Fitis: Hallo, Tjiftjaf! Wat heerlijk dat de winter eindelijk voorbij is en de lente gekomen is. Dit is de mooiste tijd om een fitis te zijn!

Tjiftjaf: Ha die Fitis. Ja, de lente is eindelijk aangebroken. En het is zeker de mooiste tijd, om een tjiftjaf te zijn wel te verstaan. Met onze herkenbare "tjiftjaf"-roep zijn wij de voorbodes van het voorjaar.

Het is een mistige ochtend op het duistere water. Eenzame rietpluimen wiegen heen en weer in de wind, terwijl het wateroppervlak rimpelt als de gevoelens van een rusteloze ziel. In dit sombere tafereel zwemt een prachtig vogeltje met glanzend zwart verenkleed en felrode ogen die de duisternis doorboren als de gloeiende kolen van een smeulend vuur. Onverschrokken peddelt het meerkoetje met zijn gelobte poten door het rimpelende water.

Het is herfst. Blaadjes kleuren en vallen van de bomen. Een waterig zonnetje schijnt door de takken. Een bleek licht valt op de grond. Roodstaartje staart somber voor zich uit. De winter is in aantocht en hij heeft nog steeds niet voldoende nootjes verzameld. Het kost allemaal teveel tijd om ieder gevonden nootje te verstoppen.