Op woensdag 9 februari 2022 sta ik extra vroeg op om voor de grootste drukte van de spits in Dordrecht te zijn. Een boek mee om vervolgens de tijd tot 9 uur vol te maken. Dan start de workshop Sneeuwklokjes van Judith Borremans.

Tegen beter weten in ga ik zondag vroeg op pad om naar een vogelkijkhut langs de IJssel te gaan. Het waterpeil van de rivier is hoog en de uiterwaarden lopen her en der een beetje onder. De kans dat ik de hut kan bereiken is klein. Ik draai van de provinciale weg af om parallel op de ventweg verder te rijden naar de parkeerplaats. Net voor de afslag naar de parkeerplaats jaag ik onbewust een grote zilverreiger op uit de sloot. Ik zie de vogel niet eens totdat deze het luchtruim kiest. Gemiste kans. Jammer. Misschien heb ik nog een beetje geluk op de terugweg.

Als iemand mij vraagt naar mijn foto’s, zeg ik steevast ‘kijk maar op Instagram’. Daar plaats ik iedere dag een foto. En aan het einde van het jaar, kun je dan weer met behulp van een website of appje, zien welke negen foto’s de meeste likes en comments hebben gehad. Hashtag bestnine. Sinds twee jaar doe ik dat ook voor mezelf en plaats vervolgens een mozaïek van die negen meest gelikete.

Het is ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst wat op mijn blog heb geschreven. Na de eerste lockdown van 2020 doe ik een poging mijn blog nieuw leven in te blazen door te schrijven over de foto-uitjes die ik in de maanden daarna maak. Een ritje langs de IJssel, een workshop, een voorbijrazende komeet, een paar pogingen om in mijn eentje wat aan macrofotografie te doen. Dan wordt het weer stil op mijn blog. Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het druk heb, maar mijn hoofd wil nog niet meewerken. Dat zit zo.

Een invasie van lieveheersbeestjes haalt dit jaar het nieuws. Er zijn er meer dan ooit tevoren. De juli maandopdracht voor de JBN Academie wordt dan ook ‘Fotografeer een lieveheersbeestje’. En vanaf dat moment is er geen lieveheersbeestje meer te bekennen. Althans niet op de plekken en tijden dat ik ga zoeken. Het is mijn tweede maand als student van de JBN Academie. Mijn eerste maand lukt het me ook al niet om de maandopdracht te maken. Gebrek aan tijd en juiste omstandigheden zijn de boosdoeners. Heb ik de tijd, zijn de omstandigheden niet goed. Zijn de omstandigheden goed, heb ik geen tijd.

De wekker gaat om vijf uur. Ik hijs mezelf uit bed. Als ik libellen en vlinders wil fotograferen, zal ik wel moeten. Zodra ze opgewarmd zijn door de zon, kiezen ze het luchtruim en kan ik er alleen achteraan jagen. Iets wat ik niet van plan ben. Ik wil ze op mijn gemak kunnen fotograferen, de juiste achtergrond kunnen vinden, de juiste compositie. Dat kan alleen als ze nog koud zijn en niet in staat weg te vliegen.

Ik ben deze zaterdag al vroeg op pad. Zoekend naar geschikte plekken voor macrofotografie rijd ik door de omgeving van Deventer. Helemaal wakker ben ik niet. Ik ben de vorige avond weer veel te laat naar bed gegaan. Ik ben ook met een schuldgevoel wakker geworden. Zo laat naar bed en niet de moeite nemen om even naar die komeet te kijken die door de nachthemel scheert.

Ik moet het stuur in mijn auto goed vasthouden, terwijl ik vanuit Deventer naar de 2e Maasvlakte rijd. Een rit van zo'n twee uur om een beetje te spelen met lange sluitertijden. Vandaag bij een gemiddelde windkracht van 7. Met uitschieters naar windkracht 9. Bij Slag Baardmannetje komen de deelnemers aan de workshop deze zondag bij elkaar. Ik kan bijna tegen de wind in hangen. Wel lekker. Ik heb het nodig. Het blaast de spinnenwebben uit mijn hoofd. De afgelopen week heeft teveel slecht nieuws gebracht.

Het is Hemelvaartdag. Traditioneel een dag waarop mensen vroeg opstaan om te dauwtrappen. Ik sta ook vroeg op, maar met heel andere plannen. Een nieuwe aanwinst maakt dat ik eens lekker vroeg op pad wil met mijn auto als schuilhut. Eens zien of ik vanaf de dijk wat kan scoren in het zachte ochtendlicht.

