Mooiste ontmoetingen in 2023
Ik gebruik de donkere dagen van december om te bladeren door mijn fotoarchief van het afgelopen jaar. Het maakt dat ik bijzondere momenten herbeleef. Dit zijn mijn mooiste ontmoetingen van 2023 die ik vast heb weten te leggen met mijn camera.
Ik fiets door de Duursche Waarden als ik beweging in het gras opmerk. Er huppelt een haas in mijn richting. Snel spring ik van mijn fiets, grijp mijn camera en positioneer mijn fiets tussen mijzelf en de haas in de hoop mijn bewegingen minder op te laten vallen. Even twijfelt de haas, maar als hij geen beweging meer opmerkt, huppelt hij vrolijk verder. Steeds dichterbij. Mijn hart klopt in mijn keel van opwinding. Nog nooit ben ik zo dicht bij een haas geweest. Het voelt alsof ik de haas bijna aan kan raken, zo dichtbij komt 'ie. Maar de laatste meters zie ik de twijfel weer toeslaan. En om het zekere voor het onzekere te nemen, kiest het beestje het hazenpad.
Een vergissing die toch leidt tot een nieuwe soort erbij in mijn fotocatalogus van vogels. Grijs met duidelijk zwarte strepen op het hoofd. In mijn achterhoofd nog een artikel over de klapekster. Kan het zijn? Zit daar een klapekster? Ik fotografeer er op los in de Breebaart polder in Groningen. Een determineerappje brengt uitkomst. Geen klapekster, maar wel een koppeltje tapuiten. Ook mooi.
Na jaren van wegblijven, durf ik het dit jaar weer aan om naar die ene observatiehut aan het water te gaan. Mijn allerlaatste ervaring daar, is van vele jaren terug. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat die twee mannen zich met duistere zaken bezig hielden. Mijn mooiste ochtend is er eentje waarbij diverse meerkoeten ernstig dicht bij de observatiehut komen. Het is de tijd van paarvorming en territorium gevechten en ik word dan ook op diverse onderlinge schermutselingen getrakteerd. Waarbij sommige van die schermutselingen enorm heftig zijn. Het lijkt wel alsof ze elkaar proberen te verdrinken.
In het voorjaar ontdek ik een prachtig plekje om zowel tjiftjaf als grasmus te fotograferen. Ze zitten regelmatig op de draad langs dat een fietspad, voor ze in de struiken verdwijnen waar ze hun nestje hebben. Ik heb er verschillende keren gepost tot grote nieuwsgierigheid van voorbijgangers. Helaas ben ik er niet in geslaagd het reetje vast te leggen wat door het hoge gras aan het struinen was. Het beestje heeft mij niet in de gaten, maar gras en struiken maken de autofocus van mijn camera dusdanig van slag dat ik me gewonnen moet geven. Het reetje verdwijnt in het bos en ik heb het nakijken. Maar de jonge tjiftjaf die hangend aan de draad vliegoefeningen doet, maakt alles goed.
Nog een bijzonder moment als ik door de omgeving fiets. Ik ben op de dijk even afgestapt bij het bankje om te pauzeren. Camera en verrekijker liggen voor me op de picknicktafel. Zo kan ik de omgeving goed in de gaten houden en snel mijn camera grijpen mocht het nodig zijn. En ineens is 'ie daar. Zwevend voorbij het picknickbankje, over de weg en langzaam verdwijnend in de verte. Ik ben zo geconcentreerd bezig met fotograferen dat het even duurt voordat ik registreer wat ik precies aan het fotograferen ben. Een roofvogel, dat is me meteen duidelijk. Geen buizerd, daarvoor is 'ie te kleurrijk en te groot, maar niet zo groot als een zeearend. Het is de gevorkte staart die mijn hart een sprongetje van vreugde laat maken. Op een paar meter afstand zweeft één van de mooiste roofvogels voorbij die ik ooit heb gezien: de rode wouw. Wat een belevenis.
Een fotohut in België. Ik heb een grondige hekel aan de hut zelf, maar de plek is wel mooi en vorig jaar hebben Zus en ik volop genoten van alle gevederde vrienden op de plas. Dit jaar is een enorme tegenvaller. Er is nauwelijks leven in de brouwerij. Waarom dan toch een plekje in deze lijst. De eer gaat naar de meest voorkomende reiger van de lage landen, de blauwe. Het is voor het eerst dat ik een blauwe reiger een bad zie nemen. Het is één van de meest komische taferelen die ik ooit in de vrije natuur heb gezien.
Een voor mij heel bijzondere foto. Als klein kind neusde ik graag in een vogelboek met daarin tekeningen van de meest voorkomende vogels in Nederland. De toen nog vlaamse gaai stond getekend met een eikel in de snavel. En hoewel de ondertussen naar simpel gaai hernoemde vogel hier geen eikel maar een hazelnoot in de snavel heeft, is deze foto voor mij de vlees geworden werkelijkheid van de tekening in dat boek.
En dan waren daar natuurlijk ook nog deze geluksmomentjes.
