Het is zaterdag, 28 oktober 2023, en de hele week lijkt mijn wereld zich beperkt te hebben tot binnen de muren van mijn huis. Vandaag verlang ik naar de verkwikkende buitenlucht en de vrijheid van beweging. De hemel is gehuld in dreigende wolken. Echter de regenvoorspeller geeft me de moed het erop te wagen. Ik spring op mijn trouwe Boterbloempje en laat me meedrijven door de dansende wind, op zoek naar een nieuw verhaal. De verleiding om langs de altijd verrassende Tichelgaten te fietsen is sterk, maar vandaag kies ik voor een andere weg, een nieuw avontuur tegemoet.

Op een warme dag in de vroege herfst, terwijl de zonnestralen zachtjes door de bomen breken, bevind ik me verscholen in een goed gecamoufleerde schuilhut. Al jaren ben ik gefascineerd op zoek naar de mysterieuze Picus viridis, een prachtige vogel met felgroen verenkleed en een kenmerkende lach, die altijd ongrijpbaar lijkt. De schuwe en behendige vogel, is een meester in het vermijden van menselijke waarneming. 

In mijn schuilhut, gehuld in de warme kleuren van de herfst, lig ik op de loer. Mijn camera, mijn venster naar de wereld, staat gericht op een scène voor mij. Het vuurgoudhaantje, een miniatuurjuweel, flirt met de rand van de vijver, zijn verenpracht glinsterend in het gouden herfstlicht.

Het is al een dag vol bedrijvigheid voor de hut. Vinken en mezen vliegen af en aan. Spechten en gaaien zitten elkaar in de weg. Jonge roodborstjes proberen tussen al dit geweld een graantje mee te pikken. Maar allemaal gaan ze op de vleugels zodra de eekhoorntjes er tussendoor springen.

Even een paar uurtjes in een vogelkijkhut ergens langs een rivier een beetje ontspannen, genieten en hopelijk ook iets leuks fotograferen wat niet te ver weg zit. Een paar meerkoetjes, fuutjes en ganzen in overvloed.