Homogene melancholie

Bijna een jaar geleden stap ik op het vliegtuig om midden in de winter het noorden van IJsland te verkennen. Sneeuw en ijs in een uitgestrekt monochroom landschap. Vijf maanden eerder heb ik de herfst in IJsland vastgelegd op de gevoelige chip. Het blijkt te kleurrijk voor me te zijn. Herfst in IJsland is een explosie van kleur. Kort, maar uitermate krachtig. De timing van de reis is perfect. De herfst is op haar hoogtepunt. Ik merk dat ik moeite heb met het vinden van mijn visie. Er is zelfs een moment dat ik omgeven door een caleidoscoop van kleuren op zoek ga naar homogene beelden.

Ik word geadviseerd terug te gaan in de winter. Als alles bedekt is onder een dikke laag sneeuw, moet ik beter in staat zijn mijn beelden te vinden. Eenmaal thuis doe ik mijn huiswerk, maak ik mijn rekensommen en begin uiteindelijk de voorbereidingen voor een terugkeer.

In februari 2017 sta ik weer op IJslandse bodem. In een witte wereld. En hoewel tijdens de reis de sneeuw steeds verder verdwijnt, past het jaargetij beter bij me. De subtiele kleuren die onder de sneeuwlaag tevoorschijn komen, de structuren in het land, de gedemptheid van het leven in dit seizoen, gecombineerd met weemoedige IJslandse muziek brengt mij in een melancholische stemming. Ik ben beter in staat het landschap tot me te laten spreken. En daarmee mijn visie tot leven te brengen.

Mijn fotografische visie komt tot uitdrukking als het leven om me heen stil staat, als ik het leven om me heen stil kan zetten. In de stilte van de wereld vind ik mezelf.