Het is nog donker als ik aankom bij de observatiehut. De lucht is dik van de mist, en de contouren van het landschap verdwijnen in de grauwheid. Ik ben vroeg, maar niet de enige. Een groepje fotografen heeft zich al geïnstalleerd en zijn druk met elkaar in gesprek. Het geluid van de stemmen doorbreekt de rustige ochtendsfeer waar ik op gehoopt had.

Het is een perfecte dag voor een bezoek aan de fotohut. De zon komt langzaam op. In stilte installeren Zus en ik ons in de hut. Vol hoop dat de regelmatige bezoeker van de laatste tijd zich ook vandaag zal laten zien. Dit kan een dag worden om prachtige foto's te maken. Maar de wereld heeft andere plannen.

Langs de snelwegen van Nederland, tussen de uitgestrekte weilanden en bossen, zie ik ze vaak zitten: buizerds, statig op een paal. Met hun scherpe ogen houden ze de omgeving in de gaten, altijd op zoek naar een muis of een ander klein prooidier dat net iets te veel opvalt.

In onze onophoudelijke speurtocht naar nieuwe fotohutten zwerven Zus en ik vaak over het uitgestrekte web, terwijl we anderen ondervragen over verborgen schatten die wij nog niet ontdekt hebben. Tijdens deze zoektocht komen we in aanraking met twee voor ons onbekende hutten van dezelfde eigenaar. De ene, een knusse boshut op de grens van Gelderland en Overijssel, de andere gelegen in een uitgestrekter, open gebied in Utrecht. Ondanks dat we beiden thuiskomen met mooie, boeiende foto's, besluiten we niet terug te keren naar deze hutten.

Het weer is weer mooier geworden en ik stap weer vaker op de fiets. De oostenwind waait, dus ik besluit een lange tocht te maken naar een heidegebied iets ten noorden van Markelo. De zon klimt steeds hoger aan de hemel terwijl ik stevig doortrap. Langs velden en over wegen, door bossen en langs waterwegen. Zodra ik de fietsbrug over de snelweg oversteek, openbaren de heidevelden zich voor mij. Het aantal senioren op hun fietsen is ondertussen al flink gegroeid, wat een extra uitdaging biedt om mezelf veilig en snel voort te bewegen.

Stel je eens voor: ijsvogels in je tuin. Wat een ongekend voorrecht. En als je dan ook nog de kans krijgt om daarmee je brood te verdienen, dan ben je pas echt gezegend. Er zijn namelijk altijd mensen die bereid zijn te betalen om die prachtige ijsvogels in jouw tuin te fotograferen. Ik ben er zo eentje. Net als Zus. Dit jaar zijn we weer op pad gegaan, zowel in april als in juni.

Nog voor zonsopgang zo teer,
Zingt de merel zijn lied, vol leven en sfeer.
Met veren als onyx, glanzend en zwart,
Brengt hij melodieën uit het diepst van zijn hart.

Op een vroege voorjaarsochtend cirkelt een buizerd boven de velden, zijn scherpe ogen turend naar de grond. Plotseling valt zijn blik op een muis die onbeweeglijk op een houten paal zit. Nieuwsgierig duikt de buizerd omlaag en landt soepel op de paal, zijn klauwen grijpen de onverwachte prooi stevig vast. Maar voordat hij zijn snavel naar de muis kan uitsteken, voelt hij plotseling de lucht bewegen boven hem. Een schaduw flitst voorbij, en hij hoort een scherpe roep die de stilte verbreekt.

Het is weer tijd voor de hit-of-mis hut samen met Zus. Een half uurtje rijden bij mij vandaan. Aan een grote waterplas waar nog steeds zand afgegraven wordt. Het is weliswaar al vroeg licht in deze tijd van het jaar, maar omdat de hut alleen te bereiken is via een groene tunnel is vroeg aanwezig zijn om verstoring te voorkomen niet zo noodzakelijk. En de hut mag dan voor mij maar een half uurtje rijden zijn, de reistijd voor Zus is wat langer. Dus we maken de deur van de hut pas tegen acht uur open, dalen de trap af en installeren we ons voor het raam gemaakt van spiegelglas.

In bossen en tuinen groen, in 't ochtendlicht,Daar flitst de pimpelmees zo licht.Met gele borst en blauwe hoed,Zingt hij zijn lied vol levensmoed.

Fitis: Hallo, Tjiftjaf! Wat heerlijk dat de winter eindelijk voorbij is en de lente gekomen is. Dit is de mooiste tijd om een fitis te zijn!

Tjiftjaf: Ha die Fitis. Ja, de lente is eindelijk aangebroken. En het is zeker de mooiste tijd, om een tjiftjaf te zijn wel te verstaan. Met onze herkenbare "tjiftjaf"-roep zijn wij de voorbodes van het voorjaar.

Het is bijna tien over half vier in de ochtend als het licht van mijn wekker doordringt tot achter mijn oogleden. Langzaam word ik wakker. Nog half slapend hijs ik me uit bed. Poes kijkt verbaasd naar mijn vroege activiteiten. Bak schoonmaken, medicijnen geven, en nemen, wassen, aankleden, proviandtas inpakken.

I've splashed the cash en sinds een kleine week ben ik de trotse bezitter van de Sony FE 400 mm F2.8 GM OSS. De mooiste lichtsterke prime-lens in het arsenaal van Sony. Voor vogeltjes en andere beestjes kan 400 mm echter wat aan de korte kant zijn. Ik beschik al over de 1.4x teleconverter, die 400 verandert in 560, maar ik wil graag nog wat meer bereik hebben. Van mijn vaste leverancier heb ik daarom de 2.0x converter meegekregen. Navraag bij verschillende mensen over de bruikbaarheid van deze teleconverter en de kwaliteit van de foto's, leverde verschillende meningen op. Nu kan ik mijn eigen mening vormen.

Het is net vijf uur in de ochtend geweest als de kamer langzaam licht begint te worden. Mijn wakker-worden-lamp doet zijn werk. Ik sta op, kleed me aan, zorg voor poes en verzamel mijn spullen. Net na tien voor zes stap ik in de auto. Mijn doel voor vandaag is een voor mij nieuwe fotohut. Speciaal gericht op weidevogels. Ik ben benieuwd.

De voorspellingen voor het weer deze zaterdag in februari lijken redelijk gunstig. Er wordt bewolking verwacht, maar ook een glimpje zon. Mijn plan is om te proberen vliegende gaaien te fotograferen. De fotohut die ik gereserveerd heb, heeft een speciale opstelling die ideaal is voor dit doel. Terwijl ik van de auto wegloop, vang ik het geluid op van gaaien die met elkaar ruziën, ergens in de buurt van de hut. Dit geeft me hoop voor een geslaagde dag.

Stel je eens voor dat je een plant bent. Je bent een prachtige roos met delicate bloemblaadjes in levendige kleuren. Jouw doel is om te stralen met je eigen authentieke kwaliteiten en anderen te verblijden met je betoverende geur. Nu wordt je geplaatst in het levendige hart van Las Vegas, midden in de uitgestrekte woestijn.

Ik gebruik de donkere dagen van december om te bladeren door mijn fotoarchief van het afgelopen jaar. Het maakt dat ik bijzondere momenten herbeleef. Dit zijn mijn mooiste ontmoetingen van 2023 die ik vast heb weten te leggen met mijn camera.