In de tijd van ijzige kou en verstilde landschappen, wanneer de wind door de straten huilt en de lucht zwaar is van de winter, is er één klein bloempje dat moedig zijn kopje opsteekt: het sneeuwklokje. Een prachtig schouwspel van gratie en eenvoud. Verloren in een wereld vol tegenstellingen, brengt het sneeuwklokje een boodschap van hoop en belofte met zijn tedere witte bloembladen die de grond doorbreken.

Nog één keertje dan. Mijn bestnine van 2022 op Instagram. Dat gezegd hebbende, ben ik niet het hele jaar actief geweest op Instagram. Iedere dag een foto plaatsen, begon in mijn hoofd als een verplichting te voelen. Om dat te doorbreken, heb ik een lange sabatical genomen. Ondertussen ben ik weer af en toe een beetje actief. Maar ik wil er geen regelmaat meer in hebben. Het moet leuk blijven en ik wil het niet meer als een verplichting gaan zien. Ik ben er niet op uit om volgers te krijgen en "beroemd" te worden. Het is voor mij alleen een manier om af en toe wat te laten zien van wat ik maak aan mensen die dat oprecht interesseert. En wees eerlijk, dat zijn er in ieders leven niet zoveel. Zeker geen duizenden. Nog niet eens honderden. Maar vooruit dan. Dit zijn mijn meest gelikete foto's van 2022.

Het is herfst. Blaadjes kleuren en vallen van de bomen. Een waterig zonnetje schijnt door de takken. Een bleek licht valt op de grond. Roodstaartje staart somber voor zich uit. De winter is in aantocht en hij heeft nog steeds niet voldoende nootjes verzameld. Het kost allemaal teveel tijd om ieder gevonden nootje te verstoppen.

Op woensdag 9 februari 2022 sta ik extra vroeg op om voor de grootste drukte van de spits in Dordrecht te zijn. Een boek mee om vervolgens de tijd tot 9 uur vol te maken. Dan start de workshop Sneeuwklokjes van Judith Borremans.

Tegen beter weten in ga ik zondag vroeg op pad om naar een vogelkijkhut langs de IJssel te gaan. Het waterpeil van de rivier is hoog en de uiterwaarden lopen her en der een beetje onder. De kans dat ik de hut kan bereiken is klein. Ik draai van de provinciale weg af om parallel op de ventweg verder te rijden naar de parkeerplaats. Net voor de afslag naar de parkeerplaats jaag ik onbewust een grote zilverreiger op uit de sloot. Ik zie de vogel niet eens totdat deze het luchtruim kiest. Gemiste kans. Jammer. Misschien heb ik nog een beetje geluk op de terugweg.

Als iemand mij vraagt naar mijn foto’s, zeg ik steevast ‘kijk maar op Instagram’. Daar plaats ik iedere dag een foto. En aan het einde van het jaar, kun je dan weer met behulp van een website of appje, zien welke negen foto’s de meeste likes en comments hebben gehad. Hashtag bestnine. Sinds twee jaar doe ik dat ook voor mezelf en plaats vervolgens een mozaïek van die negen meest gelikete.

Het is ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst wat op mijn blog heb geschreven. Na de eerste lockdown van 2020 doe ik een poging mijn blog nieuw leven in te blazen door te schrijven over de foto-uitjes die ik in de maanden daarna maak. Een ritje langs de IJssel, een workshop, een voorbijrazende komeet, een paar pogingen om in mijn eentje wat aan macrofotografie te doen. Dan wordt het weer stil op mijn blog. Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het druk heb, maar mijn hoofd wil nog niet meewerken. Dat zit zo.

Een invasie van lieveheersbeestjes haalt dit jaar het nieuws. Er zijn er meer dan ooit tevoren. De juli maandopdracht voor de JBN Academie wordt dan ook ‘Fotografeer een lieveheersbeestje’. En vanaf dat moment is er geen lieveheersbeestje meer te bekennen. Althans niet op de plekken en tijden dat ik ga zoeken. Het is mijn tweede maand als student van de JBN Academie. Mijn eerste maand lukt het me ook al niet om de maandopdracht te maken. Gebrek aan tijd en juiste omstandigheden zijn de boosdoeners. Heb ik de tijd, zijn de omstandigheden niet goed. Zijn de omstandigheden goed, heb ik geen tijd.

