Een zilveren randje

Het is een perfecte dag voor een bezoek aan de fotohut. De zon komt langzaam op. In stilte installeren Zus en ik ons in de hut. Vol hoop dat de regelmatige bezoeker van de laatste tijd zich ook vandaag zal laten zien. Dit kan een dag worden om prachtige foto's te maken. Maar de wereld heeft andere plannen.

Kijkend over het water, de eilandjes en het binnendijkje, zie je in de verte de tuin van de buurman. En al vroeg zie ik de eerste mensen lopen. Wat bijzonder, dat zie je anders bijna niet. Dit zal niet de dag worden waar ik op hoop. De vogels blijven duidelijk op afstand, argwanend wat zich daarginds allemaal afspeelt.

Maar toch gebeurt het. Uit het niets verschijnt er, statig en sierlijk, een grote zilverreiger. Hij landt aan de rand van het water, zijn lange poten voorzichtig plaatsend op de oever. Even lijkt hij te aarzelen, alsof hij de ongewone bewegingen in de verte in overweging neemt. Gelukkig blijft hij, hoewel hij regelmatig zijn hals strekt om te zien als er verderop weer wat beweegt.

Langzaam, met zijn nek gebogen als een veer, begint hij te jagen. Zijn scherpe blik gericht op de glinsterende visjes die door het water schieten, opgejaagd door de dansende poten van de reiger. Een paar keer schiet zijn snavel, volledig gefocust, bliksemsnel naar beneden, en regelmatig heeft hij beet.

Mijn camera klikt stilletjes foto na foto. De zilverreiger, badend in het zachte licht van de voormiddag, wordt het onverwachte hoogtepunt van een dag die bijna verloren lijkt en geeft deze dag onverwacht nog een zilveren randje.

En die regelmatige bezoeker waar wij zo op hopen? Die komt uiteindelijk aan het einde van de dag nog even overvliegen, als het wat rustiger wordt op het tuinfeest van de buurman. Geen visarend voor ons vandaag om te fotograferen.