Colours of Iceland; Via Kjolur Naar Kerlingarfjöll
Volgens Theo is deze dag het hoogtepunt van de reis. We gaan een stuk van de Kjolur route rijden, die gelukkig nog niet is afgesloten voor de winter. Al snel gaat de asfaltweg over in een met kuilen en stenen bezaaide onverharde weg. Omdat de weg nog steeds begaanbaar is, zijn de IJslanders zelf hard aan het werk om de kuilen te dichten. Wegwerkzaamheden. Waar je maar met 50 kilometer per uur langs mag rijden. De rest van de weg is 80 toegestaan.
Die kuilen en verdwaalde stenen leiden tot een onontkoombare lekke band. Wel petje af voor Theo en Ralph. Terwijl zij de band vervangen, gaan wij op pad met onze camera. Wat een plek om een lekke band te krijgen!
Eigenlijk is het zonnige weer veel te mooi voor deze route. Het landschap vraagt om dreigende en onheilspellende luchten. Onbestembaar weer om de juiste sfeer te creeren. En even hebben we geluk. Even drijft er een wolkenformatie over toppen in de verte achter de rivierbedding.
We nemen de afslag naar Kerlingarfjöll. Net voor we de ryoliet bergen bereiken, maken we nog een kleine fotostop bij een diepe kloof. De groene mossen tegen de bijna zwarte ondergrond geven een surrealistisch gevoel. Alsof ik ergens op een onbekende planeet uit een of andere science fiction serie terecht ben gekomen.
We rijden steeds meer de bewolking in. Buiten zakt de temperatuur snel. Op ons eindpunt blaast de sneeuw in ons gezicht. Ik pak me dik in, hijs mijn rugzak om en begin het pad te volgen. En dan is daar die trap. Voor mijn gevoel in het luchtledige. Een smalle richel en geen leuning om me vast te houden. Sinds ik jaren geleden een paar keer vlak achter elkaar van een trap ben gevallen, is het afdalen via een trap een uitdaging voor me geworden. Ik probeer eerst met mijn statief als steun naar beneden te komen, maar merk dat ik halverwege begin te bevriezen. Durf ik nog wel verder? Ik krijg een helpende hand toegestoken en zo kom ik stapje voor stapje naar beneden. De beloning is groot.
De terugreis vanaf Kerlingarfjöll gaat wat sneller. Door de lekke band hebben we aardig wat tijd verspeelt en de voorspellingen voor noorderlicht zijn gunstig. Met nog een korte fotostop onderweg, rijden we terug naar het hotel. Waar we eerst uitgelegd krijgen hoe je het beste noorderlicht kan fotograferen. En waar iedereen nog even de gelegenheid krijgt om zichzelf voor te bereiden op een lange koude nacht.
Gisterenavond ben ik tijdens het diner al even naar buiten gehold omdat er sprake zou zijn van noorderlicht. Ja, ik geloof dat ik wel iets groens zie. Een sliert. Is het dat? Deze avond boven Gullfoss worden we onmiskenbaar getrakteerd op een Aurora Borealis show. Het licht houd zo lang aan dat ik zelfs op mijn gemak van beneden bij de waterval helemaal naar boven voorbij het bezoekerscentrum wandel. En daarbij nog voldoende gelegenheid heb om het noorderlicht te vangen op de gevoelige chip.
