Op de fiets: Hanzeroute zuid

Er gaan zoveel gedachten door me heen terwijl ik onderuitgezakt op de bank in mijn gezellige B&B voor de nacht lig. Het is bijna ongelofelijk hoeveel er de eerste dag gebeurd is en hoeveel ik onderweg gezien en meegemaakt heb. Mijn verbeelding lijkt bovendien geen grenzen te kennen terwijl ik mijzelf voorstel hoe ik dit huisje anders zou inrichten als ik hier permanent zou wonen. Het is zeker groot genoeg voor mij alleen. Terwijl ik mijn gedachten laat afdwalen, neem ik af en toe een slokje van de robijnrode wijn die in het elegante glas voor mij staat. Mijn onderarm jeukt. Ik ben helaas weer het slachtoffer geworden van één of meer venijnige muggen. Je kunt veilig met mij op pad gaan, ik ben de perfecte muggenafleider.

Aan het einde van de eerste dag wijst de kilometerteller iets meer dan 102 kilometer aan. Dit is inclusief een vereiste rit naar de plaatselijke supermarkt in Doornenburg, een kort rondje om het sprookjesachtige kasteel en een uitstapje naar de fietsenwinkel om ervoor te zorgen dat de bandenspanning van Boterbloempje perfect is. Ja, ze heeft een naam, mijn kostbare fiets. Mijn Boterbloempje. Omdat zij mij genadig vergezelt door weelderige velden. Met dromen van mogelijke roem in de verre toekomst, stel ik me optimistisch voor dat zij op charmante wijze de titel van mijn Buttercup-rider zou bemachtigen.

Vanaf mijn uitzichtpunt op de bank observeer ik met enige regelmaat wandelaars en fietsers die in het late avondlicht over de dijk voorbijkomen. Niet alle gordijnen heb ik al dichtgeschoven. Net genoeg om Boterbloempje onzichtbaar voor de buitenwereld te maken, of beter, de eigenaresse van de B&B. Onwetend van de financiële maar vooral emotionele waarde van Boterbloempje, vraagt ze of ik mijn fiets vannacht voor de deur wil laten staan of onder de carport wil zetten. Omdat ik beide niet van plan ben, zoek ik naar een ontwijkend antwoord. Ik bedenk me dat ik nog op pad ga voor avondeten en dat geeft me het perfecte excuus. "Dat bekijk ik straks wel als ik weer terug ben." Ze vraagt niet verder. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt om Boterbloempje vannacht buiten in de kou te laten staan, direct voor het grijpen voor individuen met onheuse bedoelingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik zal me daar gek wezen. Boterbloempje staat droog en warm binnen op de mat voor de deur. Alleen ik kan haar zien. Ze is alweer bijna volledig opgeladen voor de thuisreis van de volgende dag.

De terugreis naar huis neemt een andere wending dan mijn oorspronkelijke plan. Initieel als lus in mijn naviatie-app gecreëerd, heb ik echter besloten om dezelfde route als de eerste dag te volgen, maar dan in omgekeerde richting. Ondanks een paar kleine hobbels onderweg blijkt het een opmerkelijk schilderachtige route te zijn. Terwijl ik trap, wordt het steeds duidelijker dat fietsen in de tegenovergestelde richting nieuwe en boeiende uitzichten onthult die zeker de moeite waard zijn om te aanschouwen.

