Stel je eens voor dat je een plant bent. Je bent een prachtige roos met delicate bloemblaadjes in levendige kleuren. Jouw doel is om te stralen met je eigen authentieke kwaliteiten en anderen te verblijden met je betoverende geur. Nu wordt je geplaatst in het levendige hart van Las Vegas, midden in de uitgestrekte woestijn.

Ik gebruik de donkere dagen van december om te bladeren door mijn fotoarchief van het afgelopen jaar. Het maakt dat ik bijzondere momenten herbeleef. Dit zijn mijn mooiste ontmoetingen van 2023 die ik vast heb weten te leggen met mijn camera.

Het mag geen verrassing meer zijn, dat ik graag gebruik maak van al dan niet commerciële fotohutten, schuilhutten, observatiehutten, hoe je ze ook maar noemen wilt. Ook dit jaar heb ik weer met enige regelmaat dergelijke hutten voor een dagje mijn home-away-from-home genoemd. Een goede foto-opbrengst hangt af van verschillende factoren. Is het droog en komen ze op het water af, is het nat en laten de vogels zich maar mondjesmaat zien. Is het slecht weer en blijft het daardoor de hele dag erg donker om te fotograferen. Zijn er rovers in de buurt die maken dat het kleine grut onrustig en hyper is en nauwelijks stil blijft zitten.

Het was een uitspraak van een professioneel fotograaf jaren geleden: "In de natuur passen alle kleuren bij elkaar." Die uitspraak is mij altijd bijgebleven en vandaag, terwijl ik uitkijk op een rijtje wilgen, word ik er weer aan herinnerd. De kleurenharmonie die ik voor me zie, is zonder twijfel een meesterwerk. De analoge kleuren vloeien betoverend mooi in elkaar over, waardoor ik niet anders kan dan stoppen en dit beeld vereeuwigen.

Nog één keertje dan. Mijn bestnine van 2022 op Instagram. Dat gezegd hebbende, ben ik niet het hele jaar actief geweest op Instagram. Iedere dag een foto plaatsen, begon in mijn hoofd als een verplichting te voelen. Om dat te doorbreken, heb ik een lange sabatical genomen. Ondertussen ben ik weer af en toe een beetje actief. Maar ik wil er geen regelmaat meer in hebben. Het moet leuk blijven en ik wil het niet meer als een verplichting gaan zien. Ik ben er niet op uit om volgers te krijgen en "beroemd" te worden. Het is voor mij alleen een manier om af en toe wat te laten zien van wat ik maak aan mensen die dat oprecht interesseert. En wees eerlijk, dat zijn er in ieders leven niet zoveel. Zeker geen duizenden. Nog niet eens honderden. Maar vooruit dan. Dit zijn mijn meest gelikete foto's van 2022.

Als iemand mij vraagt naar mijn foto’s, zeg ik steevast ‘kijk maar op Instagram’. Daar plaats ik iedere dag een foto. En aan het einde van het jaar, kun je dan weer met behulp van een website of appje, zien welke negen foto’s de meeste likes en comments hebben gehad. Hashtag bestnine. Sinds twee jaar doe ik dat ook voor mezelf en plaats vervolgens een mozaïek van die negen meest gelikete.

De laatste tijd wandel ik veel. Door velden. Langs de rivier. De wind door mijn haren. Spinnenwebben uit mijn hoofd blazen. Denken, dwalen, genieten, zoeken. Naar betekenis. Naar wat ik wil. Ik ben op zoek naar essentie. Waarom doe ik de dingen die ik doe. Observeren, analyseren, filosoferen en schrijven. Ik zoek de eenvoud van alledag.

Dit jaar ga ik serieus werken aan mijn portfolio van natuur- en cultuurlandschapsfoto's. Ik ga dit gestructureerd en georganiseerd doen. Met een uitgebreide voorbereiding.

Als het aan mij ligt, wordt 2018 een beter jaar dan 2017. Ik wil weer terug naar mijn roots. Hoe en waar het ooit begonnen is voor me. Mooie foto's maken. Dat is wat ik wil. Ongeacht wat anderen daarvan vinden.

Ik heb dit jaar niet zoveel gefotografeerd. Het is een lastig jaar voor me. Er gebeurt te veel te snel achter elkaar. En in de loop van het jaar neemt mijn zin in fotografie steeds verder af. In het begin van het jaar doe ik nog wat pogingen om mijn project over Deventer gaande te houden, maar eind januari komt het volledig stil te liggen. Na een paar fotoshoots en scoutingtripjes, zal ik de rest van het jaar mijn camera niet meer richten op mijn stad.

Donderdagmiddag na de kerst. Een zonnige ochtend langs de IJssel vraagt om meer. Dus 's middags stap ik in de auto richting havezate De Haere. Met het plan om een combinatie van een paar uitgezette routes te lopen. Het loopt uiteindelijk wat anders. Rijdend over de weg richting Olst zie ik steeds meer wolken overdrijven. De zon laat zich nog maar mondjesmaat zien. Ik realiseer me dat mijn paraplu thuis ligt en dat de kans dat ik die nodig zal hebben erg reëel begint te worden.

Donderdagavond 21 februari 2008 clubavond bij fotoclub AFV de Veluwe. Gastspreker Peter van Tuijl is een gepassioneerd fotograaf, begeleidt bmk'ers voor de fotobond en bespreekt foto's in Fotobond Inbeeld, het driemaandelijkse tijdschrift van de fotobond. Deze avond zal hij onze foto's bespreken. Na de gebruikelijke mededelingen vanuit het bestuur, krijgt Van Tuijl het woord. Hij opent met "Ik kijk alleen naar de inhoud van het beeld, niet naar de techniek". Ik mag als eerste mijn foto's neerzetten.

Jaren geleden ben ik lid geweest van een fotoclub. Omdat deze club was aangesloten bij de Fotobond was ik daar ook automatisch lid van. De Fotobond geeft ieder kwartaal het blad Fotobond InBeeld uit. Eén van de vaste rubrieken daarin is "Met andere ogen". Een rubriek waar ingezonden foto's besproken worden door een prominent lid van de Fotobond.

In 2003 heb ik een cursus gevolgd bij Fotogram. Eén van de foto-opdrachten die ik moet doen, is het volgen van iemand. Een hele dag lang. Iedere stap meezetten, alles vastleggen. Documentair. Mijn belangrijkste drempel is het benaderen van iemand om dit te doen. Eigenlijk durf ik dit niet, omdat ik geen mensenfotograaf ben. Iets wat sindsdien wel veranderd is. Ik weet niet meer hoe en wanneer ik het idee krijg, maar het antwoord ligt eigenlijk voor de hand. Wie beter dan mijn eigen moeder.