziet wel wat bleekjes. Toch maar weer een nieuw bloedonderzoek. Twee dagen later komt de uitslag. Mijn vrees wordt bewaarheid. Haar nierfunctie is opnieuw afgenomen. Niet zo sterk als voorheen, maar toch. Wat het erger maakt, is dat haar lichaampje niet meer in staat is voldoende nieuwe rode bloedcellen aan te maken. Ze vecht nu op twee fronten een harde strijd.

Met alles wat ze al heeft doorgemaakt en het duidelijke verloop naar een onontkoombaar einde, rest mij niets anders dan die o zo moeilijke beslissing te nemen. Voor haar. Zij heeft haar best gedaan, haar strijd gestreden. Haar lichaampje is niet in staat om nog meer te verdragen. Nog meer spoelen, nog meer medicijnen, nog meer ander voer. Ze is in een constante staat van misselijkheid en iedere inspanning kost haar zoveel moeite dat ze alleen nog doet wat nodig is om te overleven. Eten, drinken, slapen en de bak bezoeken. Ik mag haar dit niet langer aandoen.

Donderdag 16 februari valt definitief het doek voor haar. Drie maanden voor haar 9e verjaardag laat ik de dierenarts haar verlossen uit haar lijden. Eenmaal weer thuis lijkt Mrs. Peel nauwelijks onder de indruk. Het is me de laatste weken opgevallen dat de afstand tussen de twee zusjes groter is. Alsof Mrs. Peel het aanvoelde, alsof ze al eerder afscheid heeft genomen.

Een laatste rit naar het crematorium. Het laatste wat ik voor Purdey kan doen. Als ik haar daar achterlaat, slaat het besef een diep gat. Het besef dat ik haar nooit meer zal zien, nooit meer zal voelen. Nooit meer haar gespin horen, nooit meer haar getrippel in huis. Geen kroelbeurten meer op bed, geen kambeurten meer buiten op de tuintafel. Haar aardse bestaan voorgoed voorbij.

Purdey

10 mei 2008 – 16 februari 2017

Chronische interstitiële nefritis is een genetische aandoening aan de nieren. De nieren verschrompelen en zijn niet meer in staat vochthuishouding te reguleren en afvalstoffen af te voeren. Daardoor vergiftigd de kat zichzelf. Omdat het genetisch is, loopt ook Mrs. Peel het risico.