Op zoek naar: Pandion haliaetus

Ik rijd ruim anderhalf uur in mijn comfortabele auto naar een idyllisch klein haventje, dat gelegen is aan de zuidkant van de Biesbosch. Ik geniet van de ochtendtocht over het water, terwijl ik vol spanning uitkijk op zoek naar een glimp van de prachtige visarend. Het is eind september en spoedig zullen deze prachtige vogels hun vleugels uitslaan en koers zetten naar verre zuidelijke oorden om daar de winter door te brengen. En eindelijk, in de verte zie ik hem! Mijn hart maakt een vreugdesprongetje wanneer ik het herkenbare silhouet van de visarend opmerk, zwevend in de heldere lucht. Mijn handen trillen van opwinding als ik mijn camera richt in een poging deze zeldzame verschijning vast te leggen. Helaas blijft de vogel op veilige afstand van de boot, waardoor de foto's die ik overhoud niet aan mijn verwachtingen voldoen. Teleurgesteld, maar niet ontmoedigd, besluit ik uiteindelijk om alle beelden weg te gooien. Ik onderneem niet eens een poging om foto's te maken van de zeearend, die als een donker stipje in de verre hoogspanningsmast zichtbaar is.

Teleurgesteld door de resultaten, stap ik de volgende dag op mijn fiets om de rivier in noordelijke richting te volgen langs de prachtige Hanzefietsroute. Gewapend met eten, een verrekijker en een gloednieuwe camera bereid ik me voor op een nieuw avontuur. Amper Deventer uit of er zweeft een zeearend gracieus boven mij, richting het oosten. Vol ongeloof en opwinding grijp ik naar mijn stuur, bijna vallend van mijn fiets. Helaas verdwijnt de prachtige vogel snel uit het zicht, dus ik trap moedig verder.

Terwijl ik langs het vertrouwde pad door het ongerepte Duursche Waarden trap, merk ik niets bijzonders op, behalve de vele fietsers en wandelaars. Ik vervolg mijn reis door Olst en Wijhe, en sla dan af richting de dijk naar het gemoedelijke Herxen. Ergens verscholen in dat mooie landschap weet ik een picknickbank, een perfecte plek om van mijn ontbijt te genieten. Maar voordat ik bij de bank aankom, zie ik ze door de lucht zweven. Twee majestueuze wezens, beide behendig vis vangend uit de diepten van de rivier. Ongeveer 150 meter verwijderd van de bank, smullen ze van hun smakelijke prooi, net buiten mijn bereik. Ik hoor van een andere bank, dichter bij het water. Maar net als ik daarheen wil gaan, verstoort een snelle motorboot de rust. Als gevolg daarvan vliegen beide zeearenden op en verdwijnen ze in de verte richting de eindeloze horizon.

Ik kan niets anders doen dan hen laten gaan, terwijl ik verder fiets richting Windesheim. Het picknickbankje bij Tichelgaten is bezet door een groepje gepensioneerde vogelliefhebbers met hun gigantische telelenzen. De visarend heeft zich al laten zien vanochtend. Diep van binnen zucht ik teleurgesteld. Aangezien ik geen telelens bij me heb, besluit ik verder te fietsen langs de betoverende Hanzeroute. Het weer nodigt uit om te genieten. De drukte op de route neemt gestaag toe naarmate ik verder kom. Bij Zwolle is het zo druk geworden dat ik besluit niet helemaal door te fietsen naar Kampen. In plaats daarvan zoek ik mijn weg dwars door de stad heen, om aan de zuidoostkant weer af te zakken naar het zuiden. Al snel krijg ik spijt van mijn beslissing. Ik ben geen stadsmens, ik ben het nooit geweest en zal het ook nooit worden. Pas wanneer ik de stad ver achter me laat, voel ik me weer vrij en kan ik opgelucht ademhalen.

De wind is ondertussen flink aangewakkerd en ik moet er met elke pedaalslag tegenin vechten, mijn fiets trapt zwaar onder mijn vermoeide benen. Het landschap strekt zich voor me uit. Maar ergens in mijn achterhoofd blijft er iets knagen, een gevoel van gemiste kansen en ongenoegen. Ik besluit mijn weg terug te vinden richting Windesheim en Tichelgaten. Bij het picknickbankje zijn nog twee die-hards achtergebleven. Ik heb de spectaculaire verschijning van zowel de visarend als twee zeearenden gemist. Ondanks het ontbreken van een telelens, besluit ik toch een tijdje te blijven, hopend op een kans deze prachtige vogels toch nog te bewonderen. En warempel, alsof de natuur mijn verlangen heeft gehoord, laat de visarend zich nogmaals zien.

Ik richt mijn camera met zijn bescheiden 105 millimeter op de vogel, wetende dat de foto's misschien niet perfect zullen zijn, maar dat het de herinnering vastlegt van dit bijzondere moment. Terug thuis, terwijl ik de foto's bekijk, realiseer ik me dat ze toch niet voldoen aan mijn gebruikelijke standaard en bestempel ik ze alsnog als weggooifoto's.

Vastberaden een serieuze poging te wagen, ga ik een andere dag terug. Ik verzamel mijn proviand, neem twee camera's, een telelens en teleconverter mee. Vroeg in de ochtend arriveer ik op mijn bestemming. Ik heb geen idee op welk tijdstip de gezochte vogel zich laat zien. Ik bevind me al geruime tijd op mijn plek als ik gezelschap krijg van de eerste gepensioneerde vogelfanaten, allen gewapend met grote telelenzen. We maken een praatje en wachten geduldig. En wachten. En wachten.

Ik grijp mijn verrekijker en begin de bomen aan de overkant een voor een te inspecteren, op zoek naar iets interessants om de tijd te doden terwijl ik wacht op de superster van de dag. En dan gebeurt het. Ik knijp mijn ogen samen en wrijf erin. Daar, in die boom recht tegenover mij, heeft hij al die tijd gezeten. Een visarend, op slechts twintig kilometer van mijn huis en honderd meter van mijn positie verwijderd. Het is werkelijk verbazingwekkend.

De visarend lijkt niet veel zin te hebben om op te stijgen. Hij blijft daar zitten, rustig en onverstoorbaar. Plotseling duikt hij naar beneden, maar mist zijn doel. Hij vliegt naar een andere boom en herhaalt dit spelletje keer op keer, totdat hij uiteindelijk wegvliegt met een flinke vis stevig geklemd in zijn klauwen. Daarna vertoont de vogel zich niet meer.

En heb ik nu die betoverende opname van een prachtige visarend die met een vis in zijn klauwen wegvliegt? Nee, helaas niet. Ondanks de inzet van mijn 100-400mm G Master lens en 1.4x teleconverter, slaagde mijn nieuwe Sony a6700 er niet in de vogel van de drukke achtergrond te onderscheiden. Het levert een onbedoeld kunstwerk op met een vage witte vlek voor haarscherpe bomen. Gelukkig heb ik wel enkele prachtige opnames van de vogel in volle vlucht kunnen maken. En inspiratie voor een nieuw project voor september/oktober volgend jaar. En het beste is, het zal geen vermoeiende rit van anderhalf uur of langer vergen.