Op de fiets: Naar kroondomein Het Loo en terug
De weersvoorspellingen zijn wat onberekenbaar. Net als het weer waarschijnlijk. Tot op het laatste moment weet ik niet zeker of ik op de fiets zal stappen voor een lange dagtocht. Toch plug ik nog snel even de lader in de fiets om wat extra trapsap te hebben voor onderweg, als ik besluit te gaan. Ik maak mezelf klaar, ik maak mijn ontbijt, lunch en andere snacks voor onderweg klaar. Ik vul de bidons en plaats ze in hun houders. Ik pak de fietstassen in en hang ze aan de fiets. Een laatste check van drie weersvoorspellers. Ik kan wat regen onderweg krijgen, maar veel zal het niet zijn volgens alle drie. Net na half acht in de ochtend doe ik de poort achter me dicht en stap op mijn fiets. De geplande route is iets meer dan 80 kilometer lang.
Ik fiets redelijk rechttoe rechtaan richting het kroondomein. De heenreis tegen de wind in wil ik zo kort mogelijk houden. De terugweg gaat meer via kruip-door-sluip-door en toeristische routes. Over de spoorbrug langs de dijk met een kleine afwijking in de route om wat minder langs de rijksweg te fietsen, kom ik tegen half negen langs het huis van vriendin. Ze is al weg, maar even verderop zit haar poezemeis in de wei. Ik wordt uiteraard genegeerd. "Wat moet dat mens? Ik zit hier net zo lekker."
Eerste stop @ Vaassen
Ik trap door Vaassen langs de molen en kasteel Cannenburgh. Het begint te spetteren net als ik de bebouwde kom verlaat. Als ik afdraai een bospaadje op, gaat de hemel open. Ik kan niets anders doen dan beschutting zoeken, mijn regencape omgooien en wachten tot de bui voorbij is. Er is geen goede plek om te zitten en ik heb spijt mijn krukje niet ingepakt te hebben. Zo goed en kwaad als het kan, vind ik een natuurlijk hangplekje om niet de bui staand af te hoeven wachten. De bui gaat over in een kleine wolkbreuk en langzaam beginnen de boombladeren te bezwijken onder het gewicht van al dat water.
En na regen …
Een uur en heel wat water later, breekt de zon voorzichtig door het wolkendek. De regen snapt de boodschap en eindelijk kan ik verder richting het kroondomein. Voorlopig houd ik de regencape om. De wind speelt met de boombladeren die daardoor verlost worden van het laatste water wat ze ongewild nog vasthielden.
Alleen op de wereld in kroondomein Het Loo
Gestaag trap ik door. Pas als ik de wegen achter me laat om over autoloze paden het kroondomein te doorkruisen, laat ik de laatste spetters achter me en fiets onder een wolkenloze hemel. Al snel heb ik de mooiste ontmoeting van de dag. Daar verderop steekt een ree over. Terwijl ik nog bij zit te komen van die bijzondere aanblik, loopt er nog eentje over de weg. Maar wel een paar maten kleiner. Een kalfje! Wat mooi! Ik zet mijn telefoon op camerastand en fiets zo stilletjes mogelijk verder. Misschien kan ik nog een glimp opvangen daar waar ze het pad zijn overgestoken. Dat geluk heb ik helaas niet.
Mooi stukje Nederland ergens in de buurt van Elspeet
Ik geniet van de stilte om me heen. Er is niets of niemand anders te bekennen. Alleen op de wereld. Ik laad helemaal op. Pas als ik in de buurt van een klein dorpje met een hele grote kerk kom, zie ik meer en meer fietsers van gevorderde leeftijd. Net na Elspeet ontvouwt zich het eerste heideveld. Ik heb de route zo uitgestippeld dat ik er een aantal zal tegenkomen. Het is nog te vroeg voor de volle paarse bloei, toch zijn er een paar plantjes die hun uiterste best doen.
Het gaat richting het middaguur en ergens midden in de bossen bij een picknickbankje besluit ik een langere pauze te nemen. Ik heb de neiging om maar door en door te gaan, tot ik niet meer kan. Als ik echter de geplande afstand wil halen, zal ik met enige regelmaat een pauze moeten nemen om mijn lijf de gelegenheid te geven bij te komen en weer op te laden.
