Berlijn

In 2011 heb ik een Fujifilm Finepix X100 gekocht. Op zoek naar een handzame camera om overal mee naar toe te slepen. In plaats van mijn spiegelreflex met x aantal lenzen. Gewoon een makkelijk dingetje dat ik zo in mijn tas of jaszak kan stoppen. Maar dan wel met dezelfde instellingsmogelijkheden als mijn spiegelreflex. En dezelfde kwaliteit.

Mijn internetzoektocht brengt me al snel bij de Fujifilm Finepix X100. Wat ontbreekt is een zoomlens. Het vaste brandpuntsafstand van 23 mm (gelijk aan 35 bij kleinbeeld) is de enige teleurstelling die ik moet overwinnen. Andere camera’s die binnen mijn budget vallen en wel een zoomlens hebben, missen dan weer de kwaliteit die ik zoek. Uiteindelijk besluit ik dat ik kwaliteit belangrijker vind en neem ik de X100 mee naar huis.

In de afgelopen jaren heeft deze camera me op verschillende trips vergezeld om uiteindelijk eind 2014 vervangen te worden door de tweede opvolger. De Fujifilm Finepix X100T.

Berlijn

Zo heb ik in 2012 door Berlijn gedwaald met de X100 in mijn hand. Als toerist. Ik sta de eerste avond al bij Checkpoint Charlie. Na onderweg verrast te zijn door een dansende menigte. Een vrachtwagen, een dj en knalharde muziek uit de luidsprekers gevolgd door honderden dansende mensen. De sfeer was vriendelijk en relaxed. Die sfeer lijkt karakteristiek te zijn voor de stad. En het voelt eigenaardig genoeg toepasselijk om een McDonald’s te vinden in het eerste gebouw aan de voormalig Amerikaanse kant van Checkpoint Charlie.

Te voet, al fietsend en met het openbaar vervoer vind ik mijn weg door de stad. Een sightseeing toer met een bus. Hop-on, hop-off. Ik zit “Unter den Linden”, wandel onder de Brandenburger Tor door en geniet van de vibe op de Potsdamer Platz. Ik maak zelfs een tochtje met een riksja. Een nieuwerwetse. En, geloof het of niet, een Nederlandse bestuurder. Hij was enkele jaren daarvoor naar Berlijn gegaan als toerist en is nooit meer weggegaan.

Topografie Des Terrors

Gebouwd op de fundamenten van een Stasi gebouw met nog een deel van de kelder met de gevangeniscellen intact. Het verleden is hier nog voelbaar. Eén foto is me bijgebleven. Van een afstand dacht ik een foto van een psychiatrische inrichting te zien. Medische staf en patienten. Het blijken de politieke hoofdrolspelers in de Duitse geschiedenis van 1933-1945 te zijn.

East Side Gallery

Het langste deel van de Berlijnse muur dat nog staat. Aan de oostkant versierd met schilderingen van internationale kunstenaars. Je verwacht dat zo’n monument veilig is voor vernietiging. Totdat men luxe appartementen wil bouwen. Hoeveel is geschiedenis waard?

Conclusie

De keuze voor deze camera of mijn professionele foto-uitrusting blijft iedere keer weer een uitdaging. Ik heb geen pasklaar antwoord. Maar als ik mijn uitrusting niet mee kan nemen om wat voor reden dan ook, heb ik wel de X100 (tegenwoordig X100T) in mijn tas zitten. Ik sleep de camera zelfs mee naar concerten waar je officieel niet mag fotograferen.