Een terugblik
Ik heb dit jaar niet zoveel gefotografeerd. Het is een lastig jaar voor me. Er gebeurt te veel te snel achter elkaar. En in de loop van het jaar neemt mijn zin in fotografie steeds verder af. In het begin van het jaar doe ik nog wat pogingen om mijn project over Deventer gaande te houden, maar eind januari komt het volledig stil te liggen. Na een paar fotoshoots en scoutingtripjes, zal ik de rest van het jaar mijn camera niet meer richten op mijn stad.
Begin februari ga ik op weg om een bijzondere reis te maken. IJsland in de winter. Het had de reis van mijn leven moeten worden, maar ik heb thuis iets achtergelaten wat een donkere schaduw werpt. De lange strijd die we samen voeren, blijkt vruchteloos te zijn en vier dagen nadat ik terug ben uit IJsland neem ik voorgoed afscheid van Purdey.
In maart probeer ik mezelf weer op de been te krijgen en mijn zin in fotografie een beetje terug te krijgen op de Pixperience. Ik geniet van de lezingen van Bas Meelker en Judith Borremans. Op Professional Imaging zit ik ademloos te luisteren hoe Nando Harmsen foto's maakt van sterrensporen. En ik ga zelfs op pad om ook een poging te wagen.
Muzikaal gezien is het een behoorlijk stil jaar voor me met 7 concerten. Bij de meeste van die concerten ben ik maar een zieltje in het publiek. Als concertfotograaf voeg ik dit jaar slechts 3 shoots aan mijn portfolio toe. Het geeft me tijd om te reflecteren. Dat dan weer wel.
De zomermaanden toveren zichzelf om tot mijn fotografische winterslaap. Ik raak mijn camera niet aan. Zelfs niet mijn happy snapper. Pas halverwege september neem ik die weer ter hand als doodgewone concertbezoeker.
Eind september ga ik voor het eerst van mijn leven aan boord van een boot om een paar dagen op de Waddenzee te vertoeven. Ik geniet van de leegte van het landschap. De wind blaast door me heen. En even voelt het alsof alles wat me al het hele jaar dwarszit, wegwaait. Even. Eenmaal weer vaste grond onder mijn voeten, komt het allemaal terug.
Op 24 november neem ik weer deel aan een city lights workshop van Bas Meelker. In Den Haag. Ik heb nog steeds niets gedaan met de foto's. De kaart zit nog in mijn camera. Onaangetast. Alleen de foto's uit mijn happy snapper heb ik afgelopen week op mijn computer gezet. Ruim een maand na dato.
In december lijkt ik volledig in te storten. Ik steven af op een burnout. Maar ik herken de symptonen. Dat zou mijn redding kunnen zijn. Voorzichtig geef ik wat signalen af die gelukkig her en der opgepakt worden. En ik krijg een stukje broodnodige rust. Tijd en ruimte om weer een beetje tot mezelf te komen. En langzaam kruip ik terug.
Ik ga veel naar buiten. Wandelen, daglicht. Het helpt. Langzaam begin ik ook weer plannen te maken, begin ik weer vooruit te kijken, begin ik weer zin te krijgen om mijn camera op te pakken. Ik merk wel dat mijn kijk op fotografie veranderd is. Ik voel dat 2018 een jaar zal worden waarin ik terug zal gaan naar mezelf. Naar wie ik ben en hoe zich dat uit in mijn fotografie.
