Winterwandeling havezate De Haere
Donderdagmiddag na de kerst. Een zonnige ochtend langs de IJssel vraagt om meer. Dus 's middags stap ik in de auto richting havezate De Haere. Met het plan om een combinatie van een paar uitgezette routes te lopen. Het loopt uiteindelijk wat anders. Rijdend over de weg richting Olst zie ik steeds meer wolken overdrijven. De zon laat zich nog maar mondjesmaat zien. Ik realiseer me dat mijn paraplu thuis ligt en dat de kans dat ik die nodig zal hebben erg reëel begint te worden.
Er zijn 4 wandelroutes uitgezet over het landgoed en directe omgeving. De gele Steegeroute voert zo'n 2 kilometer door de bossen en langs de akkers rondom De Haere. Volg je de blauwe pijlen van de 1,5 kilometer lange Torenroute, dan kom je langs de folly en wandel je door de parkachtige tuin. Als onderdeel van de Nederlandse waterlinie loopt een deel van de IJssellinie over het landgoed. De witte route van 4 kilometer neemt je mee langs die defensiewerken.
Landgoedroute
Ik start met de rode route. De Landgoedroute van 2 kilometer door het bos en langs het water. Het is uiteindelijk de enige route die ik zal lopen. Ik loop met de richting van de klok mee en start daarmee in de parkachtige tuin van het landgoed. Door een bomenlaantje langs de zonnewijzer. Rechts tussen de bomen door krijg ik al snel zicht op de folly. Nog geen 150 jaar oud. Zeer waarschijnlijk gebouwd omdat het in die tijd 'in' was om een ruïne op je landgoed te hebben. Tegenwoordig huist er een geluidskunstwerk in.
De schuur naast de folly fascineert me al jaren. Hij lijkt ongebruikt. Ik zie een potentieel prachtige woning. Het oude muurtje ernaast een prachtige afsluiting voor een stukje privétuin. Een mooie droom. Eigenlijk hoop ik dat er nooit wat mee zal gebeuren. De charme van oude vervallen gebouwen. Onaangetast voor de rest van hun bestaan.
Een stukje verderop krijg ik eindelijk zicht op de verstoorders van wat een serene idylle had moeten zijn. Maar het is een werkend landgoed en daar hoort onderhoud bij. En bomenkap. Ik geniet van bomen in de vrije natuur, maar ik hou ook van houten meubels. En een knapperend haardvuurtje. En daar zullen toch echt bomen het loodje voor moeten leggen. Als het maar verantwoord gebeurt.
De bomenkappers zijn bezig met een hoge boom aan de zuidkant van het huis. Alle zijtakken liggen al op de grond en worden zorgvuldig gedecimeerd om alles transporteerbaar te maken. De stam met dubbele top staat nog fier overeind. Ik wandel verder over het witte bruggetje en vervolg mijn weg langs het beekje. Langs de boom die uit alle macht vasthoud aan het leven.
Ik loop het bos in bij mijn bomenvijver. Al jaren trekt me iets in dit beeld. Al jaren heb ik de intentie dit beeld vast te leggen in een foto. Nog nooit heb ik er moeite voor gedaan. Waarschijnlijk omdat ik zelf nog niet weet wat ik zie. Als ik weet wat ik zie, weet ik wat ik moet doen om dit in een foto te visualiseren. Tot het zover is, blijft deze op mijn lijstje van nog te maken foto's staan.
Melancholie en poëzie
Al mijmerend struin ik tussen de bomen door. Er is iets met dode bomen in de winter waardoor ik melancholisch en poëtisch word. Het heeft niets te maken met de rust voor de ontluikende bloei in het voorjaar. Het heeft eerder iets te maken met de vormen en structuren van stammen en takken die de rest van het jaar verborgen zijn onder een dicht bladerdak. De lijnen van kale stammen op een rij langs de laantjes. Structuur in kronkelige vormen van jonge bomen. Orde in chaos van rechte naaldbomen in een deken van mos. Boomwortels die als bloedvaten een weg door de grond zoeken voor houvast en broodnodige levenssappen. Zei ik al dat ik hier poëtisch van wordt?
Ik wijk even van de route af als ik tussen de bomen door iets van de verdedigingslinie ontwaar. Een bunker half in de grond gebouwd. Ik heb mijn happy snapper bij en merk dat ik steeds meer plezier krijg in het fotograferen. Een gevoel wat ik al een tijdje kwijt was, begint weer terug te komen. En als ik bij die ene boomstronk kom, raakt ik bijna in extase. Een wereld op zich. De camera op macrostand en ik op mijn knieën.
Happy snapper
Ik heb mijn Fuji X100t liefkozend omgedoopt tot happy snapper en mijn geheime wapen. Als ik dit cameraatje in mijn handen heb, ben ik niet zoveel bezig met de techniek. De juiste ISO, het juiste diafragma met de goede sluitertijd erbij. Dat laat ik allemaal over aan dit wonderlijk stukje techniek. Ik ben alleen maar bezig met compositie en visie. Misschien is dat wat ik nodig heb om uit mijn fotografie-block te komen.
Op macro-stand gaat er een nieuwe wereld voor me open. Ik merk dat ik me meer en meer concentreer, of focus als je wilt, op vormen, kleuren en structuren. Ik zie weer dingen die ik lange tijd niet gezien heb. Het groen van het mos valt extreem op tussen het bruin van de gevallen bladeren. Ik zie steeds meer tinten groen, steeds meer verschillende structuren van mos. Ik word er blij van en als ik zeker weet dat niemand kijkt, huppel ik een stukje over het bospad. Zoals ik vroeger deed. Als klein meisje.
Ik wandel nog eens om het huis heen en zie één van de houthakkers in de boom hangen. De top gaat er zometeen uit. Gefascineerd blijf ik staan om te genieten van het tafereel. Ik vervolg mijn weg als de eerste top op de grond ligt. Ik neem aan dat de man in de boom wel een tijdje bezig zal zijn om zichzelf in positie te brengen voor de tweede top.
Ik loop naar de achterkant van het huis en maak nog wat foto's van die kant met de bomenlaan ervoor. Ik hoor geluiden van de zijkant van het huis komen die me tot haast aanzetten om een betere positie te krijgen. Op de brug voor het huis heb ik weer uitzicht op de boom. Het is niet ideaal, maar ik ben op tijd om de tweede top naar beneden en met een plons in het water te zien vallen. Deze was spectaculairder dan de vorige. En ik weet dat ik vanaf de andere kant de plons nooit had kunnen vangen.
Met modderige schoenen en een heerlijk vrij gevoel stap ik weer in de auto. Ik maak nog een kleine tussenstop om een schoenschraper en laarzenknecht aan mijn naar-buiten-uitrusting toe te voegen. Geen overbodige luxe na een wandeling zoals vandaag.