Nieuw nieuw nieuw

Het is net vijf uur in de ochtend geweest als de kamer langzaam licht begint te worden. Mijn wakker-worden-lamp doet zijn werk. Ik sta op, kleed me aan, zorg voor poes en verzamel mijn spullen. Net na tien voor zes stap ik in de auto. Mijn doel voor vandaag is een voor mij nieuwe fotohut. Speciaal gericht op weidevogels. Ik ben benieuwd.

Helaas pik ik toch wat mee van de ochtendspits op de snelweg. Zelfs als ik die verlaat, blijf ik nog geruime tijd rijden op een behoorlijk drukke provinciale weg. Het laatste stuk van de route lijkt erg mooi te zijn. Ik kan er helaas niet zoveel van genieten als ik zou willen. Er wordt hier erg hard gereden op smalle polderweggetjes lang het water. Ik heb al mijn stuurmanskunst nodig om op de weg te blijven.

De wandeling naar de hut gaat over drassig en oneffen terrein. Het gras is weliswaar kort toch heb ik er spijt van mijn laarzen niet aangetrokken te hebben. In de verte, iets voorbij de hut, ontwaar ik een groepje hazen en mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. 

Naast het nieuwe van de hut, heb ik ook voor het eerst mijn nieuwe objectief bij me, maar die blijkt meteen een uitdaging te zijn. In de hut liggen grondplaten waar je je eigen statiefkop op kunt schroeven. En hoewel ik de kleinste schommelkop heb die er is, past mijn objectief niet door de opening. De combinatie is te hoog, of het gat te laag. Ik moet mijn toevlucht zoeken tot de aanwezige rijstzak. Niet mijn favoriete manier van werken. Het is wat het is.

Eenmaal geïnstalleerd valt mijn oog al snel op een paar grutto’s die zich niet at te ver van de hut bevinden. En terwijl ik mezelf afvraag of het slim is al meteen te 2 maal converter op de camera te schroeven, strijkt er op het hekje voor de hut een torenvalk neer. De 2 maal converter blijft nog even in de tas.

Links van de hut ontwaar ik een hoge paal met een nestkastje bovenop. Het wordt me al snel duidelijk dat meneer en mevrouw torenvalk dit geconfiskeerd hebben. Ze laten zich beiden dan ook regelmatig voor de hut zien. Zoekend op specifieke plekken. Ik realiseer me dat ze gewend zijn om voer gepresenteerd te krijgen. Ik zit er net één van de eerste dagen dat ze voor zichzelf moeten zorgen en er geen lekkere hapjes meer voor ze neergelegd worden. Gelukkig voor mij, blijven ze de hele dag komen en zoeken. Het levert heel wat mooie momenten op.

Intussen komen de grutto's steeds een stukje dichterbij. Ik haal alsnog de 2 maal converter voor de dag en schroef deze tussen objectief en camera. En de 400mm f2.8 verandert in een 800mm f5.6. Ik heb het objectief en de converter al bijna een week in huis. Vandaag wil ik besluiten of ik de converter houd of niet. Is de kwaliteit van de foto's acceptabel of niet. Ik heb verschillende meningen gehoord, vandaag ga ik mijn eigen mening vormen. Voor de goede orde maak ik eerst een paar foto's van de grutto's zonder converter. Dan heb ik wat vergelijkingsmateriaal.

Sony A1 (cropfactor) + 400mm F2.8 GM OSS + 2.0x Teleconverter = 1200mm, ISO 1600, 1/400 sec, f/5.6, geen ruiscorrectie

Al snel merk ik dat het verschil in bereik van dusdanige aard is, dat de hoop op kwalitatief goede, of in ieder geval voldoende, foto's groeit. Naast de grutto's bevinden de hazen zich ook nog steeds voor de hut. Ze liggen weliswaar te pauzeren in het gras, maar ze zijn er niet vandoor. De hele dag zullen ze activiteit afwisselen met pauzeren. En hoewel ze niet dichterbij zullen komen, dwalen ze ook niet zover af dat ze buiten bereik van mijn camera komen.

Gedurende de dag kom ik er wel achter dat het achter de hut drukker is dan ervoor. Als ik echter mijn hoofd buiten de deur waag te steken, geeft dit zoveel onrust dat de meeste vogels op de vleugels gaan. Ik kan dus maar beter wijselijk in de hut blijven zitten, in de wetenschap dat die grote groep brandganzen achter de hut buiten mijn bereik zal blijven.

Voor de hut laten zich nog wel witte kwikstaart, graspieper en rietgors zien. Die laatste helaas te kort om er mooie foto's van te maken. En ik moet zeggen die ene kwikstaart zag er ook wel bijzonder uit. Was het wel een witte kwikstaart?  Het determineer-appje op mijn telefoon geeft uitkomst. Naast de witte kwikstaart heeft ook de rouwkwikstaart mij met een bezoek vereerd. Een nieuwe soort! Voor mij althans. Dat geeft altijd zo'n heerlijk gevoel.

Gedurende de dag maken ook kievit, grauwe en Canadese gans een wandelingetje door het weiland. Een wilde eend zwemt nog even kort door het vijvertje voor de hut. Het is vijf uur geweest als ik me weer in de spits begeef op weg naar huis.