Lange sluitertijden bij windkracht 7

Ik moet het stuur in mijn auto goed vasthouden, terwijl ik vanuit Deventer naar de 2e Maasvlakte rijd. Een rit van zo'n twee uur om een beetje te spelen met lange sluitertijden. Vandaag bij een gemiddelde windkracht van 7. Met uitschieters naar windkracht 9. Bij Slag Baardmannetje komen de deelnemers aan de workshop deze zondag bij elkaar. Ik kan bijna tegen de wind in hangen. Wel lekker. Ik heb het nodig. Het blaast de spinnenwebben uit mijn hoofd. De afgelopen week heeft teveel slecht nieuws gebracht.

Ik sla de uitleg over. Ik kom hier niet om iets te leren, alhoewel je meestal wel iets nieuws oppikt. Nee, ik kom om het huis uit te zijn, om te fotograferen, om een reden te hebben op pad te gaan. Een stok achter de deur? Meer een schop onder mijn achterste. Ik heb zoveel moeite met over die drempel heen te gaan, dat ik best veel fotohutten en workshops boek. Een dwangmiddel dat ik op mezelf toepas.

En ik ben altijd weer blij dat ik daar sta (of zit) met mijn camera. Blij dat ik zo vroeg ben opgestaan om te kunnen genieten van al dat moois dat er te zien is. Blij dat ik het vast kan leggen op de gevoelige chip. Blij dat ik weer even mijn huis uit ben waar ik langzaam maar zeker weer de controle verlies. Mijn strijd is nog niet voorbij. Een reden te meer om er vaak op uit te gaan.

Uiteindelijk heb ik deze dag vooral genoten van het uitwaaien. Mijn resultaten zijn niet echt om over naar huis te schrijven, maar dat is bijzaak. Ik was er uit, heb gefotografeerd, heb de wind door mijn haren gevoeld en ben wat spinnenwebben kwijtgeraakt.