Het is acht uur geweest als ik de parkeerplaats in de buurt van de vogelhut oprijd. De schemer heeft bijna plaats gemaakt voor het licht van de dag als ik mijn rugzak omgooi en lopend op weg ga naar de hut. Onder het toeziend oog van een aantal wegwerkers, open ik het toegangshek van het voor publiek gesloten stukje natuur. Binnen loop ik verder langs het gaas. Ik voel ogen in mijn rug prikken, terwijl ik mijn boodschappentas met potentiële benodigdheden achter me aan trek op een tweewielig karretje. Door de onregelmatige bodem en de struiken aan de andere kant, lukt me dat niet soepeltjes. Ik ben blij als uit het zicht van nieuwsgierige ogen ben. De eerste hindernis is genomen. De tweede zie ik voor me opdoemen. De trap is hoger dan ik me had voorgesteld. Gelukkig is er niemand die ziet hoe ik stuntel om met mijn bepakking beneden te komen. De hut ligt verscholen tussen het groen. Bruin eigenlijk nu.

Het is nog donker als we aankomen bij het grote hek dat is afgesloten met een stevig slot. Zaklamp? Eh, ergens ver weg gestopt. Dan maar even met de telefoon bijlichten. Eenmaal binnen het hek de volgende vraag. Welke kant ook al weer op? Hier lijkt een pad te gaan. Ja, maar volgens mij was het de andere kant op. Kijk, hier is ook een pad. Op goed geluk dan maar. Het blijkt het juiste pad te zijn. We lopen langs de vijver. Aan de andere kant is de hut.

Ondanks de stilte op mijn website, ben ik dit jaar best veel op pad geweest. Om er maar uit te zijn en om te fotograferen. Het helpt me enorm om uit de depressie te komen, die zich eind vorig jaar van mij meester heeft gemaakt. Een manier om mezelf te dwingen op pad te gaan, is het volgen van fotoworkshops. Ik heb er dit jaar dan ook een stuk of wat gedaan en er staan er nog een paar op het programma.

Het is woensdag 7 augustus 2019 als ik samen met een vriendin stap in de trein naar Berlijn. Ik neem alleen mijn trusted Fuji mee. Het is geen fotovakantie, maar een relaxte citytrip. Geen zin dus om mijn hele foto-uitrusting mee te slepen. Ik hoop alleen dat de Gedächtniskirche niet in de steigers staat zoals zeven jaar geleden het geval was.

Vandaag ga ik samen met Zus naar een fotohut in de buurt van het Overijsselse Markelo om vogels te fotograferen. Al zal ik mijn neus niet optrekken voor eventuele andere bezoekers.

De noordoostenwind blaast koud door de openstaande ramen. Witte wolken scheren door de lucht. De zon probeert uit alle macht de aarde wat op te warmen, ook al halen haar stralen nauwelijks de grond. Ik staar naar buiten. Naar de overbevolkte flats met hun bewoners en de onvermijdelijke burenruzies. Het ziet er multicultureel uit, maar sprake van vreedzaam samenleven is er niet.

De laatste tijd wandel ik veel. Door velden. Langs de rivier. De wind door mijn haren. Spinnenwebben uit mijn hoofd blazen. Denken, dwalen, genieten, zoeken. Naar betekenis. Naar wat ik wil. Ik ben op zoek naar essentie. Waarom doe ik de dingen die ik doe. Observeren, analyseren, filosoferen en schrijven. Ik zoek de eenvoud van alledag.

Buiten is het 14 graden. De zon staat aan de hemel als ik de deur uit stap in winterjas en thermobroek. Ik voel me bekeken door iedereen die me ziet. Het deert me niet. Ik ga eindelijk iets doen wat al jaren op mijn lijstje staat. Rotterdam. Cityscape. De zon gaat ergens rond kwart over acht onder. Het uur daarna is waarin ik hoop te slagen in mijn missie. Volgens mijn weerappje zal ik meer dan een uur stilstaand een temperatuur van acht graden moeten weerstaan. In de wind.

"Ik sta op de ijsvlakte van het bevroren meer en zie een waterig zonnetje boven de horizon verschijnen. Het is min dertig als ik mijn camera opstel om dit tafereel voor eeuwig vast te leggen. De wind blaast. Ik voel de kou tot op mijn botten. Mijn tenen beginnen gevoelloos te worden, mijn vingers zijn nauwelijks in staat om de knoppen van mijn camera te bedienen. Ik verlang naar de opgestookte kachel in het simpele huisje waar ik mijn nachten doorbreng met een kop hete thee in mijn ene hand en een lepurska in de andere.Ik kijk op van mijn computerscherm en ben weer terug in de realiteit van alledag.”