Noord-Ierland: Bucket List Check
Halverwege de week zijn we in Murlough Bay met zicht op Mull of Kintyre. De hele dag trakteren de weergoden op een strakblauwe hemel. En net als in Ballintoy Harbour voel ik de behoefte om langer te blijven. Een andere plek waar ik graag op een dag wil, moet terugkeren. Met zijn steile heuvels en omgewaaide bomen, het rotsachtige strand en het zandstrand. Poelen waar ik mezelf uren kan vermaken. De fragiele bloemen en brutale meeuwen. Hun jongen agressief bechermend als ik te dicht in de buurt kom.
We dineren vroeg om op tijd op Bregagh Road te zijn voor de zonsondergang. Meer in het binnenland en omgeven door heuvels valt die iets eerder dan aan de kust. Overdag wordt deze weg overspoelt door massa's dagjesmensen. Met busladingen tegelijk komen ze aan om over een stukje weg van een paar honderd meter te lopen.
Sinds deze zijn opwachting heeft gemaakt in een bepaalde tv-serie is de weg overdag het terrein van nieuwsgierigen en zwevende fantasy discipelen in alle soorten en maten. 's Avonds keert de rust weer. Maar we zijn niet volledig alleen. Een lokale fotograaf toont ons de beste manier om de weg te fotograferen. Volgens hem is het internet verantwoordelijk voor de toegenomen populariteit van de weg, later versterkt door de tv-verschijning.
Ik heb nu een mooie selectie van foto's als basis om mijn eigen visie op de Dark Hedges creëren. Hoewel ik niet erg vind om terug te keren in andere weersomstandigheden. Maar voor nu: bucket list, check.
We eindigen de dag met een bliksembezoek aan Giant's Causeway. Ik heb maar één doel. Het uiterste puntje bereiken en het verdwijnen van de Causeway in de Atlantische oceaan te fotograferen. Tijdens de 2 eerdere bezoeken heb ik niet de moed om naar het einde van de grote landtong te lopen. Daarvoor moet je óf aardig klimmen over hexagonale lavastenen óf je weg vinden over rommelige rotsen. Beide opties trekken me niet. Iets dergelijks is me al eerder in de week overkomen in Ballintoy Harbour. Maar met wat hulp van onze reisbegeleider, slaag ik er daar toch in een weg te vinden. En eenmaal boven op de Ballintoy kliffen voel ik me "on-top-of-the-world".
Dus deze avond neem ik me voor om Giant's End te bereiken. Niets of niemand gaat me tegenhouden. Langzaam maar zeker vind ik mijn weg. Ik slaag! Sta op het uiterste puntje! En ga aan de slag met het vastleggen van die ene visie in mijn hoofd sinds ik deze reis geboekt heb. Mijn gevoel van overwinning is slechts kort. Als ik om me heen kijk, zie ik dat het snel donker wordt, met een opkomende vloed. Mijn hoofdlamp ligt in de B&B. Ik heb dus niets om mijn terugweg te verlichten. Plus de realisatie dat ik als enige op dat uiterste puntje sta. Alle anderen zijn achtergebleven op het lage stuk of zelfs in de buurt van de weg. Ik maak snel een paar opnames, pak weer in en aanvaard de terugweg. Vastbesloten dit in mijn eentje te doen. Zonder hulp van anderen. Niet dat ik zo onafhankelijk ben dat ik alles zelf moet doen, maar om opnieuw dat gevoel van overwinning te hebben. Die nacht slaap ik als een blok.
