De bedoeling is om vandaag een rustdag te houden. Mijn lijf geeft aan dat het nodig is. Tegelijkertijd voel ik me onrustig. Ik lig nog in bed en kan het gevoel niet van me afschudden. Gisteren ben ik bij die ene observatiehut geweest. Daar zaten ze met z'n tweeën op afstand. Ik heb geen goede foto's kunnen maken. Wat als ze vandaag nou eens bij die andere hut zijn? Dat zou wel stom toevallig zijn. En wat als ik daar dan in mijn eentje ben en de mooiste foto's kan maken? Het gevoel van onrust wint het van het gevoel rust nodig hebben. Wat een geluk.

Het is woensdagochtend. De hele week houd ik de weersvoorspellingen nauwlettend in de gaten. Ik weet van een plek waar regelmatig baardmannetjes gespot worden. Een vogelsoort die nog steeds hoog op mijn verlanglijstje staat. Kleine meesjes die zich vastklampen aan rietstengels op zoek naar voedsel. En daar zit 'em de crux. Rietstengels. Zachtjes ruisend in de wind of volledig plat geblazen door stormkracht. Dat eerste is oké, dat laatste is een garantie voor verborgen vogeltjes. Maar voor deze ochtend is kracht 2 voorspeld. Zachtjes ruisend in de wind. Dus ga ik op pad.

Mijn eerste fotohut van het nieuwe jaar. De bedoeling was dat het de laatste van het vorige jaar zou zijn, maar helaas gooit een minuscule bacterie roet in het eten. Dus vandaag in de herkansing. Een paar dagen terug zie ik dat de hut nog vrij is deze dag en de weersvooruitzichten zijn goed. Dus pak ik mijn kans.