Dream Theater @ Carré
Op 22, 23 en 24 februari stond Dream Theater in Carré voor een integrale uitvoering van hun laatste album “The Astonishing”. Ik had voor de 22e en 23e kaartjes bemachtigd. De eerste avond heb ik het spektakel vanaf het balkon aanschouwd, de tweede avond zat ik er midden in, beneden in de stalles.
De release van het album is net voor de tour en ik heb er vooraf niet veel naar kunnen luisteren. Het album is een verhaal over de kracht van muziek en hoe die door rebellen gebruikt wordt om in een Verenigde Staten van de toekomst het Groot Noordelijk Imperium van de Amerikas te trotseren. Het is geinspireerd op series als Star Wars en Game of Thrones. Gecombineerd met alom aanwezige technologie in de hedendaagse samenleving.
Dream Theater staat bekend om hun eindeloze nummers, maar dit album is in dat opzicht een complete tegenstelling. De nummers zijn kort en veel. En net als je ergens een beetje in komt, is het al weer afgelopen. Ik mis de lengte. Om lekker lang in een nummer te kunnen verdwalen. En ik heb dan ook een ambigu gevoel over wat te verwachten in het theater bij de live uitvoering. Maar de show overtreft al mijn verwachtingen. Dit is geen standaard live optreden van een rock band. Dit is een spektakel van geluid, licht en video. Samen geven ze het publiek een ervaring die ver uitstijgt boven wat het album in eerste instantie laat horen.
Het is duidelijk dat de band het verhaal goed uit de verf wil laten komen tijdens de show. Er is daarom maar weinig interactie met het publiek. Toch spoort James Labrie het publiek aan om mee te zingen. De respons is mager. Niet verwonderlijk omdat het allemaal nieuwe nummers zijn van een album dat nog maar net uit is.
Het is verboden om foto’s te maken, te filmen of audio opnames te maken. De beveiliging in de zaal is strikt. Zelf een snelle snap met je telefoon is niet toegestaan. Regelmatig zie ik een beveiliger het publiek “induiken” om weer iemand aan te spreken die het toch even probeert. De strengheid van de uitvoering van het verbod verbaast mij enigszins en ik kan de verleiding dan ook niet weerstaan om te vragen waarom. Carré zelf laat normaal gesproken iedereen vrij, moedigt het zelfs een beetje aan. Maar deze avond mag het niet op expliciet verzoek van Dream Theater zelf.
Dit moet ik even op me in laten werken. Maar al snel begrijp ik waarom. Deze show moet je live horen en zien. Voelen. Meemaken. Pas dan kun je bevatten wat de band hier doet. Ik had vooraf op sociale media al iets van één van de bandleden gelezen over de onmogelijkheid om dit over te brengen via telefoonfilmpjes op YouTube. Hij heeft gelijk. De eerste avond heb ik vanaf het balkon wat foto’s gemaakt. Vanuit de stalles op de tweede avond doe ik een paar kleine pogingen. Maar de resultaten kunnen de ervaring niet weergeven. Ik heb regelmatig kippenvel, maar dat gevoel zie je niet terug in de foto’s.
