Deventer op Stelten 2016
Van 8 tot en met 10 juli stond Deventer weer op Stelten. Een jaarlijks terugkerend evenement waar artiesten uit binnen- en buitenland hun kunsten vertonen aan het publiek. Voornamelijk op stelten. De artiesten dan. Niet het publiek. Dit jaar neem ik op zaterdagavond en op zondagmiddag de Fuji mee. Lekker handzaam. Lekker licht. Genieten van de shows en een paar plaatjes als herinnering.
Voor het eerst kijk ik niet als fotograaf maar als toeschouwer om me heen. En ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik al die mensen met professionele camera-uitrusting zie hollen, dansen en springen om maar in de juiste hoek te komen om die ene plaat te maken. Het zijn er veel. In totaal zie ik 4 verschillende shows. De dansende paarden van Compagnie des Quidams, de sierlijke Spaanse danseressen van Teatro Pavane, de gevleugelde creaties van Close-Act en de knettergekke steltenlopers van Teatro dei Venti.
Compagnie des Quidams
De eerste show van de avond voor mij, is die van Compagnie des Quidams. Omschreven als de transformatie van 9 acteurs in 3,5 meter hoge witte paarden, ben ik nieuwsgierig hoe ze dat zullen doen. Het blijken een soort opblaaspaarden te zijn, hoewel die omschrijving niet echt eer doet aan wat er zich voor mijn ogen afspeelt.
De paarden geven een prachtige show weg. Al dansend en hinnikkend wordt het publiek even uit de realiteit van alle dag gevoerd naar een land van fantasie en dromen. Alleen het onweer brengt even wat verwarring bij de paarden, maar ze trotseren de storm om vervolgens gemoedelijk verder te dansen.
Op zondagmiddag zie ik ze nog een keer, maar dan speelt de wind parten. De paarden zijn moeilijk in bedwang te houden en meer dan eens besluit de voorkant iets anders te doen dan de achterkant graag wil. Dat levert enige onbedoelde hilariteit op bij het publiek. Maar uiteindelijk loopt ook dit weer allemaal goed af.
Teatro Pavane
Op zaterdagavond zie ik de Teatro Pavane voorbijdansen, maar ben niet in de gelegenheid hun volledige show te bewonderen. Dus op zondagmiddag doe ik een nieuwe poging.
De enige Nederlandse act die ik zie dit jaar. De 7 steltenlopende dames vertonen hun kunsten tussen het publiek verkleed als Spaanse danseressen op, uiteraard, Spaanse muziek. Alles is even sierlijk. De jurken prachtig. Een genot om naar te kijken.
Close-Act
Niet de meest vriendelijk "vogels" ook al zien ze er zo in eerste instantie wel uit. Bestuurd door een nomadenvolk lijken ze honger te hebben. Niets op hun weg is veilig. De grote snavels klappen met enige regelmaat dicht tussen het publiek. Je kunt dus maar beter uit de buurt blijven.
Teatro dei Venti
Afgeleid door Close-Act op de Brink, arriveer ik zaterdagavond te laat bij Teatro dei Venti om nog een mooi plekje te bemachtigen. Aan de zijkant vanaf de vijfde rij moet ik over hoofden van langere mensen mezelf inspannen om iets van de show te kunnen volgen. De binnenkomst van de spelers ontgaat me niet. Ze rennen binnen op anderhalve meter hoge stelten. Knettergek.
Zij zijn de reden dat ik besluit de volgende dag terug te gaan. Ik heb het gevoel veel te missen. Als ik op zondagmiddag een plekje redelijk vooraan heb weten te bemachtigen, zie ik dat ik gelijk heb. Ondanks dat ik toch wel wat van hun steltenacrobatiek mee heb gekregen de avond ervoor, was het verhaal, de bijkomende sfeer en de emotie voor het grootste deel aan me voorbijgegaan.
De show wordt in de flyer omschreven als een droom, een visioen over een mythe uit het Midden-Oosten. Die voor de ogen van het publiek opkomt en weer verdwijnt. En ondanks dat het geënt is op een vogelvolk, dat blijkbaar niet kan vliegen, zie ik heel veel menselijkheid terug. Van leven in harmonie tot opsplitsing in stammen dat leidt tot grensgeschillen, treiteren, martelen, gevangenschap en complete oorlogvoering. Hoe iets onbenulligs kan uitgroeien to waanzin.
Niet alleen het steltenwerk is fenomenaal, het toneelspel compleet met emoties van de steltenlopers creëert een magische show. Ondersteund door meeslepende livemuziek verlies ik me volledig in hun wereld . Meer dan indrukwekkend.
