Baikal Siberië: IJsplaattektoniek
Het gloort rood boven de horizon als ik bij het hotel sta te wachten op de rit de heuvels in. Op zoek naar een mooie plek om de zonsopkomst te fotograferen. Een stuk op tien fotografen staan op een kluitje om als die warme tinten rood, oranje, geel en roze vast te leggen op de gevoelige chip. Ik voel me wat claustrofobisch en maak me los van de groep op zoek naar een eigen plekje. Als een berggeit klim en klauter ik over rotspartijen op zoek naar wat rust en mijn eigen beeld. Ik vind mijn plekje en mijn beeld weg van de zonsopkomst. Weg van de warme kleuren. Precies de andere kant op. Koele tinten blauw. Ik speel wat met compositie. Maak opnames voor als ik een foto van voor tot achter scherp wil hebben. Maar bovenal zit en geniet ik van het uitzicht. Met voldoende opnames op mijn geheugenkaart om de foto die hier in mijn hoofd ontstaan is, te maken, heb ik het gevoel klaar te zijn. Ik heb mijn foto. Het is goed. Ik kan hier nu weg.
Als ik daadwerkelijk weg ga van de plek vind ik uiteraard de makkelijke route om er te komen. Zoals gewoonlijk. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Misschien omdat het me meer een gevoel van inspanning en overwinning geeft. Ik moet er voor werken. Dat geeft meer voldoening. Voor mij althans.
Op de grens van de kleine en de grote zee is een kloof ontstaan door het schuiven van grote platen ijs tegen elkaar. Plaattektoniek op het bevroren meer. IJsplaattektoniek. Ik zie een onderwerp voor me waar ik zó'n foto van zou willen maken, moeten kunnen maken. Dé foto van de reis. Opnieuw word ik geconfronteerd met de weerbarstigheid van de realiteit. De juiste lijnen die de goede kant op gaan. Geen tekenen van grips of schaatsen op het ijs. Of andere menselijke verstoringen. Het onderwerp op de juiste plek in beeld, verstorende elementen buiten beeld. En dan nog het juiste licht. Veel puzzelstukjes die op het juiste moment op de juiste plaats moeten vallen. Ik merk dat ik minder bezig ben met fotograferen en meer met beschouwen, ervaren en genieten. De kans dat ik de foto's kan maken die ik graag zou willen maken in dit weekje racend van hot naar her, is zo klein dat ik onbewust kies om meer in mezelf op te nemen dan op mijn digitale film.