Tijdens de tocht heb ik meerdere keren de behoefte gehad aan mijn goede camera. De telefooncamera voldoet helaas niet genoeg aan mijn eisen. Het is duidelijk dat ik een werkbare oplossing moet hebben om een goede camera met me mee te nemen. En daar ligt nu juist de crux: meenemen. Hoe kan ik mijn camera op een veilige manier bij me dragen, zodat ik er direct toegang toe heb wanneer ik hem nodig heb?  Ik wil graag een flinke telelens hebben om prachtige vogels en andere beestjes vast te leggen. Daarnaast wil ik ook een veelzijdige lens hebben die geschikt is voor landschaps-, architectuur- en detailfotografie. Het verwisselen van lenzen onderweg is echter geen optie. Op het moment dat ik dat zou doen, zou die prachtige buizerd of het schattige haasje allang verdwenen zijn. Dus wat is de oplossing? Twee camera's? Het idee is goed, maar brengt een nieuw probleem met zich mee. Dan moeten twee camera's makkelijk te hanteren zijn onderweg. Een stevige camerarugzak is geen optie. Net als de achtertassen op de fiets. In beide gevallen moet ik een tas openmaken voor ik toegang heb tot de camera. Toch is een goede camera met tele- en allround lens noodzakelijk om de omgeving vast te leggen. En met een slimme en veilige manier om beide camera's te dragen, mis ik nooit een fotomoment. Dit heeft nog wat denkwerk nodig.

Over buizerds en hazen gesproken, van die eerste zie ik er behoorlijk wat onderweg. Vaak hoor je ze al mauwen voordat je ze in het vizier krijgt. En in deze tijd van het jaar zweven ze meestal met drie of vier samen door de lucht. Het is fascinerend om te zien hoe ze als familie bij elkaar blijven. Pa, ma en kind(ers) vormen nu nog een hechte eenheid. Ik zie ook regelmatig buizerds rustig ergens langs weg of pad op een paal zitten. Evenals torenvalken, of ik zie ze biddend boven een dijk of wei zweven. In Brummen zie ik zelfs twee torenvalken gezellig naast elkaar op een lantaarnpaal zitten. Een mannetje en vrouwtje. Tijdens de terugweg de tweede dag, zie ik tijdens een korte stop een torenvalk die probeert te landen op een ietwat dun takje. Vanaf mijn perfecte uitzichtpunt kan ik de capriolen die hij uithaalt prachtig gadeslaan.

Hazen zijn ernstig afwezig tijdens de tocht. Ik zie er ééntje ver weg in een weiland zitten. Precies dat, ver weg. Een groene specht denkt slim te zijn. Hij zit achter de stam met het idee dat ik hem niet kan zien. Maar ja, de stam is iets dunner dan meneer of mevrouw specht. Opvallend genoeg zit hij of zij er de tweede dag weer. Op exact dezelfde stam.

De meest bijzondere ontmoeting van vandaag is in de buurt van slot Nijenbeek. Vanuit de verte zie ik een groep grote vogels rondcirkelen. Hier zijn veel ooievaars te vinden en het is de tijd van het jaar dat ze zich verzamelen om uiteindelijk naar het warme zuiden te vliegen. Mijn eerste gedachte: rondcirkelende ooievaars. En ik verheug me al op het dichterbij komen. Dat levert echter een behoorlijke verrassing op, twee zelfs. Het zijn geen ooievaars, maar blauwe reigers. Ik heb nog nooit blauwe reigers dit gedrag zien vertonen. Heeft het misschien iets te maken met de werkzaamheden in die dode arm van de rivier? Ik fiets ondertussen tussen de reigers door, ze cirkelen aan alle kanten om mij heen. Er zit iets onrustigs in hun gedrag. Misschien zijn ze verstoord of is er een onbekende dreiging in de buurt. Dan valt me ineens een andere vogel op. Duidelijk een roofvogel. Zo groot als een deur. Wat? Wacht, zo groot als een deur? Maar dat is een zeearend die op zo’n vijftig tot honderd meter langs me heen zweeft! Het dringt nog maar amper tot me door als ik realiseer dat die tweede vogel die op me afkomt óók een zeearend is. O, waarom heb ik nu toch geen goede camera met telelens bij me?! Hier moet ik echt iets op verzinnen. Dit kan zo niet langer. Ik moet op zoek naar manieren om dit soort unieke ontmoetingen vast te leggen, al is het alleen maar als herinnering.

