Noord IJsland: Godafoss, Hverir, Krafla
Ik daal opnieuw de trap af om aan de voet van de Godafoss verder te gaan waar ik de vorige dag ben gebleven. Na de waterval zelf, ga ik op zoek naar de details. Abstracte vormen in het water. Lijnen en kleuren. IJspegels en druppels tegen een gesluierde achtergrond.
Eenmaal boven zet ik mijn macrolens aan het werk. De mosjes op de rotsen omgeven door ijs, schitteren in het ochtendlicht. Ik draai mijn statief alle kanten op om mijn foto te maken. Het lukt me niet om mijn visie vast te leggen. De hoek die ik moet maken is te raar voor mijn statief en uit de hand is voor mij geen optie. De ISO moet opschroefd naar ongekende hoogtes. Dit past niet in mijn werkproces. Ik laat het eigenlijke beeld liggen en opteer voor een in mijn ogen minder sprekend beeld. Met wel de technische kwaliteit die ik mezelf opleg.
Bij Laxa waai ik bijna letterlijk weg. Toch haal ik mijn telelens voor de dag om een panoramafoto te maken. Ik zie het objectief trillen op het statief. Met een sluitertijd van een twintigste seconde is het afwachten of alles wel goed scherp is. Maar de kleuren van het landschap zijn te mooi om het niet te proberen. Niet geschoten is altijd mis. Wie niet waagt, die niet wint. Beter gefaald, dan niet geprobeerd. Etcetera, etcetera.
Hverir in het avondlicht. Op weg naar de parkeerplaats wordt mijn oog getrokken naar een kleine ophoging langs de weg. Die was me niet eerder opgevallen. Ik besluit mijn uitrusting terug te slepen om helemaal om me heen te kijken. De volle 360 graden.
Het is de derde en laatste sessie bij Hverir. Tot nu toe heb ik het lage thermische veld vermeden. Alleen de vergezichten en fumeroles hebben zich op mijn aandacht kunnen verheugen. Vandaag besluit ik deze te verleggen. Tijdens de eerste twee sessies heb ik mezelf afgesloten voor bepaalde beelden. Pas als ik mezelf dwing open te staan voor het andere, pas dan ga ik daadwerkelijk zien.
Richting Krafla in het donkerte. De voorspelling geeft KP3, mogelijk KP4. Het gat in de bewolking is klein. Hopelijk genoeg om toch wat mee te pikken van de Aurora Borealis. Ik lijk een groene waas te zien op mijn lcd-scherm. Ik doe het af als wishful thinking.
De maanverlichte nacht geeft me wel een hele andere kijk op de wereld. En in mijn achterhoofd groeit een zaadje tot een klein plantje. De lichtvervuiling in Nederland is vele male groter dan IJsland. Toch wil ik meer experimenteren met nachtfotografie. Een nieuw voornemen, een nieuw project.
