Hammerfall

Op 16 januari 2017 ga ik naar het optreden van HammerFall in TivoliVredenburg, Utrecht. Onderdeel van de Built-to-tour tour om hun laatste album Built to Last te promoten. Als muziekliefhebber en -fotograaf concentreer ik me meer op de progressieve kant van rock en metal. Voor veel mensen in die scene is HammerFall een vies woord. Ik noem ze dan ook mijn “dirty little secret”. Zweedse heavy metal met geen wereldschokkende of -verbeterende boodschappen. Gewoon lekker simpel. Ik kan er heerlijk van genieten.

Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik ze ondertussen live heb gezien. Maar de laatste jaren lukte het niet om mijn schema op hun tourschema af te stemmen. Ik schrijf dan ook 2011 dat ik ze voor het laatst heb gezien. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. Dus als bekend wordt dat HammerFall in januari/februari 2017 weer gaat touren door Europa, zorg ik dat ik van de partij ben.

De Fotograaf

En dan komt de fotograaf in mij naar boven. Zou het niet geweldig zijn als ik HammerFall ook kan fotograferen? Ik heb wel eens ooit in een grijs verleden een optreden gefotografeerd, maar dat was in het analoge tijdperk. Met weinig kennis en ervaring. En ronduit slechte apparatuur. Wetende wat voor feestje het kan worden en wat voor energie er van dat podium af komt, merk ik dat hoe dichter ik bij de bewuste avond kom, hoe sterker het verlangen wordt om inderdaad als fotograaf met mijn camera aan de slag te gaan.

Foto Accreditatie

Door opeenvolgende privégebeurtenissen kan ik me pas 2 weken voor het optreden bezighouden met het vraagstuk foto accreditatie. Is het nodig en zo ja, hoe krijg ik dat geregeld? Ik heb met enige regelmaat in het oude Tivoli gefotografeerd. Langs de Oudegracht. Daar kon je zo naar binnen lopen met je professionele camera. Vlak voor de verhuizing naar Vredenburg, heb ik nog gevraagd naar het fotobeleid. Mij werd verzekerd dat dat niet zou veranderen.

Onder het mom van “better save than sorry” ga ik toch op zoek naar de huisregels van het nieuwe TivoliVredenburg. Tot mijn niet al te grote verbazing lees ik dat voor het maken van professionele foto’s toestemming noodzakelijk is. Dus schrijf ik ze aan. En krijg binnen 2 dagen een nietszeggend antwoord. Alleen maar een herhaling van wat ik op de website heb gelezen. Een nieuwe poging. Nu duurt het ruim een week voor ik antwoord krijg. En omdat ik niet voor specifieke pers/media fotografeer, kan men mij geen accreditatie verlenen.

5 Voor 12

Met minder dan een week te gaan, begin ik her en der lijntjes uit te leggen binnen mijn eigen contacten. Kun jij me helpen? Heb jij een ingang voor me? Of tips? Zo krijg ik nog wat namen en media, die ik vervolgens om 5 voor 12 ook nog contact. Ik ga zelfs zo ver dat ik HammerFall zelf benader via Facebook. Maar wat ik ook doe, niets levert de gewenste fotopas op. Als ik al antwoord krijg.

Camera-Strategie

Ik begin taktieken te verzinnen om toch mijn basis uitrusting mee te nemen. Misschien valt er op de valreep iemand af en kan ik inspringen? Ze hebben bij TivoliVredenburg lockers, daar kan ik mijn tas wel in kwijt mochten ze vervelend doen bij security. Of ik neem het niet mee en ga gewoon van het concert genieten? Maar wat als blijkt dat ik mijn uitrusting probleemloos mee naar binnen had kunnen nemen, dan sta ik daar de rest van de avond te balen.

Over-Denken

Al deze verzinsels geven me een bepaalde onrust. Ik merk dat ik mezelf in de weg zit door dingen te doen die ik normaal niet eens zou overwegen. En wat het vooruitzicht naar een feestje had moeten zijn, begint een aaneenschakeling van doemscenario’s in mijn hoofd te worden. Ik doe dat. Ik denk teveel na. Over wat er allemaal mis kan gaan. Daarbij ontneem ik mezelf de gelegenheid om me ergens op te verheugen.

Het Besluit

Als de maandag eindelijk is aangebroken, ben ik mezelf volledig zat. Ik neem een rigoreus besluit. Mijn professionele camera blijft thuis. Er zal vast nog wel een volgende gelegenheid komen om me als fotograaf op een optreden van HammerFall te storten. Beter voorbereid, beter geregeld. Met een beter gevoel. Vanavond ga ik gewoon als bezoeker genieten. Als een fanatieke fan ga ik voor de eerste rij. En verder laat ik gewoon alles op me af komen. Wat ik wel doe, is mijn geheime wapen in mijn tas stoppen. Om ook nog een paar beelden als herinnering over te houden. Gewoon voor mezelf.

Het Feestje

Ruim op tijd ben ik bij de zaal. Gelukkig kan je binnen wachten, dus hoef ik de kou buiten niet te trotseren. Ik ben niet de eerste, maar als de zaal dan uiteindelijk open gaat, blijkt dat ik me strategisch zo goed heb opgesteld dat ik als derde in de zaal ben. En ik scoor de plek die ik graag had willen hebben. Rechts van het midden. Ik sta exact tussen de “vaste” plekken van Joacim Cans en Oscar Dronjak. Missie geslaagd.

Het podium is hoog en ik moet de hele avond behoorlijk ver omhoog kijken. Dat stoort me verder niet. Ik glunder de hele avond. Met een lach van oor tot oor. Ik dans, ik spring, zing en schreeuw mee met de muziek. Het is een feestje. Exact zoals ik van ze gewend ben. En terwijl ik sta te genieten, laat ik af en toe mijn geheime wapen werken.

Bezoeker Of Fotograaf

Terugkijkend had ik zeer waarschijnlijk probleemloos mijn basis uitrusting mee naar binnen kunnen nemen. Maar ik ben toch blij met mijn besluit die thuis te laten. Ik heb absoluut geen spijt. Het is mijn ultieme dilemma. Nu heb ik genoten en gefeest. Had ik mijn professionele camera bij me gehad, dan was ik fotograaf geweest. En had ik veel minder van het feest meegekregen. Ik weet ook zeker dat als de fotograaf in mij had gewonnen, ik dit shot never nooit niet had gehad. Op dit soort momenten heb ik toch het gevoel dat alles op z’n pootjes terecht komt.