Want dan is er ook nog die andere vogel. Ik fiets onbevangen aan hem voorbij en bewonder de prachtige kraai. Het verbaast me hoe ondergewaardeerd ze eigenlijk zijn. De kraai zit op zo'n tien meter afstand, maar wat zijn die andere zwarte vogeltjes die naast hem op de paaltjes zitten? Zijn dat geen zwarte kraaien? Maar waarom zijn ze dan zoveel kleiner? Of misschien is de betere vraag waarom die ene kraai zo groot is. Ik ben al voorbijgefietst als ik plotseling wakker geschut word. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan – ja, echt! Ik had dit prachtige tafereel met mijn telefooncamera kunnen vastleggen. Het zou bewijsmateriaal zijn geweest. Op die paal zit namelijk wel degelijk een raaf. Het is de eerste keer dat ik ze van zo dichtbij zie.

Terwijl ik mijn reis vervolg, voert de route mij langs een drukke weg in de buurt van Giesbeek, rechtstreeks naar het afvalverwerkingscentrum bij Duiven. Vervolgens moet ik door het industrieterrein navigeren. Dit is een tijdelijke omweg vanwege wegwerkzaamheden. Al snel bevind ik mezelf weer op de juiste weg. Echter, ik deel de weg met enorme vrachtwagens die met hoge snelheid voorbijrazen, zo hard als de smalle dijk toelaat. Maar dat is niet de enige uitdaging die ik moet trotseren. Auto's en fietsers kiezen zonder enige waarschuwing ervoor om roekeloos te stoppen en de weg op verschillende manieren te blokkeren, puur en alleen omdat ze vol verbazing naar het spektakel willen kijken dat zich boven hen afspeelt.

Het tafereel is indrukwekkend. Militaire vliegtuigen zweven door de lucht, hun aanwezigheid is onmiskenbaar. Ik wil het moment vastleggen, maar het lukt niet. Tegen de tijd dat ik durf te stoppen, zijn de vliegtuigen aan de horizon verdwenen. Zaterdag is de dag van de herdenking van operatie Market Garden. En van de Airborne luchtlandingen, zodat wij in vrijheid kunnen leven. Het verbindt het heden met het verleden, degenen die hun leven gaven, de levenden en degenen die na ons komen. Zo vervolg ik mijn weg met een gevoel van teleurstelling. Maar in mijn hart draag ik de beelden als kostbare juwelen in de schatkist van herinneringen.

Na het verlaten van Westervoort vind ik langzaam maar zeker mijn innerlijke rust terug. De chaos van het industrieterrein is nu niets meer dan een vage herinnering. Ik kan weer vrij ademen, om me heen kijken en genieten van mijn omgeving. Met mijn fiets trotseer ik een uitgestrekt fietspad dat zich een weg baant door de uitgestrekte weilanden langs de IJssel. Het wordt me keer op keer duidelijker dat ik niet thuishoor in drukke winkelstraten en bruisende steden met een uitbundig nachtleven. Nee, mijn ware plek bevindt zich in de natuur. Daar voel ik me één met mijn omgeving. In weidse velden, die zich uitstrekken tot aan de horizon. In verkwikkende bossen, waar de wind speels speelt met de bladeren van de bomen. Vogels, reeën en hazen zijn mijn gezelschap in deze weelderige omgeving. Ik aanschouw de prachtige verkleuringen van de lucht bij zonsopkomst en ondergang. Ik luister naar het breken van de golven op het strand en het rustgevende gekabbel van een beekje.

Ik heb mijzelf jarenlang voor de gek gehouden. Jaren waarin ik overtuigd was dat luidruchtige concerten en drukbevolkte zalen met zwetende mensen mijn wereld vormden. De benauwdheid die ik telkens voelde voorafgaand aan deze gebeurtenissen, deed ik af als gezonde spanning die de avond met zich mee zou brengen. Maar nu besef ik dat ik mijzelf misleid heb. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet nog steeds van muziek - van klassiek tot metal. Echter, ik doe dit nu op mijn eigen voorwaarden en op momenten die mij innerlijke voldoening schenken.

