Het is een perfecte dag voor een bezoek aan de fotohut. De zon komt langzaam op. In stilte installeren Zus en ik ons in de hut. Vol hoop dat de regelmatige bezoeker van de laatste tijd zich ook vandaag zal laten zien. Dit kan een dag worden om prachtige foto's te maken. Maar de wereld heeft andere plannen.

In onze onophoudelijke speurtocht naar nieuwe fotohutten zwerven Zus en ik vaak over het uitgestrekte web, terwijl we anderen ondervragen over verborgen schatten die wij nog niet ontdekt hebben. Tijdens deze zoektocht komen we in aanraking met twee voor ons onbekende hutten van dezelfde eigenaar. De ene, een knusse boshut op de grens van Gelderland en Overijssel, de andere gelegen in een uitgestrekter, open gebied in Utrecht. Ondanks dat we beiden thuiskomen met mooie, boeiende foto's, besluiten we niet terug te keren naar deze hutten.

Stel je eens voor: ijsvogels in je tuin. Wat een ongekend voorrecht. En als je dan ook nog de kans krijgt om daarmee je brood te verdienen, dan ben je pas echt gezegend. Er zijn namelijk altijd mensen die bereid zijn te betalen om die prachtige ijsvogels in jouw tuin te fotograferen. Ik ben er zo eentje. Net als Zus. Dit jaar zijn we weer op pad gegaan, zowel in april als in juni.

Het is weer tijd voor de hit-of-mis hut samen met Zus. Een half uurtje rijden bij mij vandaan. Aan een grote waterplas waar nog steeds zand afgegraven wordt. Het is weliswaar al vroeg licht in deze tijd van het jaar, maar omdat de hut alleen te bereiken is via een groene tunnel is vroeg aanwezig zijn om verstoring te voorkomen niet zo noodzakelijk. En de hut mag dan voor mij maar een half uurtje rijden zijn, de reistijd voor Zus is wat langer. Dus we maken de deur van de hut pas tegen acht uur open, dalen de trap af en installeren we ons voor het raam gemaakt van spiegelglas.

Het is net vijf uur in de ochtend geweest als de kamer langzaam licht begint te worden. Mijn wakker-worden-lamp doet zijn werk. Ik sta op, kleed me aan, zorg voor poes en verzamel mijn spullen. Net na tien voor zes stap ik in de auto. Mijn doel voor vandaag is een voor mij nieuwe fotohut. Speciaal gericht op weidevogels. Ik ben benieuwd.

De ochtend begint vroeg als de wekker me uit mijn slaap wakker maakt. Ik voel een vleugje opwinding terwijl ik me voorbereid op de aankomende reis die me zal leiden naar een mysterieuze hut die ik nog nooit eerder heb bezocht. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen na het online zien van behaalde resultaten bij deze hut. Dus ik ben bereid anderhalf uur te reizen. Onderweg zie ik dat het langzaam lichter wordt. De stralen van de opkomende zon kleuren de lucht in prachtige pasteltinten. Zodra ik op de bestemming aankom, wacht ik geduldig op Zus. Samen zullen we naar de hut lopen en onze voeten op onbekend terrein zetten. Terwijl ik daar wacht, zie ik plotseling een prachtige buizerd tussen door de bomen zweven. Het lijkt alsof er op ons wordt gewacht.

Het is acht uur geweest als ik de parkeerplaats in de buurt van de vogelhut oprijd. De schemer heeft bijna plaats gemaakt voor het licht van de dag als ik mijn rugzak omgooi en lopend op weg ga naar de hut. Onder het toeziend oog van een aantal wegwerkers, open ik het toegangshek van het voor publiek gesloten stukje natuur. Binnen loop ik verder langs het gaas. Ik voel ogen in mijn rug prikken, terwijl ik mijn boodschappentas met potentiële benodigdheden achter me aan trek op een tweewielig karretje. Door de onregelmatige bodem en de struiken aan de andere kant, lukt me dat niet soepeltjes. Ik ben blij als uit het zicht van nieuwsgierige ogen ben. De eerste hindernis is genomen. De tweede zie ik voor me opdoemen. De trap is hoger dan ik me had voorgesteld. Gelukkig is er niemand die ziet hoe ik stuntel om met mijn bepakking beneden te komen. De hut ligt verscholen tussen het groen. Bruin eigenlijk nu.

Het is nog donker als we aankomen bij het grote hek dat is afgesloten met een stevig slot. Zaklamp? Eh, ergens ver weg gestopt. Dan maar even met de telefoon bijlichten. Eenmaal binnen het hek de volgende vraag. Welke kant ook al weer op? Hier lijkt een pad te gaan. Ja, maar volgens mij was het de andere kant op. Kijk, hier is ook een pad. Op goed geluk dan maar. Het blijkt het juiste pad te zijn. We lopen langs de vijver. Aan de andere kant is de hut.

Vandaag ga ik samen met Zus naar een fotohut in de buurt van het Overijsselse Markelo om vogels te fotograferen. Al zal ik mijn neus niet optrekken voor eventuele andere bezoekers.

De noordoostenwind blaast koud door de openstaande ramen. Witte wolken scheren door de lucht. De zon probeert uit alle macht de aarde wat op te warmen, ook al halen haar stralen nauwelijks de grond. Ik staar naar buiten. Naar de overbevolkte flats met hun bewoners en de onvermijdelijke burenruzies. Het ziet er multicultureel uit, maar sprake van vreedzaam samenleven is er niet.