Dossier fotohutten: Tussen teleurstelling en triomf
De ochtend begint vroeg als de wekker me uit mijn slaap wakker maakt. Ik voel een vleugje opwinding terwijl ik me voorbereid op de aankomende reis die me zal leiden naar een mysterieuze hut die ik nog nooit eerder heb bezocht. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen na het online zien van behaalde resultaten bij deze hut. Dus ik ben bereid anderhalf uur te reizen. Onderweg zie ik dat het langzaam lichter wordt. De stralen van de opkomende zon kleuren de lucht in prachtige pasteltinten. Zodra ik op de bestemming aankom, wacht ik geduldig op Zus. Samen zullen we naar de hut lopen en onze voeten op onbekend terrein zetten. Terwijl ik daar wacht, zie ik plotseling een prachtige buizerd tussen door de bomen zweven. Het lijkt alsof er op ons wordt gewacht.
Eenmaal bij de hut aangekomen, overspoelt me een gevoel van lichte teleurstelling. De vijver, waarvan ik had gehoopt dat deze glashelder zou zijn, vertoont een troebele aanblik. Vol goede moed probeer ik het water schoon te maken, maar al mijn pogingen blijken tevergeefs. En alsof dat nog niet genoeg is, lukt het vastmaken van de prooi met ondeugdelijke gereedschappen ook niet zonder slag of stoot. In de hut zelf staan twee comfortabele fauteuils, ideaal om te ontspannen. Ik laat me er vol overgave in zakken, blij dat ik even kan uitrusten. Maar al snel besef ik dat deze stoelen slechts geschikt zijn voor reuzen. Als klein persoontje voel ik me onhandig en ongemakkelijk terwijl ik probeer mijn camera op de juiste hoogte te krijgen. Dit is geen plek waar ik mijn fotografische talenten kan ontplooien.
Alle kleine ergernissen opgestapeld, wordt het al snel duidelijk dat we hier niet meer terug willen komen. Gelukkig zijn er nog genoeg andere hutten die ons kunnen voorzien van een aangename ervaring, zonder de irritaties en ergernissen die we hier ondervinden.
Terwijl we bezig zijn om de setting in orde te maken, dringen er flarden van geluid tot ons door. Het is moeilijk te onderscheiden wat het precies is, maar het lijkt afkomstig te zijn van groene of zwarte spechten. Misschien zelfs beide. Het geeft een sprankje hoop en doet ons de onplezierige voorvallen van eerder een beetje vergeten. Ook horen we in de verte het onmiskenbare gemauw van een buizerd. We kunnen alleen maar hopen dat ten minste één van deze drie gevleugelde schoonheden zich zal laten zien bij onze hut. Hun aanwezigheid zou toch een klein beetje verzachtend werken op onze frustraties en irritaties.
Zodra we ons terugtrekken in de hut en de rust terugkeert in het bos om ons heen, ontvouwt zich een wonderlijk schouwspel. Het zijn niet de gebruikelijke kleine vogeltjes die rondfladderen, maar majestueuze roofvogels maken hun opwachting. Ik ontdek een buizerd die hoog in een boom de omgeving in zich opneemt, nee, het is... het is een havik. Wacht, er zijn er twee. Maar daar, dat is zeker een buizerd. Ja, het klopt, maar dát ook. Twee buizerds en twee haviken. En allemaal hebben ze hun oog laten vallen op de vastgemaakte verleidelijke prooi. Na wat onderlinge schermutselingen hoog in de bomen, waagt een havikman zich naar beneden, duikend op zijn buit, klaar om te plukken. De buizerds protesteren luidkeels vanuit de bomen. Totdat één van de twee het genoeg vindt. Dit escaleert in een korte maar felle confrontatie om de prooi, die glorieus wordt gewonnen door de witte buizerd. Na een paar mislukte pogingen om weg te vliegen met de prooi, slaagt de buizerd er tenslotte in om een stuk los te scheuren. En met de gewonnen buit in zijn klauwen gaat de buizerd er vandoor op zoek naar een plek om zich in alle rust tegoed te doen aan het zo fel begeerde stukje vlees.
Daarna blijft het stil. Heel stil. Het kleine frut komt maar langzaam op gang. Koolmeesjes, pimpelmeesjes, roodborstjes, vinken. Omdat ik moeite moet doen om ze goed in beeld te krijgen op de te lage stoel, merk ik dat ik ze negeer en me alleen focus op de buizerds en haviken die rond de hut cirkelen en hoog in de bomen zitten. Net buiten mijn camerabereik.
Ik maak een uitzondering voor een middelste bonte specht die zich schuw en onzeker achter de stammetjes verstopt. Net als de lijster. Die is zo snel voorbij, dat ik niet eens kan vaststellen of het een zang- of grote lijster is. Heel even ontstaat er paniek onder het vogelvolk wanneer ik met gezwinde snelheid een sperwer tussen de bomen door zie schieten. De witte buizerd maakt regelmatig zijn verschijning hoog in een boom, op een tak. Maar dan vliegt hij weer weg. Hoe bijzonder is het dat zo'n imposante vogel zich moeiteloos en sierlijk tussen takken en bomen kan manoeuvreren.
Er breekt opnieuw tumult uit als een van de haviken terugkeert. Hij wil de prooi bemachtigen, wat de witte buizerd absoluut niet zint. Met volle kracht duikt hij erbovenop, maar ook hij slaagt er niet in om de prooi mee te sleuren. Hierdoor ziet de havik zijn kans schoon en grijpt de prooi. De buizerd komt nog een laatste keer met volle snelheid aanzetten om de prooi te ontfutselen. Maar deze keer weet de havik de prooi stevig in zijn klauwen te houden terwijl hij wegvlucht. De buizerd moet machteloos toekijken.
Dit alles klinkt misschien behoorlijk spectaculair, de schermutselingen tussen de havik en de buizerd. Maar voor mij is het niet zeker of dit opweegt tegen de "uitdagingen" van deze hut. De vijver is vies en troebel, de te lage stoelen zijn onhandig. Ik heb nauwelijks ruimte om de camera te draaien waardoor ik de zijkanten van de setting niet kan bereiken. Dan is er nog het gedoe met het vastmaken van de prooi. En als ik eindelijk zit, besef ik dat er geen plek is om iets neer te zetten, zoals eten of drinken. Deze "uitdagingen" zullen er iedere keer zijn. Welke vogels zich laten zien, blijft altijd een verrassing. Daar zijn geen garanties. Ondanks het prachtige schouwspel tussen de havik en de buizerd, voel ik me soms meer gefrustreerd dan opgewonden in deze hut. Het is zeker een uitdaging, maar niet op de manier waarop ik gehoopt had.