Voordat ik de oversteek maak naar de overkant van de rivier, besluit ik de Hanzeroute verder te volgen tot aan het voetveer naar Millingen aan de Rijn. Omdat de route daar stopt, maak ik die oversteek niet. Het laatste stukje gaat door Pannerden en een stukje natuur dat ontstaan is door menselijk ingrijpen. Ze zijn nog steeds bezig. Ook hier, net als rondom Arnhem, Huissen en Westervoort, wordt er op vele plaatsen zand en grind afgegraven. Het zorgt weer voor de nodige spannende ontmoetingen met snel rijdende zandauto’s.

Mijn oog wordt getrokken naar een vergeten installatie die langzaam staat weg te roesten in het landschap. Het is Boterbloempje’s eerste kennismaking met urbexing, de kunst van het verkennen van verlaten gebouwen, en ze hoopt van harte dat dit haar nooit zal overkomen. Ze kan zich alleen maar voorstellen hoe vervallen en spookachtig deze plek zou kunnen zijn als ze dichterbij zou komen. Ze blijft liever op bekend terrein en geniet van de schoonheid van de natuur om haar heen.

Op de terugweg ontwijk ik Pannerden en beproef mijn geluk op de dijk ten volle bewust dat ik deze wederom zal moeten delen met bovenmaatse zandauto’s. Tot mijn aangename verrassing stuift de enige zandauto mij pas voorbij op de weg naar het veerpont.  Terwijl ik mijn weg vervolg, maak ik kennis met een nieuwsgierig konikpaard. De kleintjes tonen hun argwaan en schuifelen schuchter weg van de omheining, op zoek naar bescherming bij hun moeder. Maar de jonge hengst daarentegen, durft me wel te benaderen. Hij moedigt me zelfs aan om achter zijn oren te krabben en geniet duidelijk van het moment. Het is heerlijk om te zien hoe hij volop van het leven geniet.

Omdat ik het nog te vroeg vind om naar mijn overnachtingsadres te gaan, neem ik vanaf het veerpont de weg naar links. In de bocht fiets ik de klinkers op richting fort Pannerden. Er wordt getwijfeld of ik er wel door mag. Net wanneer ik denk dat ik moet stoppen en afstappen, besluit het konik veulen op het allerlaatste moment een paar stapjes opzij te doen. Het is opmerkelijk het verschil te zien tussen de schuchtere paarden in de wei en deze paarden, die hier brutaal en vol vertrouwen zijn terwijl dagelijks tweebeners hun weg banen tussen de kudde door.

Helaas is van het fort niet veel zichtbaar en ik kan er ook niet omheen fietsen om de historische pracht te zien. Na het fort is de landtong afgesloten vanwege werkzaamheden. Dit lijkt niet alleen hier zo te zijn, want Nederland lijkt langzaam in één grote bouwplaats te veranderen. Overal zie ik hekken en bouwmaterialen die wegen blokkeren. Het geeft me gemengde gevoelens, want ik begrijp vooruitgang, maar soms verlang ik naar de tijd waarin we de natuurlijke schoonheid konden ervaren zonder bouwactiviteiten.

De volgende ochtend zit ik, na een redelijke nachtrust, om kwart voor acht alweer in het zadel. Terwijl ik mijn fiets buiten zet en mijn helm strak trek, bedenk ik me hoe verrassend druk het is op deze route. De gedachte aan de vele routefietsers die ik hoop te ontwijken, vooral die van het senioren-soort, raast door mijn hoofd. Het is niet dat ik iets tegen ze heb, integendeel, maar ze kunnen soms wat onvoorspelbaar zijn in het verkeer. Op dit vroege tijdstip hoop ik nog even te genieten van een paar kostbare momenten van "alleen op de wereld" zijn, maar ook deze dag zal me opnieuw opvallen met hoeveel fietsers en wandelaars ik deze route moet delen.

