Een persoonlijke update
Het is ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst wat op mijn blog heb geschreven. Na de eerste lockdown van 2020 doe ik een poging mijn blog nieuw leven in te blazen door te schrijven over de foto-uitjes die ik in de maanden daarna maak. Een ritje langs de IJssel, een workshop, een voorbijrazende komeet, een paar pogingen om in mijn eentje wat aan macrofotografie te doen. Dan wordt het weer stil op mijn blog. Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het druk heb, maar mijn hoofd wil nog niet meewerken. Dat zit zo.
Een depressie
In 2018 gaat er iets mis in mijn hoofd. En hoe ik ook mijn best doe, ik kom er niet meer uit. Van mijn fotoplannen komt niet veel terecht. Toch blijf ik maar doorgaan als altijd. Met werken, met leven. Totdat er iets knapt en ik thuis kom te zitten. Zelf denk ik aan een burnout, de huisarts stelt een andere diagnose. Depressie. Ik ben depressief. Ik krijg antidepressiva en word doorverwezen naar een psycholoog. Ik moet ook veel leuke dingen gaan doen. Iets wat heel erg moeilijk is als je niets leuk vindt.
De eerste maanden van 2019 ben ik veel op pad, meestal met mijn Zus. Een kasteel hier, een expositie daar, bloemetjes kijken, beestjes kijken. Het helpt een beetje. Mijn tweede reis naar het Baikalmeer in Siberië krijgt door de depressie een wat ander karakter. Waar ik maar kan, zoek ik de eenzaamheid op. Meer nog dan anders.
In mei neemt Zus mij mee naar een commerciële fotohut. Iets waar ik tot dan toe nog nooit van heb gehoord. HBN 6 in Markelo. Ik word direct verwend. Niet alleen door de ijsvogel die zich uitgebreid laat zien op een paar meter van de hut, maar vooral door een jonge zeearend die besloten heeft die dag op de plas voor de fotohut door te brengen.
PTSS
Rond diezelfde tijd start mijn traject bij de psycholoog. Daar blijkt al snel dat ik klachten heb die lijken op PTSS, posttraumatische stressstoornis. Al sinds mijn jeugd word ik achtervolgd door gebeurtenissen die erg pijnlijk waren voor mij. Ik blijf ze herbeleven. Jarenlang heb ik mezelf afgevraagd of anderen dit ook hebben, dat nare dingen in hun hoofd blijven terugkomen. Waarom heeft niemand het daar ooit over? Ben ik de enige? Is dit normaal? Nu weet ik dat het niet normaal is.
Ben ik hoogsensitief?
De therapie bij de psycholoog lost een deel van de problemen in mijn hoofd op. Maar er blijft nog steeds iets achter. Door berichtje van Zus leer ik over het bestaan van 'hoogsensitiviteit'. Op dat moment kan ik er nog niet veel mee. De eigenschappen lijken veel op wat ik doormaak tijdens mijn depressie. Ik laat het voor nu liggen.
Een tripje naar Berlijn
In augustus van 2019 ga ik er een weekje tussenuit. Met een vriendin stap ik op de trein naar Berlijn. We maken vele kilometers door de stad. De meeste te voet. Met nieuwe schoenen die ik van tevoren blijkbaar niet genoeg heb ingelopen. Ik blijf zitten met een ontstoken achillespees in mijn linkerbeen. Maar dat weet ik pas vele maanden later. Het duurt weken voor ik medische hulp zoek en vervolgens nog weken voor er een juiste diagnose wordt gesteld. Door de ontsteken achillespees ga ik meer leunen op mijn andere been, waar ik al jaren last heb van lichte artrose in mijn knie. Lopen wordt steeds meer een uitdaging.
Hoogsensitief
De term 'hoogsensitiviteit' laat me maar niet los en in 2020 ik ga op onderzoek uit. Erover lezen, online testen en uiteindelijk een afspraak met een coach voor hoogsensitieve mensen. Het bevestigt allemaal mijn vermoeden. Ik ben hoogsensitief. Ik besluit dat ik hulp nodig heb om te leren over die hoogsensitiviteit en hoe die mij beïnvloed. Hoe ik er beter mee om kan gaan, wat mijn valkuilen zijn. Dus start ik een nieuw traject. Ditmaal met die coach voor hoogsensitieve mensen.
