Op de fiets: Naar de Sallandse heuvelrug
De eerste etappe zit erop. Anders dan gepland. Ik heb vandaag de planning en route een paar keer om moeten gooien. Hemelwater gooit roet in het eten. Veel hemelwater. Het gaat zelfs zover dat ik een rechtstreekse route van zo’n 30 kilometer uitstippel voor het geval het ook de hele middag blijft regenen. Maar gaan zal ik, hoe dan ook.
Het is uiteindelijk één uur in de middag geweest als ik opstap. Ik heb de route behoorlijk ingekort, maar er is gelukkig nog wel genoeg tijd voor een toeristische route. Langs de IJssel richting noorden. Bij de afslag naar havezate De Haere verlaat ik de dijk en ga verder landinwaarts. Ik kan deze weg wel dromen, zo vaak heb ik hem al gefietst. Alles is hier al “gewoon” geworden voor me. Ik stop dan ook nergens om even een plaatje te schieten.
Ik ga richting Wesepe, waar ik ook al vaker geweest ben, via een iets andere route. Ik constateer dat ik deze weg mooier en gemakkelijker vind. Bij de andere route raak ik meestal ergens de weg kwijt. Nu bereik ik probleemloos de provinciale weg waar ik onderdoor ga om vervolgens het spoorpad op te rijden wat een stukje parallel loopt aan de weg. Zowel het tunneltje als het fietspad zijn me vanaf de weg nooit opgevallen. En ik ben er al zo vaak overheen gereden.
Na een kilometertje of 24 houd ik mijn eerste pauze op een bankje midden in de weilanden. Ik kijk uit op een vaartje, beekje, weteringetje of hoe het dan ook mag heten. Ik voel me hartstikke fit, maar had bedacht twee pauzes te nemen op deze 60 kilometer lange tocht en ben ik dus eigenlijk al te laat.
Net als afgelopen woensdag mis ik mijn stuurtas. Deze kan ik pas gebruiken als het stuur vervangen is en de koplamp verplaatst. Tot die tijd modder ik een beetje aan met mijn bagagedrager tassen. Het maakt dat ik niet makkelijk en snel bij bepaalde spulletjes kan. Het zij zo. Nog even doorploeteren.
Het stukje van knooppunt 91 naar knooppunt 93 lijkt te zijn verdwenen en als ik terugfiets om even op de kaart te kijken word ik volledig omsingeld door een roedel honden, die niet allemaal even vriendelijk zijn. Één van de twee hondenuitlaters springt ertussen om me te bevrijden, zodat ik op mijn gemak de fietskaart kan bekijken. Ik constateer dat er het eerste stuk geen bordjes staan, dus moet ik met behulp van mijn interne navigatie de juiste route vinden. Dat lukt wonderwel en bij gezin zwaan naast de ophaalbrug vind ik weer fietsknooppuntbordjes.
In de route heb ik een kleine omweg opgenomen rond het Boetelerveld. Op diverse kaarten zie ik dat er weilanden omheen liggen, waardoor ik waarschijnlijk geen zicht zal hebben op dit kleine stukje natuur. Op zo'n moment ben ik echter eigenwijs en wil het met eigen ogen zien. Wat ik zie, komt volledig overeen met de kaarten. Ik zie de contouren van het veld aan de overkant van de omliggende weilanden. Van het natuurgebied is verder niets te zien. Het doet me denken aan een ander stukje natuur dat ik jaren geleden vanuit het vliegtuig gezien heb, terugkomend uit IJsland. Postzegelnatuur. Een stukje grond dat omgetoverd is tot natuurgebied, ingeklemd tussen weilanden of akkers. Een postzegeltje in het lappendeken van Nederlandse landbouwgrond.
Doordat ik pas laat op de fiets ben gestapt, zie ik onderweg geen "wilde" dieren. Tot net voor Haarle. Daar springt een haas weg in het gras. Iets verder doemen de contouren van de Sallandse heuvelrug op en neem ik nog even een korte pauze om de laatste boterham op te eten. Net voor de heuvelrug draai ik af om erlangs te fietsen rondom de noordelijke punt. Ergens bekruipt me een gevoel van teleurstelling. Waarom heb ik de route zo opgezet? Dat gevoel verdwijnt meteen als ik na een overvol terras afdraai de bossen in. Het pad is onverhard en ligt vol met plassen die ik als een professional omzeil. Hier komt de gele monsterbike geheel tot z’n recht. Hier zie ik weer waarom ik de blauwe heb ingewisseld voor de gele. Ik geniet met volle teugen. Het off-roaden voelt zo heerlijk avontuurlijk.
Het pad eindigt bij een provinciale weg. Of toch niet? Het lijkt alsof het aan de overkant verder gaat, maar goed gepositioneerde hekken verhinderen een rechtstreekse doorgang. Het is schijnbaar de bedoeling om verderop bij de verkeerslichten over te steken en vervolgens terug te fietsen. Wel zo veilig. Net als de spoorwegovergang midden in het bos.
Ik fiets verder langs de rand van het bos en vind een mooi plekje bij een beekje om mijn meegebrachte avondeten te nuttigen. De spaghetti is gelukkig nog steeds warm. In de nabije omgeving is het blijkbaar feest. Of nee wacht, zou dit avonturenpark Hellendoorn zijn? Een blik op de kaart leert me dat ik daar te ver vanaf ben, maar ergens links van me is wel een camping. Misschien is daar net een jeugddisco aan de gang of zo. De groene specht die me uit zit te lachen, laat zich er in ieder geval niets gelegen aan liggen.
Aan het einde van het pad langs het water, ga ik eindelijk echt de bossen in. Ondanks dat het terrein vlak is, heb ik hier voor het eerst het gevoel op de Sallands heuvelrug te zijn. Door het weer van vanochtend heb ik mijn route dusdanig aangepast dat ik morgen pas echt over de heuvelrug en door de heidevelden ga fietsen. Op YouTube volg ik een aantal bikepackers en hoewel mijn fietsavonturen nooit zo avontuurlijk zullen worden als die van hen, zijn zij het er allemaal over eens dat deze manier van reizen veel vergt van je aanpassingsvermogen. Je weet nooit wat er om de volgende bocht op je wacht. Tijdens de eerste dag van mijn eerste tweedaagse tocht, wordt ik daar meteen mee geconfronteerd. Het kost me echter geen moeite. Ik zie nu andere dingen die ik anders niet gezien zou hebben.
In het bos voel ik een soort serene rust over me heen dalen. Een tijd lang lijkt het alsof ik een andere wereld ben binnengetreden. Ik tuur tussen de bomen in de hoop toch nog een ree te spotten. De wind laat bladeren ritselen. Het gevoel van alleen op de wereld komt weer over me heen. Geen tekenen van menselijke activiteit. Dit is waar ik ontsnap uit de hectiek van alledag en me volledig kan opladen. Met alleen mijzelf als gezelschap. De ruis uit mijn hoofd verdwijnt en ik voel weer ruimte om na te denken, nieuwe indrukken op te doen, nieuwe ideeën te krijgen. Zo fiets ik Hellendoorn in. Het eindpunt van vandaag. Op zoek naar mijn logeeradres. Tegen de tijd dat ik daar aankom, is er niets meer over van het gevoel. Ik verlies meer dan eens de route uit het oog. Fietsknooppuntbordjes hangen niet in het zicht of geven geen duidelijke richting aan. Op goed geluk fiets in een woonwijk in. Daar ergens moet de route langs gaan, hopelijk vind ik hem terug. Iets over zes sta ik eindelijk voor de deur van mijn plek voor de nacht.