Een rit in de nacht
Ik ben deze zaterdag al vroeg op pad. Zoekend naar geschikte plekken voor macrofotografie rijd ik door de omgeving van Deventer. Helemaal wakker ben ik niet. Ik ben de vorige avond weer veel te laat naar bed gegaan. Ik ben ook met een schuldgevoel wakker geworden. Zo laat naar bed en niet de moeite nemen om even naar die komeet te kijken die door de nachthemel scheert.
Na de ochtendrit val ik vermoeid op de bank. Mijn conditie is erg achteruitgegaan sinds ik een ontstoken achillespees heb opgelopen. En het constante thuiswerken sinds de coronacrisis heeft dat alleen maar verergerd.
Tegen tien uur begint het toch te jeuken. Laat ik deze komeet ook weer aan me voorbijgaan? Net als die ene zoveel jaar geleden? Ik besluit van niet. Ik pak mijn nieuwe camera, zet er mijn 100-400 op en gooi nog wat extra batterijen in mijn tas. Statief ligt nog achterin de auto. Dan komt de vraag waar. Waar ga ik kijken? Het veer bij Olst? Of komt er nog teveel licht van de fabriek die daar staat? Die parkeerplaats net voor Olst op de dijk? Met allemaal auto’s die voorbijflitsen? Of staat de molen van Windesheim misschien in het licht? Ik stap in de auto met een gevoel totaal onvoorbereid te zijn. Failing to prepare is preparing to fail. Ik rijd over de dijk richting Windesheim. Eenmaal daar aangekomen, zie ik al van een afstandje dat ik dom bezig ben. Niet alleen staat de molen niet in het licht, ik was dat tankstation er net voor vergeten én ik realiseer me dat ik hiervoor de verkeerde lens bij me heb. Wat moet ik met een 100-400 op een cropcamera hier? Dit vraagt om een groothoek.
Ik zit niet lang bij de pakken neer. Ik draai mijn auto om en rijd terug naar Olst. Ik draai af richting veer en constateer al snel dat het daar veel te licht is. Toch stap ik even uit de auto om te kijken. Daar vang ik mijn eerste glimps op van de komeet. Er staat nog iemand meer te kijken en bij het picknickbankje aan de andere kant van de weg, maakt een groep jongeren zich klaar om een feestje te gaan bouwen. De muziek gaat vol aan. Een duidelijk signaal voor me. Ik moet hier weg.
Dan toch maar naar de parkeerplaats. Dan toch maar langs de provinciale weg op de dijk. Als ik daar aankom, staan er twee auto’s. Ik ben niet de enige die deze plek heeft uitgekozen om de komeet te bewonderen.
Met statief in de hand loop ik naar de picknickbank. Mijn hoop om de komeet boven het water te fotograferen is tevergeefs. Het water is te ver naar links en de komeet hangt te ver naar rechts in de avondhemel. Ook hier denk ik weer niet te lang over na. Ik pak mijn camera uit de auto, zet deze op het statief en ga totaal onvoorbereid aan de slag.
Het kost me enige pogingen om een redelijk scherp beeld te krijgen. In liveview inzoomen op de komeet en na afdrukken controleren of de sterren mooie puntjes of streepjes zijn. Het kost me vier opnames voor ik zover ben.
Ik zoom zover mogelijk in op de komeet. Het resultaat is een foto van een bestaarte vuurbal met wat puntjes ernaast van wat sterren. Hoogst oninteressant om te zien. Alleen geschikt als registratie voor wetenschappelijke bestudering. Dus zoom ik uit. Het is na middernacht en de kleuren van de zonsondergang zijn nog niet verdwenen. Een rij bomen als silhouet ervoor en ik heb mijn foto van komeet Neowise.