Bruine vuurvlinder
Helemaal stil zitten kan ik niet. De vlindertjes om me heen lijken me uit te dagen. "Vang ons dan (met je telefooncamera) als je kan." Het kleine oranje vlindertje ontspringt de dans, maar de bruine vuurvlinder weet ik daadwerkelijk te vangen. Enigszins ingezoomd valt het eindresultaat me honderd procent mee. Oké, het is niet dezelfde kwaliteit die je krijgt met een "echte" camera met macrolens, maar als herinnering aan het moment ben ik volop tevreden.
Mijn hoop om een uurtje in rust en stilte te kunnen genieten, wordt wel snel de grond ingeboord. De plek is erg in trek bij afstappers van zowel fiets als paard. Ik kan de eenzame minuten op dit plekje op één hand tellen. Het uur maak ik dan ook niet vol. Na drie kwartier houd ik het voor gezien en stap weer op.
Uit het bos op weg naar de rivier @ Oene
Er komen meer en meer huizen langs de route en ik mis direct de eenzaamheid van de bossen en heidevelden. Ik merk dat ik harder ga fietsen in de hoop opnieuw in verlaten land terecht te komen. Pas voorbij Epe en Oene hervind ik mezelf. Op een afgelegen paadje midden tussen de weilanden kan ik eindelijk opgelucht ademhalen. Ver over de helft van de route weet ik dat ik steeds dichter bij het drukke Deventer kom, maar het gaat wat geleidelijker en geeft me daarmee de gelegenheid er aan te wennen. Het hielp net voor Epe natuurlijk niet, dat ik bijna omver gereden werd door een snel rijdende automobilist die blijkbaar niet gerekend had op verkeer van rechts.
De witte koeien
Enigszins tot rust gekomen, kan ik weer om me heen kijken en genieten van al het moois wat er te zien is. Ik krijg geen kans de witte koeien zo mooi bij elkaar liggend op de foto te zetten. Hun nieuwsgierigheid laat ze rap opstaan en mijn richting uit komen.
Nog éénmaal word ik gedwongen een pauze te nemen als de hemel opnieuw opengaat. Andere fietsers schuilen onder de bomen, terwijl ik met regencape om op het bankje mezelf lekker nat laat regenen.
Nieuwsgierige zwart- en roodbonte koeien
Na de regenbui kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en rijd een stukje de dijk af. Waarom renden al die koeien ineens die kant op? Dat weet ik nog steeds niet, maar deze zwart- en roodbonte lobbesen zijn net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hen.
Brandstof voor de laatste kilometers
Bij Terwolde verlaat ik de dijk weer om mezelf te onttrekken aan het drukke verkeer. Door de landerijen fiets ik richting Twello. Een paar kilometer voor mijn eindbestemming zit een kersenboer. En na zoveel kilometers op de fiets vind ik, dat ik een kleine traktatie verdiend heb. De kersenvlaai is heerlijk. Een aanrader.
De regencape gaat opnieuw om als ik de laatste kilometers naar huis afleg. Het zijn uiteindelijk maar een paar spetters en tegen de tijd dat ik thuis kom is de cape volledig opgedroogd. Na 85,4 kilometer zet ik een behoorlijk natte en vieze fiets in de berging. Schoonmaken komt morgen wel. Nu eerst de spullen naar binnen en een tijdje bijkomen terwijl ik lekker met poes kroel. Het is net vier uur geweest.
Kilometers ver van huis voel ik alleen maar vrijheid
Tijdens die eerste bui net buiten Vaassen heb ik het een paar momenten moeilijk gehad. Waar ben ik aan begonnen? Wat doe ik mezelf aan? Maar terugkijkend op de dag, heb ik geen moment spijt. Daarbuiten kom ik helemaal tot mezelf. Ik voel me vrij als ik door de bossen, heidevelden en weilanden fiets. De hele dag in de buitenlucht geeft me energie en een lichtere kijk op de zorgen die ik heb. Met de wind door mijn haren, kan ik beter relativeren, de negativiteit laten varen en mezelf volstoppen met positiviteit en hernieuwde veerkracht om mijn uitdagingen te lijf gaan. Dit is voor mij het beste medicijn.