Een paar ervaringen rijker
In onze onophoudelijke speurtocht naar nieuwe fotohutten zwerven Zus en ik vaak over het uitgestrekte web, terwijl we anderen ondervragen over verborgen schatten die wij nog niet ontdekt hebben. Tijdens deze zoektocht komen we in aanraking met twee voor ons onbekende hutten van dezelfde eigenaar. De ene, een knusse boshut op de grens van Gelderland en Overijssel, de andere gelegen in een uitgestrekter, open gebied in Utrecht. Ondanks dat we allebei thuiskomen met mooie, boeiende foto's, besluiten we niet terug te keren naar deze hutten.
Wat de boshut betreft, heb ik helaas weinig positiefs te melden. Hoewel de beschrijving vermeldt dat de hut geschikt is voor drie personen, kan men dat gerust vergeten. Zus moet zich in een hoekje wringen en zichzelf zo klein mogelijk maken om mij überhaupt binnen te laten. Voor onze tassen blijft er daarna nauwelijks ruimte over. De hut ligt verzonken in de grond, waardoor de deur naar binnen opengaat. Met een beetje meer graafwerk had de deur naar buiten kunnen opengaan, wat de acrobatische toeren bij het binnengaan overbodig zou maken. Een keuze, zullen we maar zeggen. Ook wat betreft de bouwkwaliteit heb ik betere hutten gezien. Het pad naar de hut was door de overvloedige regen veranderd in een modderige worsteling; laarzen waren geen overbodige luxe geweest. Hoewel de eigenaar het weer niet kan beheersen, zou een vermelding van de mogelijke toestand van het pad in de informatie nuttig zijn geweest. Verder is het een hut zoals zovele andere in bosrijke omgevingen. De usual suspects kunnen een bezoekje brengen, maar er zijn ruimere en prettigere hutten te vinden.
De tweede hut bevindt zich in een weiland aan een brede sloot. Voor de hut staat een grote tafel met een aangelegd vijvertje, en daarachter strekt zich een boomgaard uit waarin enkele pony's ronddwalen. Deze hut is onmiskenbaar ruimer en van betere kwaliteit dan de boshut. Desondanks zullen we ook hier niet terugkeren. De waterhoentjes en meerkoetjes in de sloot waren niet bereikbaar met de camera, want de vijvertafel blokkeert het zicht. Alleen de vogels die op de rand van de vijver of op de rondom de tafel bevestigde takken landen, zijn te fotograferen. Deze takken zijn echter vastgemaakt met haken, ijzerdraad en tiewraps, die gemakkelijk per ongeluk op de foto kunnen verschijnen. De vijvertafel is bedoeld om duikende ijsvogels te fotograferen, maar hoe dat in de praktijk moet werken, blijft voor mij een raadsel. En blijkbaar voor de ijsvogels ook. Wel krijgen we bezoek van een ijsvogeltje dat verlangend naar de visjes kijkt, maar geen poging waagt er eentje te vangen. En ik kan haar geen ongelijk geven.
Gedurende de dag hebben we geen enkele reden tot klagen over het vogelbezoek. Talrijke jonge meesjes, pimpeltjes en kooltjes sieren ons uitzicht. Gezinnen van mussen, waarbij de jongen nog bedelen en gevoederd worden, komen langs. Ook verschijnen er enkele harlekijntjes, mijn koosnaam voor die onbenullige jonge grote bonte spechten, samen met hun ouders. Een onverwachte verrassing is een zanglijster die zich ongewoon goed laat bewonderen, normaal zijn deze schuwe vogels binnen een oogwenk verdwenen. De kers op de taart is echter een jonge groene specht in de boomgaard, gelukkig binnen het bereik van onze camera's.
We hebben ons zeker vermaakt bij beide hutten en zijn thuisgekomen met een aantal fraaie foto's. Toch zijn er betere, ruimere hutten met meer fotografische mogelijkheden in mijn spreekwoordelijke achtertuin. Zus en ik geven de voorkeur aan het doorbrengen van onze tijd daar. We hebben weer een paar ervaringen erbij. Probeer alles en onthoud het goede, is een mooi motto hiervoor.