De wekker gaat om vijf uur. Ik hijs mezelf uit bed. Als ik libellen en vlinders wil fotograferen, zal ik wel moeten. Zodra ze opgewarmd zijn door de zon, kiezen ze het luchtruim en kan ik er alleen achteraan jagen. Iets wat ik niet van plan ben. Ik wil ze op mijn gemak kunnen fotograferen, de juiste achtergrond kunnen vinden, de juiste compositie. Dat kan alleen als ze nog koud zijn en niet in staat weg te vliegen.

Ik ben deze zaterdag al vroeg op pad. Zoekend naar geschikte plekken voor macrofotografie rijd ik door de omgeving van Deventer. Helemaal wakker ben ik niet. Ik ben de vorige avond weer veel te laat naar bed gegaan. Ik ben ook met een schuldgevoel wakker geworden. Zo laat naar bed en niet de moeite nemen om even naar die komeet te kijken die door de nachthemel scheert.

Ik moet het stuur in mijn auto goed vasthouden, terwijl ik vanuit Deventer naar de 2e Maasvlakte rijd. Een rit van zo'n twee uur om een beetje te spelen met lange sluitertijden. Vandaag bij een gemiddelde windkracht van 7. Met uitschieters naar windkracht 9. Bij Slag Baardmannetje komen de deelnemers aan de workshop deze zondag bij elkaar. Ik kan bijna tegen de wind in hangen. Wel lekker. Ik heb het nodig. Het blaast de spinnenwebben uit mijn hoofd. De afgelopen week heeft teveel slecht nieuws gebracht.

Het is Hemelvaartdag. Traditioneel een dag waarop mensen vroeg opstaan om te dauwtrappen. Ik sta ook vroeg op, maar met heel andere plannen. Een nieuwe aanwinst maakt dat ik eens lekker vroeg op pad wil met mijn auto als schuilhut. Eens zien of ik vanaf de dijk wat kan scoren in het zachte ochtendlicht.

Het is acht uur geweest als ik de parkeerplaats in de buurt van de vogelhut oprijd. De schemer heeft bijna plaats gemaakt voor het licht van de dag als ik mijn rugzak omgooi en lopend op weg ga naar de hut. Onder het toeziend oog van een aantal wegwerkers, open ik het toegangshek van het voor publiek gesloten stukje natuur. Binnen loop ik verder langs het gaas. Ik voel ogen in mijn rug prikken, terwijl ik mijn boodschappentas met potentiële benodigdheden achter me aan trek op een tweewielig karretje. Door de onregelmatige bodem en de struiken aan de andere kant, lukt me dat niet soepeltjes. Ik ben blij als uit het zicht van nieuwsgierige ogen ben. De eerste hindernis is genomen. De tweede zie ik voor me opdoemen. De trap is hoger dan ik me had voorgesteld. Gelukkig is er niemand die ziet hoe ik stuntel om met mijn bepakking beneden te komen. De hut ligt verscholen tussen het groen. Bruin eigenlijk nu.

Het is nog donker als we aankomen bij het grote hek dat is afgesloten met een stevig slot. Zaklamp? Eh, ergens ver weg gestopt. Dan maar even met de telefoon bijlichten. Eenmaal binnen het hek de volgende vraag. Welke kant ook al weer op? Hier lijkt een pad te gaan. Ja, maar volgens mij was het de andere kant op. Kijk, hier is ook een pad. Op goed geluk dan maar. Het blijkt het juiste pad te zijn. We lopen langs de vijver. Aan de andere kant is de hut.

Ondanks de stilte op mijn website, ben ik dit jaar best veel op pad geweest. Om er maar uit te zijn en om te fotograferen. Het helpt me enorm om uit de depressie te komen, die zich eind vorig jaar van mij meester heeft gemaakt. Een manier om mezelf te dwingen op pad te gaan, is het volgen van fotoworkshops. Ik heb er dit jaar dan ook een stuk of wat gedaan en er staan er nog een paar op het programma.

Het is woensdag 7 augustus 2019 als ik samen met een vriendin stap in de trein naar Berlijn. Ik neem alleen mijn trusted Fuji mee. Het is geen fotovakantie, maar een relaxte citytrip. Geen zin dus om mijn hele foto-uitrusting mee te slepen. Ik hoop alleen dat de Gedächtniskirche niet in de steigers staat zoals zeven jaar geleden het geval was.

Vandaag ga ik samen met Zus naar een fotohut in de buurt van het Overijsselse Markelo om vogels te fotograferen. Al zal ik mijn neus niet optrekken voor eventuele andere bezoekers.