Geluksmomentje: Grote zilverreiger

Tegen beter weten in ga ik zondag vroeg op pad om naar een vogelkijkhut langs de IJssel te gaan. Het waterpeil van de rivier is hoog en de uiterwaarden lopen her en der een beetje onder. De kans dat ik de hut kan bereiken is klein. Ik draai van de provinciale weg af om parallel op de ventweg verder te rijden naar de parkeerplaats. Net voor de afslag naar de parkeerplaats jaag ik onbewust een grote zilverreiger op uit de sloot. Ik zie de vogel niet eens totdat deze het luchtruim kiest. Gemiste kans. Jammer. Misschien heb ik nog een beetje geluk op de terugweg.

Na geconstateerd te hebben dat de hut inderdaad niet te bereiken is vanwege het hoge water, leg ik mijn camera klaar op de stoel naast me in de auto. Het raam open en langzaam op weg terug naar waar ik vandaan gekomen ben. Even denk ik dat de vogel verdwenen is, om uiteindelijk zo’n honderd meter verder achter een sluisje in de sloot iets wits te ontwaren.

De vogel is weer te snel voor me en vliegt opnieuw op. Vastbesloten toch een kansje te wagen, zet ik mijn auto in achteruit en beweeg me langzaam in de richting van de reiger. Ja, ik jaag ‘em weer op maar dit keer landt de vogel binnen bereik in het weiland. Het duurt echter niet lang tot de reiger weer op de vleugels gaat en tegen de gekleurde ochtendlucht verdwijnt de grote zilverreiger buiten bereik van mij en mijn vastberadenheid. Een beetje schuldig dat ik de vogel iedere keer opjaag, rijd ik weg met toch een mooi geluksmomentje vastgelegd op de gevoelige chip.