Paalzitter
Langs de snelwegen van Nederland, tussen de uitgestrekte weilanden en bossen, zie ik ze vaak zitten: buizerds, statig op een paal. Met hun scherpe ogen houden ze de omgeving in de gaten, altijd op zoek naar een muis of een ander klein prooidier dat net iets te veel opvalt.
Voor mij zijn deze roofvogels een fascinerend gezicht. Als ik met de auto over de snelweg raas, valt zo'n buizerd op als een stille bewaker van het landschap. En altijd is er die ene gedachte: "Jammer dat ik hem hier niet kan fotograferen?"
Dus ga ik op zoek langs polderwegen. Maar daar begint het probleem.
De buizerd zit rustig op de paal, de wind ritselt door zijn veren, en hij lijkt geen enkel besef te hebben van mijn plannen. Het lijkt de perfecte kans. Ik pak mijn camera, doe het raam open en rijd heel langzaam richting vogel. Dan draait hij zijn kop een fractie van een seconde. Zijn blik kruist de mijne, en zonder waarschuwing spreidt hij zijn vleugels en stijgt hij op, wegvliegend naar een andere paal verderop. Ik blijf achter met een onscherpe foto van een lege paal of een vage schaduw in de lucht.
De buizerd lijkt het telkens aan te voelen. Het is alsof hij er plezier in heeft om nét op het laatste moment weg te vliegen, zodat hij me altijd net te slim af is. Je kunt bijna denken dat het een spelletje is, een wedstrijd tussen de fotograaf en de vogel. Hoe stil je ook nadert, hoe geduldig je ook wacht, de buizerd lijkt altijd te winnen.
En zo blijft het: de buizerds langs de wegen van Nederland, prachtig om te zien, maar altijd net buiten bereik voor de perfecte foto.
