Sneeuwklokjes zonder workshop
Op woensdag 9 februari 2022 sta ik extra vroeg op om voor de grootste drukte van de spits in Dordrecht te zijn. Een boek mee om vervolgens de tijd tot 9 uur vol te maken. Dan start de workshop Sneeuwklokjes van Judith Borremans. Een workshop die ik ruim twee jaar geleden voor mijn verjaardag cadeau heb gekregen van Zus. Het eerste jaar ging de workshop niet door vanwege het weer, het tweede vanwege het virus dat de wereld in zijn greep had. Maar dit jaar gaat het er dan eindelijk van komen.
We verzamelen op een goed bereikbare parkeerplaats om vervolgens in colonne te rijden naar het verborgen stukje Dordrecht waar het echt helemáál vol staat met sneeuwklokjes. Judith legt haar manier uit met voorbeelden en vervolgens kunnen we aan de slag. Ik zet mijn statief uit en grijp naar mijn camera. Pas als ik die in mijn hand heb, dringt de harde realiteit tot me door. Alle accu’s liggen thuis nog op het oplaadplekje. Ik geef de schuld aan drukke thuiswerkdag vol met meetings de dag ervoor en haal mijn schouders op. Het is wat het is.
Gelukkig heb ik een boek bij me en ik besluit tussen de sneeuwklokjes verder te lezen. Het weer is heerlijk. Af en toe maak ik een kleine wandeling tussen de bloemetjes. En ik mag ook even spelen met de camera van Zus. Echt lekker werken is dat niet. Ik ken de camera en het statief niet dus grijp ik snel weer terug op mijn boek.
En zo ga ik naar huis. Geen sneeuwklokjes op de gevoelige chip. Geen idee waar ik thuis sneeuwklokjes kan vinden. Waarneming.nl brengt uitkomst. En het ligt zo voor de hand. De oude begraafplaats. Natuurlijk.
Op zaterdagochtend trek ik de gordijnen open en zie dat mijn auto dichtgevroren is. Een mooi voorteken. Wie weet is er wat vorst over de sneeuwklokjes gegaan. De begraafplaats gaat pas om negen uur open, dus moet ik nog wat geduld hebben.
Iets na negenen sta ik bepakt en bezakt op de begraafplaats. En jawel, er staan meer dan genoeg sneeuwklokjes. Er staan meer krokussen, maar die zitten allemaal dicht. Terwijl een groene specht om me heen danst door de bomen, ga ik aan de slag. Ik krijg wat gezelschap van de rode begraafplaats-kater. Een erg aanhankelijk beestje die er geen genoeg van krijgt mij kopjes te geven. Heerlijk ding. Bijna tweehonderd foto’s verder ben ik zo stijf en moe, dat ik het voor gezien houd.
Van de tweehonderd houd ik uiteindelijk vier foto’s over waarvan ik bij drie nog steeds wat twijfels heb. Er zit er maar eentje tussen waar ik echt voldoende over tevreden ben. Ik heb gelukkig dus nog steeds iets te leren, iets om naar te streven.
