Spinnenwebben

De laatste tijd wandel ik veel. Door velden. Langs de rivier. De wind door mijn haren. Spinnenwebben uit mijn hoofd blazen. Denken, dwalen, genieten, zoeken. Naar betekenis. Naar wat ik wil. Ik ben op zoek naar essentie. Waarom doe ik de dingen die ik doe. Observeren, analyseren, filosoferen en schrijven. Ik zoek de eenvoud van alledag.

Ik heb onverwachte ontmoetingen met mensen en dieren. Een pad op mijn pad. Oppervlakkige gesprekken met passerende vreemdelingen. Inspirerende gedachtewisselingen met gelijkgestemden in het klooster. Ik zoek bewust de stilte om mezelf te kunnen horen. Is het een stukje herbezinning? Is het een stukje opladen. Ik kan het niet zeggen.

Ik ga gesprekken aan met koeien en vlinders, mag van korte afstand een tureluur bewonderen, wandel met ezels en geniet van de onverwachte pracht van duizenden bloemblaadjes. Soms loop ik kilometers achtereen, verdwijnt de grond onder mijn voeten. Soms kom ik geen meter vooruit, gebiologeerd door al het moois om me heen.

Een krekelkoor zingend op de tonen van de wind, vergezelt me als ik mijn weg vind door hoge grassen. Waar ik eerst alleen een zee aan grashalmen zag, zie ik nu alle individuele kleurtjes en structuurtjes. Iedere grashalm. Geen enkele hetzelfde. Ik voel, ik ruik en laat op me inwerken. Ik zie mozaïeken in het land en bewonder vol ontzag fragiele grasklokjes die zich moedig handhaven onder het geweld van de wind. Koolwitjes dansen boven het veld. Drie jonge zwaluwen wachten geduldig zittend op een stuk prikkedraad tot ze gevoerd worden door pa of ma. Heb ik dit echt al die jaren niet gezien? Of heb ik dit al die jaren niet echt gezien?

In de luwte van het bos krijgt vogelzang de overhand. De perfecte melodie op het ritme van ruisende bladeren. Zwartkop, vink, mees en merel strijden om de titel mooiste zangvogel. De jonge ganzen hebben hun vlieglessen nog niet voltooid en dobberen rustig op het rimpelloze water van het bosvennetje. Ik word behoedzaam in de gaten gehouden door jong en oud.

Tussen de bomen door zie ik een grote vogel inzetten voor de landing. In de buurt van de landingsplek is de vogel gevlogen. Volledig opgegaan in de omgeving. Onvindbaar. Perfect gecamoufleerd. Geen idee wat het was.

In de luwte van het bos begin ik de wind door mijn haren te missen. Ik houd meer van open vlaktes. Kilometers ver kijken over velden en water. De wolken boven het land. Niets blijft verborgen. Vrij spel voor de elementen.

Voor mij symboliseert het vrijheid, openheid, waarheid en kwetsbaarheid. Jezelf openstellen voor alles wat over je heen gegooid wordt. Als het je niet breekt, maakt het je alleen maar sterker. Kracht. Open land staat voor mij gelijk met kracht. Kwetsbaar maar krachtig. Veerkrachtig. Overeind komen nadat de storm is gaan liggen.

Een waterig zonnetje verwelkomt me als ik de beschutting van het bos verlaat.