Een jaar in perspectief

Het mag geen verrassing meer zijn, dat ik graag gebruik maak van al dan niet commerciële fotohutten, schuilhutten, observatiehutten, hoe je ze ook maar noemen wilt. Ook dit jaar heb ik weer met enige regelmaat dergelijke hutten voor een dagje mijn home-away-from-home genoemd. Een goede foto-opbrengst hangt af van verschillende factoren. Is het droog en komen ze op het water af, is het nat en laten de vogels zich maar mondjesmaat zien. Is het slecht weer en blijft het daardoor de hele dag erg donker om te fotograferen. Zijn er rovers in de buurt die maken dat het kleine grut onrustig en hyper is en nauwelijks stil blijft zitten.

Het is als een kijkje nemen in de vogelwereld zonder zelf opgemerkt te worden. De hut fungeert als een stille en veilige schuilplaats waar ik ongestoord mijn passie voor fotografie kan uitleven. Het geluid van de fladderende vleugels en het gefluister van de natuur om me heen zorgen voor een bijna magisch gevoel. Daarbij is niet elke hut hetzelfde. Elke plek heeft zijn eigen kenmerken en charme. Zo is er de hut aan het water, waar ik gefascineerd kan kijken naar het tafereel van bekvechtende steltlopers en op vis jagende meeuwen. Of de hut midden in het bos, waar ik verrast kan worden door een specht die vliegensvlug tegen een boomstam tikt. Elke hut heeft zijn eigen verhaal en ik geniet ervan om daar een stukje van mee te mogen maken. Fotohutten zijn voor mij een manier om de wereld van vogels van dichtbij te ervaren. Elke keer dat ik een hut betreed, voel ik me als een ontdekkingsreiziger die wacht op de volgende verrassing.

Na het mezelf zo vaak voorgenomen te hebben, ben ik de tweede helft van dit jaar ook meer en meer in mijn directe omgeving op zoek gegaan naar vogels en andere dieren. Ik merk dat mijn passie voor natuurfotografie steeds sterker wordt en ik geniet er intens van om de schoonheid van de natuur vast te leggen. Langzaam maar zeker krijg ik zicht op waar ik wanneer moet zijn om mijn kansen te vergroten. Het is een spel van geduld en observatie, waarbij ik als een ware speurneus de beste plekken en tijdstippen ontdek. En wanneer het dan eindelijk lukt om een vogel, haas of ree te fotograferen op een plek waar zij thuis zijn, geeft dat een extra kick. Het is een ultiem moment van verbinding met de natuur, op een plek die niet geregisseerd is, waar ze niet gelokt worden met voer en water. Juist die onverwachte ontmoetingen maken mijn ervaring zo waardevol. Het is alsof ik even deel uitmaak van hun wereld.

Wat workshops betreft heb ik niet veel gedaan dit jaar. Nog wel een keertje sneeuwklokjes fotograferen in het prachtige bos aan de andere kant van het land en een paar keer mee in een sloep door de Biesbosch. Het is een bijzondere ervaring om de natuur vanaf het water te zien en te bewonderen. Hoewel ik altijd hoge verwachtingen heb van de foto's die ik maak tijdens deze tochten, valt het resultaat me vaak tegen. Voor 2024 staat er een privétocht op het programma met de sloep in de hoop de kans op mooie foto’s te vergroten. Van baltsende futen en gracieuze zwanen. En ondanks dat ik daar vol verwachten naar uit zie, zit ik soms liever op het bankje bij Tichelgaten, een idyllische plek waar ik gewoon afwacht wat er voorbijkomt.

Dan was daar ook nog de fotoreis naar Helgoland. Mijn eerste ervaring met een reis volledig gericht op het fotograferen van één specifieke vogelsoort.

Het smaakt naar meer en na enig aarzelen heb ik een fotoreis naar Spanje geboekt. In januari van het nieuwe jaar vlieg ik naar het binnenland van Spanje om daar met name roofvogels en de Iberische lynx te fotograferen. Allemaal vanuit fotohutten en daarmee anders van opzet als de reis naar Helgoland. Ik voel een verwachtingsvolle opwinding bij de gedachte aan deze reis.

De zomer breng ik vooral door op de fiets.

November en een deel van december staan in het teken van een bacterie infectie en de aansluitende revalidatie van de effecten hiervan. Het maakt dat ik een tijd lang aan huis gekluisterd ben. Gecombineerd met de korter wordende dagen en het grijze en natte weerbeeld, ga ik meer en meer cocoonen. Pas als ik weer in staat ben om een ritje op de fiets te maken, voel ik wat het juiste medicijn is voor me. Het is tijd voor mooier, maar vooral droger, weer, zodat ik weer naar buiten kan op Boterbloempje of Querqus. De wind in mijn gezicht en door mijn haren blaast alle spinnenwebben in mijn hoofd weg.