Op dit vroege tijdstip ontdek ik in de uiterwaarden een lieftallig reetje. Het beweegt zich door het landschap met schoonheid en elegantie. Het is verrassend dat ik er maar één zie gedurende deze twee dagen. Het laat zien hoe de druk het is langs deze route. Wel zie ik velden vol blauwe reigers en de sporadische grote zilverreiger. Hoewel ik er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van overtuigd ben, dat ik ook de kleine zilverreiger gespot heb. Hoog tijd dat ik mijn verrekijker toevoeg aan mijn vaste fietsuitrusting.

Een beetje verderop in het uitgestrekte veld denk ik een ander mysterieus levend wezen te zien. Nieuwsgierigheid maakt zich meester van mij, dus besluit ik de trappers van mijn fiets stevig in beweging te zetten en langzaam dichterbij te komen. Naarmate ik dichterbij kom, wordt de vorm van het wezen steeds scherper, waardoor het makkelijker wordt om te bepalen wat het werkelijk is. Uiteindelijk, wanneer ik dichtbij ben, ontdek ik de waarheid: het was gewoon een optische illusie, een spel van licht en schaduw dat mijn ogen voor de gek hield. Hetgeen waarvan ik aanvankelijk dacht dat het een potentieel levend wezen was, blijkt slechts een bescheiden plant te zijn. Maar noem het alsjeblieft geen onkruid, dat woord heeft een negatieve bijklank. Deze plant, dat onbedoeld op deze plek is beland, verdient geen minachtende benaming. Het is eenvoudigweg een plant, volkomen onschuldig en onwetend van onze menselijke vooroordelen.

In feite is "onkruid" niets meer dan een concept dat door de mensheid is gecreëerd uit onze behoefte om volledige controle te hebben over onze omgeving. Het idee dat sommige planten ongewenst zijn, puur omdat ze niet passen in het plaatje dat we voor ogen hebben, is een vorm van arrogantie die inherent is aan ons bestaan. In werkelijkheid is er geen onderscheid tussen "gewone" planten en "onkruid", alleen de selectieve visie van de mens bepaalt hun lot. Dus de volgende keer dat je een plant tegenkomt die niet aan de conventionele normen voldoet, probeer dan eens verder te kijken dan de labels waarmee we ze hebben beperkt. Misschien zul je merken dat zelfs "onkruid" een unieke schoonheid bezit. Verruim je blik en laat het concept van onkruid verdwijnen, zodat deze planten de kans krijgen om te groeien en te bloeien, waar ze ook mogen zijn.

Hoe verder ik fiets, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik absoluut de juiste beslissing heb genomen. De schoonheid van deze route verdient het echt om in beide richtingen ontdekt te worden. Terwijl ik terugfiets, krijg ik een geheel nieuwe kijk op de omgeving. Ik zie dingen die ik op de eerste dag compleet over het hoofd heb gezien, of die simpelweg verborgen bleven achter andere prachtige uitzichten. Ik ben bijna continu overweldigd door de verrassingen die ik tegenkom. Het wordt me steeds duidelijker dat ik deze route ook wil ervaren tijdens de hoogtijdagen van de herfst. De vele loofbomen langs het traject voorspellen betoverende herfstkleuren, afgewisseld met schilderachtige kastelen, pittoreske dorpjes, majestueuze molens en andere adembenemende bezienswaardigheden. In de herfst hoop ik ook dat ik minder voorzichtig hoef te zijn voor overstekende obers en fietsende senioren. Terwijl ik steeds meer verleid word door het potentieel voor adembenemende foto's, voel ik de druk om een manier te bedenken om mijn camera en bijbehorende apparatuur mee te nemen. Hoewel mijn telefooncamera prima is om een paar leuke selfies van Boterbloempje te maken, wil ik echt niet afhankelijk zijn van mijn telefoon voor het vastleggen van de mooiste beelden. Nee, mijn eisen zijn hoog en ik weet dat alleen een echte camera aan mijn verwachtingen kan voldoen.

Terwijl ik verder fiets, merk ik dat ik steeds meer opga in mijn omgeving. Ik voel de wind door mijn haren waaien en hoor het ruisen van de bomen langs het pad. Ik besluit even af te stappen en mijn ogen te sluiten, alleen om te luisteren naar de geluiden om me heen. Het is een moment van innerlijke rust en bezinning, waarin ik helemaal één word met de natuur.

