I just want to make beautiful photographs even if nobody cares

Als het aan mij ligt, wordt 2018 een beter jaar dan 2017. Ik wil weer terug naar mijn roots. Hoe en waar het ooit begonnen is voor me. Mooie foto's maken. Dat is wat ik wil. Ongeacht wat anderen daarvan vinden.

Als tiener zeur ik om mijn eigen camera. Af en toe mag ik die van een ander in mijn hand houden, maar ik wil er eentje voor mezelf hebben. Simpelweg omdat ik zie dat ik betere foto's kan maken dan wat ik om mee heen zie. Arrogant? Misschien. Maar ik zie mensen foto's maken waarbij ik mezelf afvraag waarom ze niet dit of dat doen. Dat maakt de foto zoveel mooier.

Op mijn 16e verjaardag gaat mijn hartewens in vervulling. Ik krijg een Agfa Easy 110 ritsrats pocket camera. Na een zoektocht naar de beste film om te gebruiken, kan ik eindelijk aan de slag. En al snel wordt ik gevraagd om ergens specifiek foto's van te maken. Met mijn ritsratscameraatje, terwijl er spiegelreflexen in de nabije omgeving zijn. Ik voel me bevestigd. Ik wist het wel.

Nee, het was geen arrogantie. Maar intuïtief, zonder ooit van het woord gehoord te hebben, was ik bezig met visie. Ik maakte geen registrerende foto van wat ik voor me zag, maar ik maakte een beeld van wat ik in mijn hoofd had.

Nu, 35 jaar later, ben ik daar weer aanbeland. Na omwegen via fotoclubs, cursussen, workshops en zelfs een vakopleiding fotografie, ben ik weer terug bij dat eerste gevoel. Het maken van mooie beelden, niet van wat ik voor me zie, maar van wat ik in mijn hoofd heb. Technisch een stuk beter, en ik kan het ook beter onder woorden brengen.

Het maakt me niet uit wat een ander vindt van mijn foto's, het maakt me niet uit of het zin of onzin is. Het is mijn stukje van deze wereld. Hoe ik deze wereld wil zien. Mooi.

Het maakt me ook niet uit hoe dat beeld tot stand komt. Technisch ingewikkeld via manuele instellingen op een spiegelreflex camera of zoals in dit geval een snelle kiek met mijn telefoon extreem nabewerkt tot wat ik wil laten zien.