Noord IJsland: Vatnes Schiereiland
Een autotripje. Een rondreis over het Vatnes schiereiland. De hele kustweg. Ik vergaap me aan de meest prachtige vergezichten als we de bergpas oversteken. Verse sneeuw in magistraal ochtendlicht.
Voorbij de bergpas een korte fotostop voor IJslandse paardjes. Geen sneeuw meer te bekennen. Maar wel het fjord op de achtergrond. Dan stampende paardevoeten. Aan de andere kant van de weg, komt een kleine kudde aanhollen. Even later komt ook de veroorzaker tevoorschijn. Dat een kleine keffer zoveel kan veroorzaken. Briljant! Heel even stuiter ik mee. Het resultaat pakt verkeerd uit. In plaats van de paarden voor mijn beeld op en neer te laten rennen, jaagt de kleine rakker ze terug naar de boerderij. Uit het zicht.
Volgende fotohalte is de Kolugljufur waterval. Volop omgeven door borden “Gevaar”. Niet verwonderlijk als je de canyon bekijkt waar de rivier in verdwijnt. Toch haal ik voor mijn doen halsbrekende toeren uit om op dat uiterste puntje te komen. Het beeld de canyon in intrigeert me meer dan de waterval achter me.
Eenmaal op het schiereiland begint een zoektocht naar zeehonden. Op het officiele uitkijkpunt is er niet één te bekennen. Maar daarginds zijn ze wel gespot. Ik kies ervoor om die kant op te wandelen langs de kust. En een klein stukje verder zie ik de eerste zeehonden liggen. Behoedzaam onder dekking van de rotsen voor me, probeer ik ze te naderen. Ik kan vrij dichtbij komen voor ze besluiten de veiligheid van het water op te zoeken. Maar mijn eerste buit is binnen.
Op de spotplek ligt een groepje van zes, zeven zeehonden bij elkaar. Camera’s klikken links en rechts van me. Niet wetend wat er nog in het verschiet ligt.
De lange route naar het strand met de markante rots, loopt geleidelijk naar beneden. In de verte ligt iets op een drooggevallen lavaplaat. De kleuren doen me vermoeden dat het om ijsschotsen gaat. Dus banjer ik lekker door. Over het laatste heuveltje heen, valt mijn mond open van verbazing. Wat ik dacht ijsschotsen te zijn, ontpopt zich als een groep van een kleine zeventig zeehonden. Luierend maar op hun hoede, liggen ze langs de waterkant. Links en rechts van me klikken opnieuw de camera’s.
Bij Kviteskur zoek ik mijn compositie om de vorm van de rots zoveel mogelijk te benadrukken. Een prachtige tegenstelling met de bergtoppen in de verte. In de koele kleuren van het langzaam verdwijnende licht. Met eb is de rots goed benaderbaar, maar ik mis het water er omheen. Er ligt niet voldoende om de weerspiegeling goed tot zijn recht te laten komen.