Na een korte pauze vervolg ik mijn weg, nu nog meer bewust van de kleine details om me heen. De bloemen die kleur geven aan de graslanden, de vogels die vrolijk fluiten in de bomen en het kalme kabbelende water van de rivier. Ik besef dat het de kleine dingen zijn die het leven mooi maken, en dat ik deze momenten moet koesteren.

Het weer is op de tweede dag een stuk beter dan de eerste dag. Het zachte zonnetje zorgt ervoor dat de mensen die ik onderweg tegenkom ook een stuk vriendelijker zijn. De stralende lucht lijkt een positieve invloed te hebben, waardoor ze sneller geneigd zijn tot een praatje. Terwijl ik Boterbloempje langs groene velden en kleurrijke bloemenstroken voortduw, geniet ze volop van alle aandacht. Met elke complimentje dat ze ontvangt, lijkt haar geluk alleen maar meer en meer te stralen. Het is fantastisch om te zien hoe ze haar best doet om mij kilometer na kilometer door dit prachtige stukje Nederland te vervoeren. Eenmaal thuis zal ik haar dan ook extra verwennen met een heerlijke poetsbeurt, als dank voor haar moeite en trouw. Onderweg kom ik zelfs nog tegemoet aan een van Boterbloempje's wensen: een foto maken met die buitengewoon oogverblindende graffiti kunst die we tegenkwamen. Het lijkt bijna alsof het kunstwerk speciaal voor haar gemaakt is, zo goed past het bij haar kleurrijke persoonlijkheid. En alsof dat nog niet genoeg is, ontdekken we zelfs een tweede kunstwerk op ons pad. Dit kunstwerk bevindt zich op een indrukwekkend regelwerk, een bijzondere constructie van beton die bedoeld is om hoogwater te reguleren. Het is verbazingwekkend hoe kunst en functionaliteit hier op een prachtige manier samenkomen.

Terwijl ik langzaam dichter bij mijn eindbestemming kom, voel ik een gevoel van voldoening. Ik heb niet alleen een fysieke reis gemaakt, maar ook een innerlijke reis. Ik heb mijn angsten overwonnen en ben sterker geworden door mijn avontuurlijke geest. Als ik uiteindelijk thuis door de poort loop, kijk ik terug op mijn reis met een glimlach. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt door de Hanzeroute te volgen en te genieten van de prachtige landschappen die ik onderweg tegenkom.

Nu, terwijl ik weer thuis ben, voel ik een opwinding door mijn aderen stromen. Ik weet dat er nog zoveel avonturen op me wachten aan deze en de andere kant van de rivier. Ik kan niet wachten om de volgende bestemming te ontdekken, vol nieuwe verhalen om te vertellen en herinneringen om te koesteren.

Waarom Boterbloempje vraag je jezelf af?

De boterbloem is een betekenisvolle bloem. Ze staat voor:

• Eenvoud

  Ik wil een eenvoudig leven met beperkte middelen en ik wil niet langer beïnvloed worden door trends en verwachtingen. Boterbloempje heeft een minimalistisch ontwerp en beperkte ruimte voor bezittingen, precies wat ik zoek.

• Kinderlijke onbevangenheid

  Als ik samen met Boterbloempje op pad ben, herontdek ik mijn innerlijke kind. Ik kan mezelf zijn, blij, vrolijk, zorgeloos, open voor de wereld, vol vertrouwen en soms een beetje gek.

• Nederigheid

  Haar belijning is eenvoudig en ingetogen. Ze is niet dikdoenerig of versierd met franjes.

• Betovering

  Haar verschijning betovert iedereen die haar ziet, inclusief mijzelf.

• Positiviteit en vreugde

  Boterbloempje voegt vrolijkheid toe aan het landschap. Zelfs op grijze dagen fleurt ze mij op en herinnert ze mij aan de kleine wonderen om mij heen.