Paalzitter 2.0

Het is nog donker als ik aankom bij de observatiehut. De lucht is dik van de mist, en de contouren van het landschap verdwijnen in de grauwheid. Ik ben vroeg, maar niet de enige. Een groepje fotografen heeft zich al geïnstalleerd en zijn druk met elkaar in gesprek. Het geluid van de stemmen doorbreekt de rustige ochtendsfeer waar ik op gehoopt had.

Terwijl ik mijn camera op de paal richt, luister ik ongewild naar de gesprekken. Ze kletsten over wie wat heeft gezien op welke plek. In mijn hoofd maak ik notities om deze plekken zelf te gaan bezoeken. Af en toe klinkt er een scherpe lach, en net buiten de hut wordt zonder aarzeling een sigaret opgestoken. De rook vult de hut en vermengt zich met de vochtige lucht, wat de sfeer alleen maar drukkender maakt. Ik probeer me af te sluiten, hopend dat de visarend zich hierdoor niet laat afschrikken.

Buiten blijft het heiig, en de tijd lijkt te kruipen. Het wordt maar heel langzaam lichter. De mist houdt koppig stand. En dan gebeurt het onverwachte.

Ongezien door alle fotografen zit ineens de visarend op de paal. Mijn hart springt op; dit is het moment waarop ik al die tijd zit te wachten. Snel breng ik mijn camera omhoog en begin te schieten. Maar een blik op mijn scherm bevestigt wat ik al vrees. Het licht is nog steeds slecht. De mist blijft hardnekkig hangen en maakt de omgeving grauw en grijs. De zonsopkomst, die ik zo had gehoopt te vangen, is nergens te bekennen. De visarend staat op de paal, ja – maar de foto heeft niet de schittering van het ochtendlicht die ik voor ogen heb. Geen warme, gouden gloed over zijn verenkleed. Ik heb weliswaar de vogel vastgelegd, maar het perfecte plaatje is wederom uit mijn handen geglipt.